What to do?

Vandaag ben ik 22 weken zwanger. Het gaat goed met de baby en zo langzamerhand begint mijn omgeving me te vragen waar ik wil bevallen. Thuis of in het ziekenhuis? Hmmm... Op de één of andere manier heb ik er aan het begin van mijn zwangerschap niet echt bij stil gestaan dat de baby er ook nog uit moet. Heel raar eigenlijk maar ik had op dat moment zoveel andere dingen aan mijn hoofd. Ik was vooral bezig met overleven. Zo goed en kwaad als het kon, probeerde ik te functioneren op mijn werk en niet (te vaak) over mijn nek te gaan. Het hele huishouden en mijn sociale leven kon me verder ook gestolen worden want ik wilde alleen maar slapen. Die hele bevalling was een ver-van-mijn-bed-show.
Nu is de situatie iets anders. Ik zit hele dag thuis en daardoor heb ik alle tijd om na te denken over de bevalling. Ik tel de dagen af en besef dat ik aan het einde van de zwangerschap een baby eruit moet persen. Dat is niet iets waar ik bang voor ben want eeuwig zwanger zijn, lijkt me echt een hel. De baby moet er dus hoe dan ook uit. Een pretje zal het niet worden maar wat moet dat moet. Heel veel vrouwen zijn me voor gegaan en meestal komt het allemaal wel goed. En ook als je van je kont tot je navel open scheurt, groei je wel weer aan elkaar. (Het kan even duren!) Wat me op dit moment nogal bezig houdt is waar ik de baby eruit wil persen. (En waar ik eventueel open wil scheuren.)
In Nederland kun je ervoor kiezen om thuis te bevallen of in het ziekenhuis. Soms valt er niets te kiezen en moet je in het ziekenhuis bevallen. Op dit moment ziet het er in mijn geval niet naar uit dat ik persé naar het ziekenhuis moet dus is de keuze aan mij. In eerste instantie wilde ik graag in het ziekenhuis bevallen omdat ik deze slachting niet in mijn eigen huis wilde beleven. Tot ik hoorde dat je, indien je geen medische indicatie hebt, je pas bij 6 centimeter ontsluiting naar het ziekenhuis mag. Je moet dus met aardige weeën in de auto en je door je partner naar het ziekenhuis laten rijden. Lijkt me niet bepaald een pretje. Ik ken mezelf een beetje en wanneer ik me niet lekker voel, voel ik me het prettigst in mijn eigen bed en onder mijn eigen douche. Ik begin dus steeds meer te neigen naar een thuisbevalling.
Ik ben degene die die hele bevalling moet gaan doen maar vriendlief heeft natuurlijk ook bepaalde ideeën over de omstandigheden waarin ik zijn zoon op de wereld ga zetten. Tja, jullie voelen hem al aan komen, vriendlief ziet een thuisbevalling niet zo zitten. Hij is van mening dat in het ziekenhuis alles bij de hand is wanneer er iets mis gaat. Als er thuis iets mis gaat, moet je hals over de kop naar het ziekenhuis worden gebracht door een ambulance of de verloskundige. Verder lijkt het hem niet zo tof om in zijn eentje opgescheept te zitten met een vrouw in baringsnood. (Bij pijn heb ik nogal de neiging om alles bij elkaar te vloeken en zodoende God, Jezus en Maria erbij te halen in gezelschap van een enorm assortiment aan geslachtsdelen.) Daarnaast heb ik het vermoeden dat hij stiekem een beetje bang is dat de verloskundige niet op tijd is en dat de baby zonder medische hulp de wereld in glibbert.
De argumenten van mijn vriend doen me alleen niet zoveel. Het ziekenhuis is 5 tot 10 minuten rijden van ons huis vandaan. (Het is een rechte weg uit met vier stoplichten!) In geval van nood ben ik daar dus zo. Wanneer ik de hele tent bij elkaar schreeuw en vloek dan doe ik dat omdat ik een kind op de wereld aan het zetten ben en wat de rest van de straat denkt, kan ik me geen fuck schelen eigenlijk. Tot slot valt een baby er volgens mij niet één, twee, drie uit. Zeker niet bij een eerste bevalling.
Is een ziekenhuisbevalling dan echt onoverkomenlijk wat mij betreft? Onoverkomenlijk is natuurlijk een groot woord maar mijn voorkeur ligt daar niet. Hoe meer ik erover lees en hoor, hoe meer ik verlang naar een thuisbevalling. Ik wil niet in een klinische omgeving met de billen bloot en tig verschillende verpleegsters, stagiaires, verloskundigen en gynacologen aan mijn bed. Ik wil niet een nachtje in het ziekenhuis moeten blijven omdat ik toevallig op een voor het ziekenhuis ongustig tijdstip beval. Ik wil niet net bevallen met mijn nieuwbakken baby in de auto moeten omdat een uurtje na de bevalling mijn bed nodig is voor een ander. Ik wil niet...
Steeds als ik op het punt sta de knoop door te hakken, begint er echter iets aan me te knagen. Is bevallen in het ziekenhuis nu echt veiliger? Wil ik tegen alle verwachtigen in misschien toch pijnstilling? Wil ik mijn vriend in een situatie dwingen die niet zijn voorkeur heeft? What to do?