The war of the (holy) mothers

Volgens mij is de onderlinge strijd tussen moeders al zo oud als de weg naar Rome. Nu ik zelf mama ben, valt het me  alleen steeds meer op. Het is echter niets nieuws onder de zon want ik herinner me nog hoe mijn moeder vroeger verzuchtte dat mevrouw X of Y altijd maar deed alsof haar kinderen perfect waren. Of dat bijvoorbeeld de overbuurvrouw vooral druk was met hoe ze overkwam op de buitenwereld. Tegenwoordig is het door de opkomst van social media en ook blogs veel zichtbaarder. The war of the (holy) mothers goes global. 

Toen ik nog als docent op een middelbare school werkte en nog geen kinderen had, verbaasde ik me regelmatig over de houding van sommige ouders die ik sprak. Met name de moeders van die ouderparen konden minder goed opgaan met feedback. In hun ogen was hun Keesje of Pietje helemaal geweldig en als ik dat niet beaamde, lag dat aan mij. Best lastig als je als docent een realistische kijk moet schetsen van wat zich afspeelt in de schoolbanken. Ik heb mezelf zelfs regelmatig afgevraagd of we het überhaupt over hetzelfde kind hadden. Zo verschilde het beeld dat de ouders hadden van mijn onbevooroordeelde mening. Interessante materie, nietwaar?

Ik denk dat die verheerlijking van kinderen en het eigen moederschap veelal onbewust gaat bij veel dames. Is het immers niet zo dat het domweg de natuur is die ons influistert dat ons eigen vlees en bloed fantastisch is. Ik bedoel, ik vind Sam ook verschrikkelijk knap, lief en begaafd. Volkomen normaal lijkt me. Ik roep dat dan ook met regelmaat van de klok. Het stoort me echter soms wel dat bepaalde dames alleen maar verkondigen hoe geweldig hun kroost is en dat dat vooral hun verdienste is. Omdat zij zus en zo doen en dat de rest van de wereld dat vooral ook moet doen. Hiermee zadelen ze andere moeders op met het gevoel dat ze tekort schieten omdat bij hen niet alles perfect gaat. Ik ben hier niet zo gevoelig voor maar ik weet dat ik daarin de uitzondering op de regel ben. 

Waar ik soms de kriebels van krijg zijn mama's die te pas en te onpas anderen overstelpen met adviezen of nog erger, hun eigen opvoedmethodes. Ik vermoed dat we allemaal een aantal voorbeelden hiervan kunnen opnoemen zowel uit de offline als online wereld. Wat me voornamelijk stoort, is dat er in die gevallen geen rekening gehouden wordt met de onderlinge verschillen tussen kiddies. Hoe vaak ik al niet (ongevraagd) gehoord heb dat ik zus of zo moet doen met Sam. Pfff! En dat terwijl mijn kind een totaal ander type is dan de zoon of dochter van de betreffende mama. Wat voor het ene kind werkt, hoeft totaal niet te werken bij het andere kind. Dat is appels met peren vergelijken. Zelf probeer ik er altijd voor te waken dat wanneer ik over mini of onze opvoeding praat, ik het heel dichtbij mezelf houd. Lukt niet altijd omdat adviezen er soms ongemerkt uitfloepen maar ik probeer me er wel heel bewust van te zijn. 

Ik probeer altijd eerlijk te zijn over hoe ik als moeder ben. En dat levert soms bijzondere reacties op. Ik vertik het echter om bepaalde zaken anders voor te doen dan ze zijn omdat ik heus wel weet dat ik lang niet de enige ben die zo met dingen omgaat. Als ouders bewandelen vriendlief en ik de gulden middenweg. Tenminste, dat denk ik... We houden er geen extreme ideeën op na. Ik ben vooral van mening dat iedereen lekker zijn eigen ding moet doen. Het stuit me dus een beetje tegen de borst als er een bak aan commentaar komt op iets dat nu niet bepaald heel bijzonder of apart is. 

Ik betrap mezelf zeer regelmatig op de volgende gedachte: zou het moederschap niet een stuk minder ingewikkeld worden als mama's er onderling wat minder op gefocust zijn wie een perfecte moeder is en wie niet? De perfecte moeder bestaat namelijk helemaal niet. Al die andere mama's doen ook maar wat! Laten we gewoon nokken met dat schijnheilige gedoe en naar elkaar kijken zonder te oordelen. Het is prima om een goed-genoeg-moeder* te zijn en daar verdomd gelukkig van te worden. Ik houd intens veel van mijn kleine man en zal dat straks ook van nummer twee doen. En is liefde niet uiteindelijk waar het om draait om deze wereld? Make love, not war!

* Waarom ik bijvoorbeeld geen holy mother ben maar wel heel gelukkig:

- Sam is enorm lief maar luisteren doet hij alleen als hij er zin in heeft. 

- Ik vind het een enorm gedoe om Sam los mee te nemen in een winkel. Doe ik dus ook lekker niet. Ik kijk wel uit zeg! De makkelijkste weg is wat mij betreft gewoon kind omkopen met wat drinken of een doosje rozijnen om hem vervolgens in de wandelwagen te prakken. 

- Ik weiger om de hele dag 'nee' te zeggen en een hok vol ongezelligheid te hebben dus soms doe ik alsof ik iets niet gezien heb. 

- Sam loopt prima maar zit nog vaak in de buggy. Hij loopt continu weg en hij vindt het nog best fijn om tot rust te komen tijdens een wandeling. Kind blij, mama blij!

- Ik koop Sam regelmatig om met eten. Do I need to say more?

- Zoonlief mag van mij een gigantische klerezooi maken door al zijn speelgoed uit de kast te trekken. (Zo blijft hij tenminste van onze spullen af...)

- Wij ontbijten hier praktisch standaard voor de televisie. Mama is geen ochtendmens en gaat dat nooit worden ook. 

- Sam hoeft zijn bord niet leeg te eten. Al voordat hij ter wereld kwam, heb ik me voorgenomen geen drama te maken om eten. Wij bepalen wat zoonlief eet, hij hoeveel hij eet. 

- Ik kan me niet heel erg druk maken om slaapritmes aanleren of een vaste bedtijd.  Ik ga ook regelmatig de deur uit met Sam op momenten dat hij moet slapen. Omdat hij niet beter weet, slaapt hij buitengewoon goed onderweg. En als hij 's avonds naar bed moet en nog klaarwakker is, laat ik hem weleens opblijven. Ik weet namelijk dat naar bed brengen dan toch resulteert in een krijspartij. Wacht ik liever even tot hij moe is. De makkelijke weg? Misschien...

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.