Lief Anoniempje...

Naar aanleiding van mijn blogje van vorige week heb je de moeite genomen om een anoniem mailadres aan te maken en mij een bericht te sturen met je bevindingen. Bedankt voor de moeite die je hebt genomen. Ik kan helaas niet zoveel met jouw snelle en ondoordachte conclusies. Thanks but no thanks!

Ik begrijp dat je gefrustreerd bent. Dat je dolgraag een kind wilt maar dat het allemaal niet lukt. Het is dan vast niet leuk om mijn geklaag te lezen. Je gaf me te kennen dat er genoeg vrouwen zijn die al die kwalen met liefde zouden doorstaan voor een kindje. Tja, ik geloof alleen niet dat ik ergens heb beweerd dat ik dit niet met liefde deed. Voor mij is mijn baby in wording me net zo dierbaar als voor vrouwen die er lang over hebben gedaan om zwanger te raken. Neemt niet weg dat ik me behoorlijk beroerd voel. En volgens mij heb ik alle recht om daarover te schrijven op mijn blog. 

Ik vermoed dat je ook andere blogs bezoekt. Ik heb namelijk nooit met zoveel woorden geschreven dat zwanger worden bij ons heel makkelijk gaat. Onlangs liet ik ergens een comment achter onder een artikel dat ging over dit onderwerp. Dat heb je vast gelezen. Ik maak er verder geen geheim dat vriendlief en ik blijkbaar een nogal vruchtbaar duo zijn. Ik schrijf er alleen nooit uitgebreid over omdat ik weet dat het mensen pijn kan doen. Mensen zoals jij. 

Ik heb twee vriendinnen die dolgraag kids willen. Ook bij hen gaat het niet vanzelf. Jij mag dan denken dat ik blijkbaar in een soort bubble leef waardoor moeilijk zwanger worden totaal langs me heen gaat maar dat is niet het geval. Ik leef intens mee met hen. Ik stuur tig appjes per week, bied een schouder om op te huilen, ben zenuwachtig voor hun afspraken en zou niets liever willen dan dat zij heel snel in verwachting zijn. Ik weet niet uit eigen ervaring hoe klote het allemaal moet zijn maar heb wel een idee ervan. 

Ik ben niet snel te kwetsen. Het betekent echter niet dat ik het prettig vind om zulke mail te krijgen. Ik snap je frustratie om al die irritante zwangeren om je heen. Ik denk dat het misschien enigszins te vergelijken is met het gevoel dat ik had na mijn horrorbevalling bij het horen van serene thuisbevallingen bij kaarslicht. Daar hoefde ik ook echt niets over te horen op dat moment. (En nu ook niet maar dat terzijde...) Ik besloot echter niet om mensen die hun fantastische bevallingen deelden op internet te gaan mailen om hen te vertellen dat ik bijna het hoekje om ging toen ik beviel van Sam.
Ik ben niet de aangewezen persoon om je gevoelens op te botvieren. Wanneer je de rest van mijn blog ook had bekeken voordat je mijn contactgegevens opzocht, had je gelezen dat het hier geen rozengeur en maneschijn is. Zwanger worden gaat gemakkelijk, zwanger blijven is een ander verhaal. Juist ik besef hoe waardevol een goede zwangerschap is na alles wat we hebben meegemaakt de vorige keer. Kom daar dus niet mee aanzetten alsjeblieft. Enkel het feit dat ik opnieuw in verwachting ben, geeft al aan hoe sterk een kinderwens kan zijn. Dat wij een tweede kind wilden ondanks de grote risico's zegt genoeg over wat wij ervoor over hebben nog een baby te mogen krijgen. Misschien niet in de zin van eindeloze vruchtbaarheidsbehandelingen maar ook ik ben niet gevrijwaard van ziekenhuisbezoekjes. Die ik overigens met liefde afleg maar ook daar baal ik weleens van. 

Mijn punt is dat ik jouw gevoelens heus wel begrijp. Ik vind het alleen erg vervelend dat je mij er op deze manier mee lastig valt. Ik heb genoeg aan mijn hoofd op dit moment. Ik kan me niet bezighouden met al het leed in de wereld. Hoe rot het voor jou ook moet zijn, het neemt niet weg dat ik soms gewoon wil balen van mijn misselijkheid, vermoeidheid en angsten voor de toekomst. Mijn goed recht lijkt me. Ik bedoel, als ik overal rekening mee moet houden, kan ik niets meer schrijven. Dan kan ik geen recepten met vlees meer delen omdat dat rot is voor vegetariërs en shoplogs zijn ook totaal niet boeiend meer als je denkt aan de armoede in Afrika. Wanneer je alles in perspectief plaatst, doet niets er meer toe eigenlijk. 

Mijn advies aan jou is je frustraties op een andere manier te uiten zonder dat mensen die er niets aan kunnen veranderen het slachtoffer ervan worden. Begin een blog over je kinderwens, verscheur een telefoonboek of houd een dagboek bij. Juist ik gun jou een kind. Iedere vrouw heeft mijns inziens recht op een kind als zij de wens heeft zicht voort te planten. Doordat ik zwanger ben, ontneem ik jou niets. Ik hoop met heel mijn hart dat ook jij straks kotsend boven de wc hangt en zo moe bent dat je er helemaal naar van wordt. Niet omdat ik wil dat je je net zo ellendig voelt als ik op dit moment maar omdat ik je een zwangerschap toewens. Ik wil voor jou niets liever dan dat. Hopelijk gaat je wens snel in vervulling. 

Groetjes,

Jess

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.