Een tweede zwangerschap

34 weken en 1 dag (2012)

Dat zwanger zijn mijn hobby niet is, wist ik al toen ik in verwachting was van Sam. Inmiddels ben ik 15 weken onderweg van nummer twee en jeetje, ik ben inderdaad geen fan van dat gezwanger. Aan de ene kant voelt het allemaal zo vertrouwd om weer een baby op te kweken in mijn baarmoeder maar aan de andere kant vind ik het allemaal zo anders dan de vorige keer.

Als ik zwanger ben, voel ik me ronduit kak. Speelt misschien ook mee bij het ontbreken van die overbekende roze wolk. Nooit gezien dat ding, in welke kleur dan ook. Snap niet hoe andere mensen intens kunnen genieten van hun zwangerschap. Ik vind het nogal overrated allemaal. Wat mij betreft is het een middel om een kind te krijgen. Dat hele zwangere gedoe kan me gestolen worden. Ik vind er echt niets aan. Natuurlijk is het bijzonder maar alle kwaaltjes en de onzekerheid overstemmen dat in mijn geval nogal. Ik ben zo moe dat ik er helemaal naar van word. De misselijkheid speelt me tevens nog steeds parten en laat ik het niets eens hebben over mijn hoge bloeddruk plus alle strenge controles die daarbij horen. 

Ik vind deze zwangerschap tot nu toe wel voorbij vliegen. De vorige keer wist ik per dag precies hoe ver ik was, ditmaal moet ik steeds even rekenen als mensen ernaar vragen. Ik ben er veel minder mee bezig dan bij Sam. Bij zoonlief was ik full-time zwanger en nu vergeet ik het continu. Pas als ik weer boven de wc hang, denk ik: oh ja, er zit een baby in mijn buik. Kut! Hoelang moet ik nog, pfff! 

Heb ook gewoon minder tijd om ermee bezig te zijn omdat ik naast alle huishoudelijke en zakelijke beslommeringen alleen maar achter mijn eerstgeborene aan hol. Wat mij betreft niet heel erg want als ik me te bewust ben van het feit dat ik opnieuw in verwachting ben en wat me allemaal nog te wachten staat, breekt het angstzweet me uit. It freaks me out! Laat de tijd dus maar lekker vlot voorbij gaan, des te sneller heb ik mini-mini-me in mijn armen. Ik betrap mezelf regelmatig op de gedachte dat wanneer buikbaby er is in oktober of november, alles weer normaal wordt. Die vlieger gaat waarschijnlijk niet op maar het is absoluut iets waar ik me deze maanden aan vastklamp. Wat scheelt is dat ik me dit keer niet meer hoef af te vragen hoe het is om een baby te hebben. Ik ken het klappen van de zweep. We hebben Sam ook in leven gehouden en niet laten vallen dus dat moet een tweede keer ook wel lukken. Toch?!?

Wat ik ergens wel jammer is, is dat ik dat verwachtingsvolle enigszins mis dit keer. Ondanks dat ik me zwaar ruk voelde tijdens mijn eerste zwangerschap was ik wel benieuwd naar die dikke buik en de bevalling. Leek me prachtig en spannend tegelijk. Als ik nu alleen al naar foto's kijk van die zwangerschapsshoot met mijn zwangere pens, krijg ik de kriebels. Ik weet namelijk nog exact hoe ik me voelde in die toestand en hoe het was om als een aangespoelde walvis iedere morgen uit bed geduwd te moeten worden door vriendlief. Ieks!
Wat meespeelt is dat bij mijn eerste zwangerschap alles wat mis kon gaan ook daadwerkelijk fout ging. Bij Sam was ik al niet onbezorgd zwanger, deze keer worden me van alle kanten de risico's ingewreven. Niet bepaald het recept voor zorgeloos genieten. Ik kan niet uit ervaring zeggen dat in verwachting zijn een gezonde ziekte is. Ergens zou ik ook wel op een roze wolk willen zitten maar ik vrees dat het er domweg niet inzit. Dat resulteert helaas in een humeur om op te schieten. Jess is niet erg gezellig onder invloed van hormonen en dergelijke. Zucht! Gelukkig weet ik dat ik redelijk snel mezelf weer ben als de baby eruit is. Laat mij de aankomende maanden dus maar lekker klagen en broeden. Eind 2014 mogen jullie me vertellen wat een enorm takkewijf ik was. Gegroet!

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.