Sam 21 maanden

Opeens schoot me te binnen dat Sam maandag alweer 21 maanden was. Shit, was me helemaal ontglipt. Had nog helemaal niet het gevoel dag er wederom vier weken voorbij waren gevlogen. Goed, 21 maanden dus! Dat is verdorie al bijna twee jaar. Mini is straks geen mini meer. (Moet ik hem dan 'maxi' gaan noemen?)

Eigenlijk valt er niet zoveel te vertellen over de ontwikkeling van le monstre. Het kabbelt een beetje voort, zoals men dag placht te noemen. Geen noemenswaardige zaken in ieder geval. Hij praat inmiddels wat duidelijker. Alhoewel, het is meer dat er zo nu en dan wat herkenbare woorden tussen het Bumbaliaanse gebrabbel zijn te herkennen. We verstaan nog steeds amper iets van zijn geklets. Toch weet hij prima duidelijk te maken wat hij bedoelt. 

Verder krijgt meneertje interesse in de wc. Help! Had ik nog lang niet op gerekend. Maar soît, we zetten hem gewoon een aantal keer per dag op het toilet als hij er trots heen loopt en zelf zijn verkleiner erop legt. De eerste plas is al een feit. Weliswaar per ongeluk maar een plas is een plas. Zijn hoogstverbaasde gezicht was overigens onbetaalbaar. We laten het allemaal gebeuren en zien wel hoe het loopt. Kan me er niet echt druk om maken. Binnenkort maar eens een dagje in z'n blote kont laten lopen en dan zie we wel. Shit happens! (Oké, dat is flauw...)

Ook krijgen we nu dagelijks te maken met de pré-peuter-puber-aanvallen van zoonlief. Opeens kan hij zich woest krijsend ter aarde storten zonder dat daar een hele bijzondere oorzaak aan ten grondslag ligt. Zo was hij eergisteren godsgruwelijk boos omdat ik water in z'n beker had gedaan. Hij wilde blijkbaar amandelmelk. Even voor de duidelijkheid; hij vroeg me letterlijk om water en gaf me zijn lege beker. Tja... Ik laat hem maar even uitrazen. Volgens mij is het voor hem ook niet makkelijk om zo slecht in z'n velletje te zitten. Die grote boze wereld ook, tsongejonge! Ik ben wel heel benieuwd of dit nog veel erger gaat worden de aankomende tijd of dat hij redelijk vroeg aan het peuterpuberen slaat. We zullen zien. Komt tijd, komt raad. 

Spelenderwijs probeer ik hem ook een beetje aan z'n verstand te peuteren wat een baby is. Hopeloze zaak natuurlijk maar hij kan inmiddels wel 'baby' zeggen en naar mijn buik wijzen. Hij heeft ook een oerlelijke pop met een blauw pakje aan en die noemt hij ook heel trots 'baby'. Je moet ergens beginnen, zullen we maar zeggen. Vooralsnog wijst hij ook naar z'n eigen buik als we vragen waar de baby is. Ook schudde hij heel hard van nee toen ik een echte baby aanwees. Kwartje is dus nog niet gevallen, haha!

Ook staat Sam nog steeds in bootwerkervreetmodus. Ik heb werkelijk geen idee waar die eetlust vandaan komt. Het is net een hol vat. Ik geef hem maar ladingen bruine boterhammen en fruit om de trek een beetje te stillen. Blijkbaar heeft hij het nodig. Ik weet het anders ook niet. Hij eet meer dan ik op het moment. Zo zag hij gisteren bananen in de gang liggen. (Vreemde plek, I know. Ik had de boodschappen nog niet opgeruimd...) Toen hij 's middags beneden kwam begon hij te wijzen en naan naan naan te roepen. Het kind dus een lekker banaantje gegeven. Nadien begon het verhaal overnieuw en zodoende werkte hij twee bananen achter elkaar naar binnen. Anderhalf uur later ging er een bord avondeten in en yoghurt toe. Holle bolle Sam!
Zoonlief blijft ook een ondernemend baasje. Hij klimt al bijna een jaar overal bovenop en haalt de meest bizarre truken uit. De afgelopen maand heb ik hem ongeveer duizend keer van de picknicktafel moeten plukken. Hij is er ook een paar vanaf gelazerd al dan niet gesprongen. Sam hangt het motto als je het niet probeert, weet je het niet aan. Tikkie vermoeiend! Gelukkig weten we niet beter en heeft de ervaring ons geleerd dat het motorisch wel snor zit bij onze vent. Over het algemeen gaat het goed. En ach, van blauwe plekken en schaafwonden wordt hij groot en sterk. Wat echt minder handig is, is dat hij deuren van het slot kan halen. Hij stapelt van alles op elkaar, gaat daar bovenop staan en draait vervolgens doodleuk de sleutel op. Fijn! De klinken naar boven draaien, heeft ook weinig zin want hij klimt er domweg naartoe. Ik doe dus niets anders dan hem de hele dag in de gaten houden. Geen wonder dat mijn zwangerschap voorbij vliegt. Afleiding genoeg! Elke dag is een feestje met dat monster van ons.

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.