What doesn't kill you makes you stronger...

Deze blog verscheen in november als gastblog op de blog van Anouk Liebers

Het leven is mooi, heel mooi! Ik ben blij dat ik dat vandaag de dag nog kan zeggen, want het had niet veel gescheeld of ik had het tijdige met het eeuwige verwisseld. Het jaar 2012 was een bewogen jaar. Het was het jaar waarin ik bijna stierf en leven schonk. De vreugde die ik voelde toen ik een positieve zwangerschapstest in handen had, staat in schril contrast met alle ellende die gepaard ging met het op de wereld zetten van mijn zoon. Soms is het maar goed, dat je dingen niet van tevoren weet.
Aan het begin van mijn zwangerschap liet ik alles maar een beetje op me afkomen. Je kunt tenslotte toch niet meer doen dan afwachten. Wat ik vooraf wel wist, was dat ik een verhoogde kans had op een hoge bloeddruk en zwangerschapsvergiftiging omdat dat een familiekwaal is. Natuurlijk dacht ik daar wel over na maar echt heel erg druk maakte ik me er niet om. Ik zou wel zien. De verloskundige wist hiervan af en was daarom extra alert.
Het eerste trimester ging redelijk soepel. Ja, ik was moe en misselijk, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Mijn bloeddruk was ook keurig dus niets om me zorgen over te maken. Eenmaal in het tweede trimester beland bleek mijn bloeddruk aan de lage kant. Ik was duizelig en nog steeds misselijk maar tegelijkertijd dolblij. Een lage bloeddruk is lastig en vervelend maar kan absoluut geen kwaad. Dat ik om de haverklap flauw viel, nam ik voor lief. De weken gingen voorbij en ik ging me langzamerhand iets beter voelen.
De lente van 2012 was erg warm. Ik merkte dat ik minder goed tegen de warmte kon nu ik zwanger was. Eind juni voelde ik me echt beroerd. Ik was misselijk en erg duizelig. Die duizeligheid weet ik aan mijn lage bloeddruk. De nacht van maandag op dinsdag werd ik wakker en was ik kotsmisselijk. Om mijn vriend niet wakker te maken, besloot ik naar beneden te gaan. Ik nestelde me op de bank met een emmer en probeerde wat te slapen. Nog niet eerder had ik me zo lamlendig gevoeld tijdens mijn zwangerschap. De eerste weken waren echt een eitje vergeleken met deze toestand. De volgende morgen werd ik wakker en drong het tot me door dat er echt iets niet goed zat. Ik zag namelijk heel wazig. Even dacht ik dat dit lag aan mijn contactlenzen maar als snel kwam ik erachter dat ik ook na het schoonmaken van mijn lenzen een troebel zicht had. Opeens herinnerde ik me de checklist op de koelkast. Wazig zicht, check! Hoofdpijn, check! Bandgevoel om mijn middenrif, check! Misselijk, check! Hartkloppingen, check!
Na het even aangekeken te hebben besloot ik toch de verloskundige maar te bellen. Binnen 5 minuten stond ze voor de deur en daar schrok flink van. Zoals ik diep van binnen wel wist, bleek mijn bloeddruk inderdaad torenhoog. Ook voelde ik mijn baby minder goed bewegen. Dat werd een enkeltje ziekenhuis. Met 27 weken en 2 dagen werd ik opgenomen. Mijn kind vond het niet fijn meer in mijn buik. Daar lag ik dan met mijn dikke buik met mijn nog veel te kleine zoontje erin.
De verplichte bedrust deed me goed en met medicijnen was mijn bloeddruk nog steeds te hoog maar wel stabiel. Aangezien ik 2 kilometer van het ziekenhuis vandaan woon, mocht ik naar huis. Er waren namelijk nog geen eiwitten in mijn urine aangetroffen die duidden op acute zwangerschapsvergiftiging, De weken die volgden waren erg spannend. Al die tijd lag ik plat op mijn rug. Doodstil maar vanbinnen was er een strijd aan de gang. Het ging iedere week slechter maar ik wilde daar niet aan toegeven. Mijn bloeddruk werd weer hoger, mijn medicatie moest omhoog, er werden eiwitten in mijn urine aangetroffen en ik kreeg steeds meer hoofdpijn. Met de dag zag ik meer zwarte vlekken en lichtflitsen en ook hield ik geen eten meer binnen. Ik bleef echter liggen waar ik lag. Ik klaagde niet, ik schold niet, ik huilde niet. Ik vocht!
Wonder boven wonder haalde ik de 37 weken. Maar vraag niet hoe! Met 36 weken voelde ik me zo slecht dat ik dacht dat de baby ging komen. Ik trok aan de bel in het ziekenhuis en ik werd opgenomen. De medicatie had geen effect meer op mijn bloeddruk en ook zaten er eiwitten in mijn urine. Met 36 weken en 5 dagen werd er een uitwendige versiepoging gedaan omdat mijn kind (nog steeds) in stuit lag. Het plan was dat wanneer dit zou lukken, ik ingeleid kon worden. Helaas mislukte de versie omdat mijn zoontje al was ingedaald (met zijn kont!) en ik nog maar erg weinig vruchtwater had. Ik wist dat het dus sowieso een keizersnede zou worden. In mijn slechte conditie mocht ik geen stuitbevalling hebben en daarnaast worden stuitbevallingen ook niet ingeleid. 
Die avond ging het niet goed met me. Mijn bloeedruk was zo hoog dat er werd besloten om me om de paar uur te wekken voor een meting. De volgende morgen voelde ik me zo ellendig dat ik niets anders deed dan overgeven. Zodra ik mijn ogen opende werd ik bevangen door de misselijkheid en ook ieder geluid deed me kokhalzen. Ook zag ik niet meer scherp. Alles was wazig en ik zag lichtflitsen en zwarte vlekken. Ik werd op een kamer apart gelegd met de gordijnen dicht. De medicatie werd wederom omhoog gegooid maar zoals te verwachten viel, bleef mijn bloeddruk enkel stijgen. Het was inmiddels zo hoog dat het levengevaarlijk was.
Aan het einde van de middag stond er een arts aan mijn bed die mij de reflexentest afnam. Wat bleek, mijn reflexen waren veel te levendig. Dit is een teken dat er vocht in je hersenen wordt vastgehouden en dit is een symptoom van een vergevorde zwangerschapsvergiftiging. Uit de bloedtesten van een uur eerder bleek ook dat mijn bloedwaardes heel slecht waren. Ik had HELLP-syndroom. Direct ging het balletje rollen en werd ik met spoed naar de high care-afdeling gebracht. 

Ik crashte volledig! Mijn bloeddruk bleef maar stijgen en ik viel continu weg. Ook verslechterde mijn bloedwaardes in een rap tempo. De enige oplossing was een keizersnede maar in deze toestand kon ik niet geopereerd worden. De hele nacht zijn ze bezig geweest om me te stabiliseren maar ik kan me er weinig van herinneren. Ik herinner me nog wel de angst. De angst om dood te gaan en mijn kind te verliezen. Wanneer mijn baby die nacht in nood was geraakt, was hij gestorven in mijn buik. Ze konden niets doen zo lang ik niet stabiel was. Op dat moment maken artsen namelijk een keuze tussen moeder en kind en de moeder gaat altijd voor in dat geval. Ze hebben me volgepompt met valium, magnesiumsulfaat en ik heb een enorme overdosis gehad aan bloeddrukverlagende medicatie. Er stonden twee gynaecologen aan mijn bed die toestemming gaven om mij die levensgevaarlijke medicijncocktail te geven. De andere optie was namelijk dat ik ter plekke zou sterven. De volgende morgen was ik eindelijk stabiel genoeg om een spoedkeizersnede te kunnen ondergaan. Ik kreeg een operatiejasje aan en werd naar beneden naar de operatiekamer gebracht. Na uren in het donker te hebben gelegen, laaide mijn hoofdpijn enorm op bij het zien van het felle licht in de OK. Aangezien ik een spoedkeizersnede kreeg, moest alles snel gebeuren. Ik werd van mijn bed over getild op de operatietafel en vlug werd er naar mijn hart en longen geluisterd. Ik was zo ver heen dat niets meer tot me doordrong. Ik wist diep van binnen wel dat ik ging bevallen van mijn zoon alleen drong dit niet echt door tot mijn bewustzijn. Ik kan me nog maar amper iets herinneren van de operatie en de geboorte. Aan de ene kant heel erg jammer maar aan de andere kant misschien maar goed ook. Er was namelijk behoorlijk wat paniek in de OK en ook stond het crashteam paraat.

Omdat mijn zoontje in stuit lag, was het erg lastig om hem uit mijn buik te krijgen. Mijn bloeddruk was nog steeds torenhoog en door de operatie en dat gesjor ben ik veel bloed verloren. Het was erg risicovol allemaal en als ik dat bewust had moeten meemaken was ik daar echt niet blij van geworden. Gelukkig beviel ik van een kerngezonde zoon. Ondanks alles wat er met mij was gebeurd in de uren daarvoor deed hij het prima! Hij huilde direct, was mooi roze en plaste gelijk alles onder. Het was een klein ukkie van 5 pond. De laatste weken in mijn buik was hij amper nog gegroeid doordat mijn placenta niet meer naar behoren werkte door de zwangerschapsvergiftiging. 

Achteraf gezien had er veel eerder moeten worden ingegrepen. De dagen daarop waren ook geen pretje. Ik moest nog drie dagen op de high care kamer blijven omdat hij mijn bloeddruk nog steeds torenhoog bleef. De tweede dag na de geboorte van Sam mocht ik van het infuus af en werd de katheter verwijderd. Na het verwijderen van het infuus, kreeg ik echter weer een terugval. Mijn bloeddruk steeg ineens weer enorm en ook was ik weer erg misselijk. Dat was wel even een moment dat ik het niet meer zag zitten. Al die weken had ik alles volgehouden en ondergaan omdat ik een gezonde zoon in mijn armen wilde hebben. Nu die missie eindelijk volbracht was, kon ik niet meer en wilde ik niet meer. Ook was ik me toen veel meer bewust van het gevaar van HELLP en eclampsie. Het zijn echt verradelijke rotziekten die nog tot twee dagen na de bevalling (opnieuw) kunnen optreden.

De week na de geboorte was heel dubbel. Ik was zo blij met Sam maar ondertussen kon ik helemaal niets. Ik lag daar maar alleen op een kamertje op de high care, plat op mijn rug. Ik mocht geen bezoek ontvangen en kon mijn zoon de eerste dagen niet eens zelf vasthouden! Dat laatste is toch wel het ergste wat je kan overkomen als nieuwbakken moeder. Na een week werden we eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. 

Mijn lichaam is compleet overhoop gegooid door het HELLP-syndroom en eclampsie en het herstel heeft me maanden gekost. Pas na een half jaar begon ik me weer een beetje mens te voelen. Meer dan een jaar na dato kamp ik nog steeds met de gevolgen. Mijn bloeddruk is nog steeds te hoog, ik heb veel last van hoofdpijn, heb concentratiestoornissen en kan geen drukte meer verdragen. Alles wat ik voor mijn zwangerschap kon, kost me tegenwoordig vijf keer zoveel energie omdat ik heel erg mijn best moet doen om me ergens op te focussen. Ook heb ik een PTSS ontwikkeld waarmee ik nog aan de slag moet. Ik ben er nog lang niet maar blijf hoop houden dat ik ooit weer beter word. 

En hoe gek het ook mag klinken voor sommige mensen; ik zou het zo weer doen. Het mannetje dat nu lekker ligt te slapen in zijn bedje was het meer dan waard. Doordat we elkaar bijna kwijt waren, is onze band des te hechter. Niets of niemand komt tussen ons in. Zelfs als ik niet verder meer zou herstellen, zou ik daar vrede mee hebben. Mama zijn is namelijk het mooiste wat er is!’

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.