Niet klagen maar dragen

Tijdens mijn zwangerschap nam ik me voor om mijn kindje te gaan dragen in een draagzak. Niet omdat ik me daar over had ingelezen maar omdat ik domweg niet beter wist. Mijn broertje van drie jaar jonger bleek namelijk een huilbaby. Wat een jankerd was dat haha! Uit pure wanhoop droeg mijn moeder hem de godganse dag in een gebloemde (jawel de eighties!!!) draagdoek dicht tegen haar borst aan. Ze had weinig keuze want dit was de enige manier om hem stil te krijgen.

Jaren later kreeg ik altijd het verhaal te horen van een bezoekje dat zij bracht met baby Chris aan een kinderarts. (Mijn broertje was een prematuur vandaar de afspraken in het ziekenhuis om zijn ontwikkeling te monitoren...) Toentertijd was dragen nog niet zo bekend als tegenwoordig in Nederland. De beste man werd helemaal lyrisch toen hij mijn mams binnen zag komen met die kleine man in de draagzak. Hij zag dat zo graag want het was zo goed en blablabla. 

Afijn, een draagzak leek me dus onmisbaar in onze babyuitzet. Ook vriendlief was enthousiast. Zonder ons erin te verdiepen, kochten we een Stokke draagzak bij de Babydump. Eerlijk is eerlijk, we vielen vooral voor het stoere uiterlijk van dat geval. Legergroen met allemaal stoere riempjes en dergelijke. Helemaal ons ding!
In de praktijk bleek dat dragen toch een beetje tegen te vallen. Toen Sam zo'n twee weken oud was, toverden we onze draagzak tevoorschijn maar onze ienieminie-mini-me bleek veel en veel te klein. Ondanks de belofte van Stokke dat het ding te gebruiken was van 0 tot 3 jaar ging het hem voorlopig niet worden. Toch wilde ik Sam graag dicht tegen me een dragen. Hij was nog zo klein en hij had echt de behoefte om dicht bij zijn mama te zijn. Logisch natuurlijk als je zo vers uit de buik bent.
Ik ging op zoek naar een alternatief. Ik kocht een rekbare draagdoek op marktplaats van Tricot Slen voor 20 euro. Ik keek duizend filmpjes op youtube over hoe ik dat kreng moest knopen. Uiteindelijk vond ik een manier die een soort van werkte. Sam vond het prettig in de doek maar het knopen hield me steeds een beetje tegen om hem er regelmatig in te stoppen. Ik kreeg hem nooit helemaal om zoals ik wilde en was stiekem bang dat mijn monstertje eruit zou kukelen. Wat ook meespeelde was dat ellendige litteken van de keizersnede. Mijn buik is erg lang behoorlijk gevoelig geweest doordat Sam met flink wat geweld is gehaald. Ik had geen geplande keizersnede maar een spoedkeizersnede na een mislukte versie waarvan mijn buik al helemaal blauw en beurs was.
Sam was een hele zoete baby die het geen zak uitmaakte of ik hem nu vervoerde in de wandelwagenbak, de maxi-cosi of de draagzak. Hij huilde weinig en sliep prima. Er was dus niet echt de nood om hem continu te dragen. Ik heb de doek wel gebruikt maar niet bloedjefanatiek. Na een paar maanden was meneer eindelijk groot genoeg voor de draagzak. Ik vond het een verademing om niet meer te hoeven knopen. Sam erin krijgen bleek echter een hele tour. Er zaten verschrikkelijk veel knoopjes, clipjes en ritsjes aan dat ding. Het was praktisch onmogelijk om hem er in je eentje in te krijgen. Zoonlief begon ook standaard te mieren tijdens het vastzetten. Niet al te gezellig!
De draagzak hebben we dan ook minder vaak gebruikt dan gepland. Ik vond het veel makkelijker om Sam mee te nemen in de wandelwagen. Zeker als ik boodschappen ging doen want dan kon ik gewoon mijn boodschappen in de wagen knallen. Superhandig! Al vrij vlot was Sam het er ook niet meer mee eens om gedragen te worden met zijn gezichtje naar ons toe. Hij wilde dolgraag zien wat er gebeurde. Volgens de gebruiksaanwijzing van de draagzak konden we hem omdraaien maar uit allerlei hoeken hoorde ik dat die houding niet goed was. Wel geprobeerd maar niet al te vaak gedaan. Het enige moment waarop we die draagzak redelijk intensief hebben gebruikt was op vakantie. En dan was Maarten vooral degene die Sam droeg.
Ergens denk ik dat ik gewoon geen draagmama ben. En Sam geen draagkind. Ik vind het vooral heel erg zwaar en een tikkeltje ingewikkeld. Mijn schouders doen er altijd pijn van en ik vind het maar omslachtig allemaal. Mijn zoon maak ik er ook niet intens gelukkig mee. Als ik eenmaal loop vind hij het wel aardig mits ik hem er verkeerd om in prop. Toch krijgt hij het na een tijdje benauwd omdat hij zo beperkt wordt in zijn bewegingen. Sam is een mannetje dat altijd spartelt en als ik hem redelijk strak in een draagzak hijs, geeft dat weerstand bij hem. Denk ik...
Er is alleen een grote maar! Sam loopt tegenwoordig. Vooral de andere kant op. Aangezien hij steeds beter stapt, zal het niet lang meer duren voordat ik met een lege wandelwagen rondhobbel. En mensen, dat lijkt me niet handig in combinatie met een klein wegrennend ventje. Ik verwacht al vrij vlot met Sam naar de supermarkt te kunnen wandelen maar heb dan niet de behoefte om hem los te laten lopen in de winkel zelf. (Laat ik het erop houden dat ik zoonlief inmiddels een beetje ken in dat opzicht!) Onlangs bedacht ik me dat een draagzak dan wel handig zou zijn. Die kan ik gewoon omdoen en voordat we naar binnen gaan, stop ik Sam erin en kan ik rustig boodschappen doen. Goed idee toch?
De zak van Stokke is geen optie hiervoor. Je kunt hem wel ombouwen tot rugdrager maar dat is zo'n ingewikkelde constructie dat ik hem er niet in mijn eentje in krijg. Verder weegt Sam zo verschrikkelijk door dat ik serieus denk een hernia over te houden aan bezoekje aan de Appie. Not gonna work! 
Mijn vraag aan jullie is, of jullie misschien een oplossing weten voor dit probleem. Of jullie hier ervaring mee hebben en of dit inderdaad zo'n handig plan is als ik denk. Een draagdoek vind ik geen optie. Dat knopen is domweg niets voor mij. Mijn eisen aan een draagzak zijn dat ik Sam in mijn eentje op mijn rug moet kunnen knallen en dat ik er nog minimaal een jaar gebruik van kan maken. Anders is het ook zonde. Als het even kan, zou een draagzak welke ik kan ombouwen tot een buikdrager voor een eventueel tweede kindje helemaal fantastisch zijn. Oh ja, misschien handig om te weten, ik gok dat dat monster van mij bijna de 10 kilo aantikt.

Er gaat me ongetwijfeld worden aangeraden om Sam in een boodschappenwagentje te kwakken. Helaas gaat dat niet want nadat meneer er welgeteld drie keer in had gezeten, had hij door hoe hij eruit moest klimmen. Yep, klauterkabouter to the max. Dus tenzij iemand een supermarktketen kent welke driepuntsgordels in de karretjes heeft gemonteerd, is dat jammer genoeg geen optie. 

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.