Alle dingen waarvan ik riep dat ik ze nooit zou doen...

...en die ik uiteindelijk toch gewoon doe. Vandaag een realistische kijk op het moederschap. Tijdens mijn zwangerschap nam ik me heilig voor bepaalde zaken vooral niet te doen. Mijn zoontje zou de beste opvoeding krijgen die hij zich kon wensen. De praktijk bleek echter heel anders. Niet dat ik nu zo'n beroerde moeder ben maar in bepaalde zaken bleek ik een stuk makkelijker dan gedacht. Ik heb even op een rijtje gezet wat ik allemaal doe of laat terwijl ik me nog zo had voorgenomen dat anders aan te pakken.

- Sam's snoetje poetsen met mijn eigen spuug. Ik vond het vroeger zo intens goor als mijn moeder snel even een vinger met speeksel over mijn gezicht haalde om restjes pindakaas weg te poetsen. Toen zoonlief welgeteld twee weken oud was, deed ik het zelf zonder erbij na te denken. Uiteraard niet om pindakaas van zijn snuit te halen maar om hardnekkig vastgeplakt snot te verwijderen. Ieks!

- Jasjes onvoorzichtig dichtritsen waardoor er een stukje vel van de hals tussen de rits komt. Hoe vaak mij vroeger dat niet is overkomen. Zowel mijn moeder als de kleuterjuf hebben me regelmatig te grazen genomen. Afgelopen maandag ging Sam er de hele tijd vandoor toen ik bezig was hem in zijn jack te hijsen. Kind uiteindelijk klem gezet tussen de trap en mijn benen en snel dichtritsen die hap. Jullie raden het al, dat werd brullen. Het ergste was nog dat ik het pas een paar uur later doorhad. Toen viel me het bloederige schaafwondje in zijn nek pas op. Oh wat voelde ik me een ontaarde moeder. 

- Nee hoor, ik zou mijn kind nooit omkopen met eten of televisie kijken. Yeah right! Het komt tegenwoordig echt wel eens voor dat ik Sam met een Nijntje-koekje in de kinderstoel kwak en een dvd van Bumba aanslinger. Mama moet soms gewoon bepaalde deadlines halen, belangrijke telefoongesprekken voeren, koken of uhhh...poepen. 

- Er zou hier alleen verantwoord (houten) speelgoed in huis komen. Deels heb ik dat vol kunnen houden maar we hebben ook een heel wagenpark van Toet Toet in huis. En een zingende tuinman van V-tech, een zingende Bumba en een knuffel van Nijntje die Beethoven afspeelt. Oh, en een lading shit van Little People met allerlei geluidjes en knopjes, een boerderij-ding dat onderwatergeluiden maakt na een kotspartij van Sam en een telefoon met licht en geluid. Gelukkig kun je de batterijen er vaak wel uit slopen. Gnagna...

- Mijn kind zou ik nooit laten huilen. Nog steeds ben ik het hier volledig mee eens. Als baby heb ik Sam altijd direct getroost en bij me genomen. No tear should be ignored! Dat was alleen voordat mini-me veranderde in een hysterisch krijsende dreumes die zich dramatisch op de grond werpt als hij zijn zin niet krijgt. Bij echt verdriet neem ik hem natuurlijk bij me en dan overlaad ik hem met kusjes en knuffels. Bij zijn acts schakel ik echter moeiteloos over naar de negeermodus. 

- Rust, reinheid en regelmatig bleek in de praktijk een heel gedoe. Wat reinheid betreft, zit het wel snor. Mijn pasgeborene in een strak schema prakken, was niets voor mij. Alles dus op gevoel en verzoek gedaan. Ging prima! Verder gewoon overal mee naartoe genomen en vroeg aan zijn campingbedje laten wennen. Oh, en Sam bleek ook prima te tukken in de auto of in zijn wagen. 

- Engelengeduld hebben met mijn bloedje. Inmiddels heb ik me er maar bij neergelegd dat dat ik domweg geen geduldig type ben. Op een gegeven moment is de grens bereikt. Als ik 20 keer nee heb gezegd, meneer uit de situatie heb gehaald en hem heb afgeleid, dan ben ik er gewoon even klaar mee. Sam is best volhardend. (Gôh, van wie zou hij dat toch hebben?) Op een gegegven moment pak ik hem dan bij kop en kont en zet ik hem in de box of op zijn kamer als ik boven ben. Dat levert meestal een driftbui van jewelste op. Ik laat hem dan echt even afkoelen. Zucht...

Vergeet niet om mee te doen aan mijn winactie in samenwerking met World of scentchips. Good luck!

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.