Vorige week benaderde Vanessa mij met de vraag of ik een gastblog wilde schrijven over hoe mijn leven veranderd is door de geboorte van mijn zoontje. Ik moest er even over nadenken omdat ik mijn verhaal al op diverse blogs heb verteld. De invalshoek die Vanessa opperde sprak mij erg aan dus besloot ik toch nog eenmaal uiteen te zetten wat me, of liever gezegd ons, is overkomen.
Mijn zwangerschap verliep verre van soepel. Het eerste en tweede trimester voelde ik me vooral beroerd en was het een kwestie van rustig aan doen. Ik viel veel flauw en voelde me gewoon echt niet goed. Waar ik al bang voor was, werd bewaarheid toen ik 27 weken zwanger was. In mijn familie krijgen veel vrouwen last van een hoge bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging, HELLP en eclampsie. Dit lot bleef ook mij niet bespaard.
Ik kan me nog goed herinneren hoe misselijk ik was die nacht voordat ik met spoed werd opgenomen. Alle alarmbellen gingen af. Ik had me nog nooit zo beroerd en ellendig gevoeld. Toen ik de de volgende morgen ook erg wazig zag en last had van hartkloppingen en buikpijn, besloot ik de verloskundige te bellen. Ze nam me direct serieus en vertelde me rustig te blijven liggen. Ze is gelijk in de auto gesprongen en naar me toe gekomen. Hier schrok ik van want dat is toch een teken dat het echt niet pluis is.
Mijn bloeddruk bleek inderdaad schrikbarend hoog en ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Erg spannend want met die termijn is je baby pas net levensvatbaar. Gelukkig bleek het geen acute zwangerschapsvergiftiging maar de situatie was wel zorgwekkend. Met veel medicatie en rust zakte mijn bloeddruk na een paar dagen iets. Nog steeds veel te hoog maar ik mocht wel naar huis met platte bedrust. Ik had het geluk praktisch naast het ziekenhuis te wonen vandaar dat de artsen besloten dat ik naar huis mocht.
De weken daarop ging het niet goed. Er volgden vele opnames en mijn bloeddruk werd steeds hoger en ook de eiwitten in mijn urine namen toe. Ik werd goed in de gaten gehouden en men probeerde de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken. Al die weken leefde ik tussen hoop en vrees. Hoewel ik stil lag was er van binnen een enorme strijd gaande. Ik vocht voor het leven mij en mijn kindje.
Wat het allemaal extra lastig maakte was het feit dat mijn zoontje in stuit lag. Daardoor kon mijn bevalling niet opgewekt worden en door mijn slechte conditie was een stuitbevalling ook geen optie. Met 36 weken en 5 dagen werd ik wederom opgenomen omdat het echt niet meer ging. De medicatie deed niets meer en ik zag de hele tijd zwarte vlekken en lichtflitsen. Ook had ik veel last van harde buiken. Een gynaecoloog besloot te proberen de baby uitwendig te draaien zodat ik kon worden ingeleid. Helaas lukte dit niet doordat mijn zoontje al te ver was ingedaald en ik nog maar weinig vruchtwater had. Ik werd naar de afdeling gebracht en men besloot het nog even aan te kijken. Er zou pas een keizersnede plaatsvinden als mijn bloedwaardes en functies verder zouder verslechteren.
Die nacht bleef mijn bloeddruk maar stijgen en daardom werd ik steeds wakker gemaakt voor een meting. De volgende dag ging het helemaal mis. Ik was verschrikkelijk misselijk en ik kon geen licht en geluid meer verdragen. Ik werd in een apart kamertje gelegd met de gordijnen dicht en lag daar uren doodstil met een nat washandje op mijn hoofd. Zodra ik probeerde te praten werd ik overvallen door een golf van misselijkheid. Binnen een paar uur zwiol ik helemaal op doordat ik enorm veel vocht begon vast te houden.
Op een gegeven moment kwamen mijn ouders langs en zij schrokken zich kapot van mijn toestand. Mijn moeder is toen direct naar de balie gegaan en heeft gezegd dat er nu een dokter moest komen. Opeens gingen alle alarmbellen af. Mijn bloeddruk was zo hoog dat ik op het punt stond epileptische insulten te krijgen doordat mijn hersenen opgezwollen waren. Mijn refelexen waren ook enorm levendig, een ander teken van een vergevorderde zwangerschapsvergiftiging. Toen de arts mijn bloeduitslagen terug kreeg, werd ik met spoed naar de high care gebracht.
Ik had zo snel mogelijk een infuus nodig met magnesiumsulfaat om de insulten tegen te gaan. Helaas was men veel te laat hiermee en crashte ik volledig. Mijn bloeddruk was dusdanig hoog dat er geen infuus kon worden geprikt. Het was enorm kritiek allemaal en de enige manier om HELLP en eclampsie te genezen, is het kind halen. Helaas was ik op dat moment inoperabel. Uiteindelijk zijn de artsen de hele nacht bezig gewesst om me te stabiliseren voor de keizersnede. Als er op dat moment iets mis zou zijn gegaan met ons zoontje, hadden ze niet kunnen ingrijpen. Ze hebben me volgepompt met een overdosis aan bloeddrukverlagende middelen. Het was een keuze tussen twee kwaden want wanneer ze dit niet zouden doen, was ik ter plekke overleden.
De volgende morgen kon men eindelijk de keizersnede uitvoeren. Met precies 37 weken is mijn zoontje Sam geboren. Ik kan me er weinig van herinneren helaas. Toch staat de opluchting me nog goed bij toen ik hem voor het eerst in mijn armen kreeg. Al die maanden had ik gestreden om een voldragen baby op mijn borst te krijgen. Ik had het volbracht. Sam was een klein randprematuurtje maar wat was ik blij dat hij niet in de couveuse hoefde.
Twee dagen na de keizersnede kreeg ik een terugval. Dat is het verradelijke aan HELLP. Tot 48 uur na de bevalling kan het (opnieuw) optreden en alsnog dodelijk zijn. De week na de geboorte was heel dubbel. Ik was zo blij met Sam maar ondertussen kon ik helemaal niets. Ik lag daar maar alleen op een kamertje op de high care, plat op mijn rug. Ik mocht geen bezoek ontvangen en kon mijn zoon de eerste dagen niet eens zelf vasthouden! Dat laatste is toch wel het ergste wat je kan overkomen als nieuwbakken moeder. Na een week werden we eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis.
Mijn lichaam is compleet overhoop gegooid door het HELLP-syndroom en eclampsie en het herstel heeft me maanden gekost. Pas na een half jaar begon ik me weer een beetje mens te voelen. Meer dan een jaar na dato kamp ik nog steeds met de gevolgen. Mijn bloeddruk is nog steeds te hoog, ik heb veel last van hoofdpijn, heb concentratiestoornissen en kan geen drukte meer verdragen. Alles wat ik voor mijn zwangerschap kon, kost me tegenwoordig vijf keer zoveel energie omdat ik heel erg mijn best moet doen om me ergens op te focussen. Ook heb ik een PTSS ontwikkeld waarmee ik nog aan de slag moet. Ik ben er nog lang niet maar blijf hoop houden dat ik ooit weer beter word.
Moeder worden is sowieso heel ingrijpend. Ik denk dat alle vrouwen die een kind op de wereld hebben gezet dat wel kunnen beamen. Dat is de dood in de ogen heb gekeken, maakt het wel extra heftig. Nu mijn zoontje bijna anderhalf is, realiseer ik me dat ik door deze ervaring veranderd ben. Niet alleen het moederschap heeft me volwassen gemaakt maar ook het besef dat ik er bijna niet meer was, is een enorme levensles. Het leven is niet iets vanzelfsprekends. Het is heel kostbaar en zo en dan mag je daar best bij stilstaan. Ik merk dat ik met andere ogen naar de wereld om me heen kijk. Met een frisse blik, alsof het allemaal weer nieuw is. Ik waardeer kleine dingen tegenwoordig meer dan vroeger en probeer met volle teugen te genieten van mijn bestaan als moeder. Met mijn kerngezonde zoon in mijn armen kan ik enkel zeggen: 'Life is a gift!'
Voor diegenen die mijn verhaal al kennen, is deze blog misschien een beetje dubbelop. Toch wilde ik ook deze gastblog graag op mijn site plaatsen voor het complete beeld.
Meis, het blijft een heftig verhaal, dat je niet vaak genoeg kan vertellen wat mij betreft. Ik vind het knap hoe je het zo duidelijk weet te beschrjiven in je logjes. Je levenswijsheid blijkt uit alles wat je verder doet en schrijft.
BeantwoordenVerwijderenJe herinnert me aan de kostbaarheid van een kind en ja; het leven!
Geniet maar lekker van alles samen met Sam en deel het met ons, kunnen wij mee genieten :)
Al zou ik je verhaal elke dag lezen, ik blijf het een bijzonder verhaal vinden en ben zo ontzettend trots dat je zo hebt gevochten. Klinkt stom want ik ken je niet eens, maar door je persoonlijke verhalen voelt het toch als dichtbij.
BeantwoordenVerwijderenOntzettend heftig blijft het, wat jij hebt meegemaakt. Het is inderdaad zo: moeder worden is an sich al een gigantisch ingrijpende gebeurtenis, je verandert voor altijd. Als je er dan ook nog bijna niet meer was, is dat dubbel zo heftig. Ik hoop dat je met de tijd weer meer jezelf mag worden!
BeantwoordenVerwijderenWauw, wat heftig! Ik vind dat je deze nare maar zeker ook hele mooie ervaring héél mooi hebt verwoord!
BeantwoordenVerwijderen