Bah, hokjes!

Hier in het dorp zijn twee boekhandels. Een Bruna en een plaatselijke zaak. In die plaatselijke boekhandel hangt een beetje een elitair sfeertje. Ook staat er een één of andere yub achter de kassa. Type Beau van Erven-Dorens maar dan zonder een spatje humor. Ik vind het nooit zo'n fijne winkel om rond te snuffelen. Waarom? Omdat ik me nooit zo prettig behandeld voel.
Heel soms koop ik wel eens iets in die winkel. Een tijdschrift ofzo, en soms ook een boek. Logisch in een boekhandel. Wanneer ik bijvoorbeeld de Viva Mama afreken, wordt er gevraagd of ik een papieren zakje eromheen wil of dat het zo meegaat. Als het regent vraag ik om een plastic zakje en daar wordt al lichtelijk moeilijk bij gekeken. Alsof mijn goedkope tijdschrift niet zo'n tasje waard is. Wanneer ik een kinderboek afreken, krijg ik wel een tasje zonder morren. Indien ik een boek afreken van bijvoorbeeld Harry Mulisch of een biografie van Jan Wolkers, wordt het helemaal een mooi verhaal.
Niets geen vragen over een tasje of papieren zakje. Dat boek zal toch zeker wel een cadeautje zijn. Haast zonder vragen, wordt het voor me ingepakt. Alsof dat moedertje met die buggy met kind erin zulke boeken leest. Tot nu toe heb ik altijd op mijn tong kunnen bijten en heb ik die kerel niet verteld dat ik waarschijnlijk heel wat meer van dit type boeken afweet dan hij. Gewoon omdat ik er een studie Nederlands op heb zitten en jarenlang voor de klas heb gestaan. En dat het heel normaal is dat vrouwen op een gegeven moment moeder worden en dan niet compleet hersendood zijn.
De man achter de kassa heeft dus een vooroordeel over mij. Niet leuk! Wat ik me echter wel besef is dat hij misschien onbewust zo over mij denkt. Misschien ben ik gewoon niet het type dat men op een middelbare school als lerares verwacht. Het zit me ook niet mee dat ik er jonger uitzie dan ik ben, dat ik klein van stuk ben, dol ben op sneakers en dat ik rondsjouw met een wandelwagen met mijn zoontje erin. Ergens snap ik zijn oordeel over mij wel. Alleen vind ik het wel te ver gaan dat hij dat zo laat blijken.
Toen ik studeerde, had ik een bijbaantje als verkoopster bij V&D. Ik werkte op de cosmetica-afdeling en daar kwamen ook wel eens types die daar niet helemaal thuis leken te horen. Over die mensen had ik dus ook een keihard oordeel. Ik liet dat echter nooit merken omdat ik wist dat uiterlijk niet alles zegt. En het had zomaar gekund dat die onverzorgde mensen keihard hadden gespaard om eindelijk eens een lekker geurtje te kopen of fijne huidverzorging. Was het dan niet mijn taak om ze met een prettig gevoel de deur uit te sturen? Ik vond van wel.
De man van de plaatselijke boekhandel is alleen altijd zuur. Het is niet dat hij soms zijn dag niet heeft. Hij heeft gewoon nooit zijn dag. Tenminste, dat denk ik... En terwijl ik dit typ, komt plotseling de gedachte bij me op dat die man niet gelukkig is met zijn baan in de boekwinkel. Dat het eigenlijk ook een Neerlandicus is. Alleen heeft hij nooit geweten wat te doen met zijn studie en is hij zodoende beland in deze winkel in het altijd sprankelende Leusden. Want is het ook niet een vooroordeel van mijn kant dat hij een uitgezakte yub is met een fout bloemetjesoverhemd en een chagrijnig smoelwerk?
De volgende keer als ik hem tref, moet ik het maar eens hebben over de leidmotieven van Gerard Reve. Of hem vragen wat hij vindt van Een nagelaten bekentenis van Marcellus Emants. Of vragen wat hij nu vindt van de vertelsituaties van Stanzel? Dan kunnen we een beetje keuvelen over de verschillen tussen de auctoriale verteller en de alwetende verteller. Misschien dat er dan eindelijk een lachje vanaf kan bij hem? Wie weet...

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.