Mixed feelings

Twee weken geleden is het ziekenhuis waar Sam ter wereld is gekomen, verhuisd naar een nieuwe locatie aan de andere kant van de stad. Enerzijds ben ik daar heel blij mee, anderzijds vind ik het best lastig. Hoewel ik geen fijne herinneringen heb aan mijn ziekenhuisopnames en bevalling, blijft het wel de plek waar ik moeder ben geworden. Het is Sam's geboortehuis, hoe je het ook went of keert. 

Toen ik net bevallen was, riep ik hardgrondig dat ze wat mij betreft de hele handel plat mochten gooien. Ik wilde niet meer geconfronteerd worden met het ziekenhuis. Alleen al bij het zien van het Meander ging mijn hart tekeer en brak het zweet me uit. Zeker de eerste paar maanden na de keizersnede heb ik het heel lastig gehad, iedere keer als we langs het gebouw reden. Wat ook nog eens dikke pech was, was dat het ziekenhuis langs de doorgaande weg vanuit ons dorp naar het centrum van Amersfoort stond. Omrijden was dus geen optie. Jullie kunnen je voorstellen dat dat heel wat bloed, zweet en tranen heeft gekost. Na een jaar werd dit gevoel wel minder maar er is nog steeds geen keer geweest dat ik langs het gebouw kon rijden zonder een opmerking erover te maken. Ik presteerde het laatst zelfs om tijdens het passeren van het ziekenhuis tegen mijn vriend te verzuchten: 'Ik zeg niets hoor! Echt niet!' 

En nu gaan ze het afbreken. Het precieze bestemmingsplan weet ik niet maar het staat vast dat het tegen de vlakte gaat. Ik blijf het vreemd vinden dat straks de plek waar Sam zijn eerste ademteugen nam, niet meer bestaat. In Papendrecht kan ik langs ons oude huis lopen en naar de kamer kijken, waar ik zelf ben geboren. En dat is bijzonder. Zeker nu ik zelf een kind op de wereld heb gezet, besef ik wat de waarde daarvan is. Hoe speciaal het is om op de meter precies te kunnen aanwijzen, waar je de buitenwereld voor het eerst aanschouwde. 

Ik besef dat mijn reactie op het afbreken van het Meander buitenproportioneel is. We hebben een heftige tijd achter de rug en ik ben heel hard geweest voor mezelf het afgelopen jaar. Ik projecteer veel van mijn gevoelens op dit ziekenhuis terwijl dat eigenlijk niet de oorzaak is van hoe ik me voel. Want wat maakt het uit dat het er straks niet meer staat? Ik heb een gezonde zoon en dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait. Al was hij in de goot geboren, het zou niet uit moeten maken. Maar dat doet het wel. En ik kan zelf mijn vinger niet achter het hoe waarom daarvan krijgen.

Het Meander dus. Al spring ik hoog en laag, plat gaat het. Heel gek om te beseffen dat een eventueel tweede kindje altijd op een andere plek geboren zal worden. Of in het nieuwe gebouw of in het WKZ, dat is afhankelijk van het zwangerschapsverloop. Nooit zal ik meer de hal passeren waar ik ooit naar binnen ging met een dikke buik. Nooit zal ik dat ziekenhuis meer verlaten met een maxi-cosi op schoot. En nogmaals wat maakt het uit? Ik snap mezelf niet. Die hele ziekenhuisperiode is één grote mind-fuck geweest welke me ook vandaag de dag niet loslaat. Aan de ene kant ben ik blij dat ik straks nooit meer met de plek wordt geconfronteerd waar ik bijna het leven liet. Aan de andere kant ben ik verdrietig omdat een plaats waar zoveel herinneringen liggen, zal verdwijnen. Voordat Sam oud genoeg is om te beseffen dat hij daar is geboren, is het weg. 

Vorige week liep ik in de plaatselijke boekhandel te snuffelen en kwam ik het boek tegen op de bovenstaande afbeelding. Het is een boek over het Meander vol met prachtige verhalen en foto's. De baby op de kaft draagt precies hetzelfde mutsje als Sam na zijn geboorte. Ik heb het niet direct gekocht omdat ik in eerste instantie niet zo goed wist of ik dat wilde. Na er een aantal dagen over na te hebben gedacht, besloot ik terug te gaan om het te halen. Ik besteedde er een deel van het verjaardagsgeld aan van Sam dat we nog hadden liggen. Ik vind het een mooie investering. Het is iets voor de toekomst. Op dit moment heb ik niet de behoefte om erin te lezen. Het is nog te vers en te pijnlijk op de één of andere manier. Maar het stelt me gerust dat we het in de kast hebben staan. Een blijvende herinnering. Wanneer Sam ooit vraagt waar hij geboren is, kan ik hem dit boek laten zien samen met de foto's die we toentertijd gemaakt hebben. Ook al verdwijnt zijn geboortehuis, de herinneringen leven voort. In mijn hart en op papier.

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.