Mijn boevige boef

Ik ben gezegend met wat mensen een makkelijk kind noemen. Sam is een jongetje dat erg relaxt is. Hij slaapt goed, eet goed, is meestal vrolijk en huilt weinig. Verder kan hij best wat hebben. Feestjes, ergens anders slapen, vreemde mensen, lange ritten in de auto, het doet hem vrij weinig. Ik lees regelmatig dingen over hooggevoelige en overprikkelde kinderen maar dat monster van mij heeft hier allemaal geen last van. 

Ik zal jullie nog sterker vertellen, tijdens de begrafenis van mijn opa ging meneer van hand tot hand en hij vond het alleen maar gezellig. We zaten op een gegeven moment met zo'n 25 man rond een lange tafel. Zoals dat gaat wil tante X en oudoom Y de nieuwe telg wel even vasthouden. Ik ben daar vrij makkelijk in. Sam geeft altijd prima aan wanneer het genoeg is. Serieus, iedereen heeft hem vast gehad en mini-me vond het geweldig. Lachen, brabbelen, knuffelen enzovoorts. Nadien wilde hij zelfs weer terug richting al die die voor hem nieuwe mensen. Zijn ouders kende hij inmiddels wel. Kortom, een topkind. 

Er is alleen één hele grote maar aan dit verhaal. Hoe makkelijk Sam ook is, hij is ook verschrikkelijk ondernemend en boevig. Ik heb mijn handen vol aan hem. Ik doe niets anders dan de hele dag achter hem aan rennen. Zeker nu hij kan lopen. Mijn moeder kan altijd zo mooi zeggen dat kinderen op deze leeftijd vooral leuk zijn voor een ander. Als ouder word je er helemaal leip van. Een waarheid als een koe wat mij betreft. 

Inmiddels heb ik het hele huis gestript en voorzien van het gehele kindveilige assortiment van Ikea. Helaas is zoonlief niet erg onder de indruk hiervan en blijft vrolijk verder stunten. Mijn dagen draaien momenteel om Sam in leven en intact te houden. Steeds weer weet hij iets nieuws te verzinnen om gevaarlijke capriolen mee uit te halen. Knap want zoveel staat er niet meer in de huiskamer. 

In de keuken monteerden we medio september van die beveiligingshaakjes op de kastjes. Binnen drie dagen kon Sam ze openmaken. Knap maar niet handig. Verder spookte hij ook de nodige ongein uit in de keuken. Bijvoorbeeld het gas opendraaien, de oven aanzetten, afstandbedieningen in de kattenbak gooien, zijn schoentjes in de prullenbak mikken, kattenvoer eten en de koelkast plunderen. Zodoende kochten we een groot hek op marktplaats om de gehele keuken mee af te sluiten. Ik dacht nog: beat that baby! Wel inmiddels zet Sam gewoon zijn loopauto voor dat hek, gaat daarop staan en werpt zichzelf eroverheen. 

Het is dus echt een alpinist in de dop. Knetter word ik ervan. Al dat pedagogisch verantwoorde speelgoed ten spijt, doet zoonlief niets liever dan klimmen en klauteren. Hij zit overal in en op. De salontafels, de vensterbank, de eettafel, de stoelen, opbergdozen en ga zo maar door. Niets is veilig. Gisteren schonk ik in de keuken wat te drinken in en toen ik weer opkeek, hing Sam breedlachend aan de de lamp boven de keukentafel. Ai! Hij stapelt ook van alles op elkaar om er vervolgens bovenop te klauteren. Ik hoef jullie waarschijnlijk niet te vertellen dat een doos duplo bovenop een loopwagentje geen stabiele basis is om op te gaan staan. Toch doet hij dat rustig. Toen meneer welgeteld twee dagen los kon staan, zette hij zijn stoeltje midden in de kamer, klom er bovenop, ging staan en sprong er vanaf. En viel maar dat was natuurlijk te verwachten. Inmiddels kan hij prima balanceren op stoelen en deze vaardigheid wordt nu dan ook continu ingezet om bij deurklinken te klimmen. 

Naast dat Sam een klimgeit to the max is, staat hij ook regelmatig in de sloopmodus. Al dat fijne houten speelgoed blijkt in Sam's handen niet zo duurzaam. Hij krijgt het voor elkaar om de splinters er vanaf te laten vliegen en ook hebben we al diverse dingen moeten weggooien omdat ze niet bestand waren tegen de druk die dat monster van ons erop uitoefent met zijn gespring. Gisteren heeft hij bijvoorbeeld zo'n papieren lampenkap van Ikea vakkundig gemold en mijn computermuis naar de andere wereld geholpen. Yep, dat was alleen de schade die hij gisteren heeft veroorzaakt.

Bij ons in de buurt zit een leuk eetcafé waar kinderen van harte welkom zijn. De hele bovenverdieping is ingericht op kiddies. Er is volop speelgoed en je kunt er zelfs speciale babymenu's bestellen. Een tent dus waar ze wel iets gewend zijn. Ik ben er zo'n keer of vijf geweest. De derde keer dat ik daar kwam werd mijn zoon bij naam begroet door één van de serveersters. Ze had dat kleine, sociale boefje van mij onthouden, vertelde ze even later. Uhmmm, is dat een goed teken? 

Het is niet zo dat Sam vervelend is maar hij is wel aanwezig. Toen hij nog niet kon lopen, kroop hij daar de hele tijd weg. Het was een groot walhalla dat ontdekt moest worden. Hij sloot zich rustig aan bij groepjes kinderen van een jaar of zes. Hij hing aan de benen van een serveerster omdat hij benieuwd was naar het bord met eten dat ze droeg. Hij kroop op de loungebank bij een oudere mevrouw omdat ze een mand met een klein teckeltje bij zich had. Voerde wildvreemde kinderen gevallen stukjes brood en probeerde al het speelgoed uit. Dit alles in zijn eigen vrolijke hoedanigheid. Sam had het er reuze naar zijn zin, ik was daarentegen compleet gesloopt na een bezoekje. Al die moeders zaten daar te onstpannen met een zoet spelend kind aan hun voeten en ik kon Sam door de hele toko achterna zitten. 

En nu kun je afvragen of ik opvoedkundig wel goed bezig ben. Of ik niet over me heen laat lopen door die dreumes of dat ik alles maar goed vind. Lieve mensen, ik kan jullie melden dat ik rete-consequent ben. Ik heb een lerarenopleiding gedaan en heb jarenlang les gegeven op een middelbare school. Ik ben mentor geweest en daarnaast rugzakmentor van allerlei probleemgevallen. Je zou dus kunnen zeggen dat consequent mijn middlename is. Al die kennis te spijt blijkt Sam enorm hardleers. Het is een volhoudertje. (Gôh, van wie zou hij dat toch hebben? My lips are sealed!)) Ik kan duizend keer nee zeggen, hem uit de situatie halen, hem afleiden, Bumba opzetten whatever. Hij blijft klimmen, ontdekken en slopen. Ik houd mijn hart vast als ik bedenk dat dat de ik-ben-twee-dus-ik-zeg-nee-fase nog moet komen. 

Ondanks dat ik ieder moment van de dag een hartstilstand kan krijgen door de halsbrekende toeren van Sam, zou ik hem toch niet willen veranderen. Ik word er doodmoe van hoor maar ik houd zo verschrikkelijk veel van die ondeugd. Die schalkse lach en die boevige blik. Het vraagt heel wat van mijn opvoedkundige kwaliteiten bij tijd en wijlen maar ik ben zo blij dat ik een gelukkig en tevreden kind heb. Sam is relaxt, vrolijk en voor de duvel niet bang. Alleen maar kwaliteiten die hem later nog veel gaan brengen. (Hoop ik...) Ik vrees echter de grijze haren die hij me ongetwijfeld gaat bezorgen in de toekomst. Gegroet, de moeder van een klauterkabouter.

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.