Over kiespijn en bevallen...

Afgelopen woensdag lag ik weer eens in de stoel van de tandarts. Jullie moeten weten dat ik het niet zo heb op de tandarts. (Eigenlijk heb ik het niet op alle mensen die een (para)medisch beroep uitoefenen...) Stiekem ben ik zelfs best een beetje bang voor de tandarts. Mijn vorige tandarts was namelijk eigenlijk een slager. Tenminste, dat denk ik... Daar komt mijn angst dus vandaan. Ik heb domweg wat nare ervaringen opgedaan in het verleden. 

Als kind had ik nooit problemen met mijn gebed. Het gedonder begon pas toen ik een jaar of achttien was. Van het één op andere moment kreeg ik gaatjes. Hoe goed ik ook poetste, floste en met tandenstokers aan het klooien was. Kwestie van slechte genen want het gebit van mijn vader is een dentale ramp. Tja, shit happens en er zijn ergere dingen dan een slecht gebit. (Verder ben ik wel goed gelukt haha ;-)) Afijn, ik mocht regelmatig plaatsnemen op de stoel van die veredelde slager met een Porsche onder zijn kont. Als ik zelf een gaatje ontdekte, maakte ik daar een afspraak voor en constateerde hij dat ik inderdaad een gaatje had. Vervolgens stuurde hij me weg met een vervolgafspraak om het gaatje daadwerkelijk te gaan vullen. Nou ja, aan die dikke nota's te zien, was die eikel meer zijn zakken aan het vullen. Beetje jammer dat ik steeds vrij moest nemen voor dit soort acties. Alsof ik een gaatje tussen mijn voortanden niet zelf kon zien ofzo. Even afgezien van het ietwat bizarre facturatiegedrag van die pedante kwast, lieten zijn skills ook behoorlijk te wensen over. Mijn huidige (aardige en bovenal bekwame) tandarts heeft zich meerdere keren hardop afgevraagd of mijn vorige tandarts überhaupt wel een diploma had. Dat zegt wel iets over het geleverde prutswerk, denk ik zo. 

Afijn, van een kind dat altijd zonder morren naar de tandarts ging, veranderde ik een volwassene met broekpoepangst bij alleen al het woordje controle-afspraak. Niet zo gek na een mislukte wortelkanaalbehandeling waarvoor ik in twee teken tijd zes keer langs niets komen. De boel was zo ontstoken dat er niets meer te verdoven viel. Er kwam zwarte troep uit mijn neus en uiteindelijk moest ik naar de kaakchirurg voor een wortelpuntextractie.  Echt. Niet. Tof! Ook dacht mijn tandarts wel even zelf een verstandskies te kunnen trekken. Nu heb/had ik kleine verstandskiezen met maar een wortel maar het was toch een beetje jammer dat hij het zo lomp deed dat er hechtingen nodig waren. En hechten mag een tandarts dus niet volgens mij. Inschattingsfoutje. 

Waar ik nu precies heen wil met dit verhaal? Wel, vorige week bedacht ik me in de tandartsstoel dat ik helemaal niet meer zo bang was. En opeens moest ik aan mijn moeder denken die, als ik weer eens (terecht!!!) liep te piepen over de tandarts, altijd riep: 'Joh, je moet gewoon een kind krijgen dan zeur je hier niet meer over.' Inmiddels heb ik een kind gekregen en verdomd, ik geloof dat die mams van mij toch echt een punt had. Hoewel ik niet vaginaal bevallen ben, geen wee gevoeld heb, was het krijgen van Sam behoorlijk hels. En dan ga ik het niet eens hebben over alle emoties die de vrije loop hebben bij het krijgen van een kind.

Het is echt zo, sinds ik Sam heb, ben ik veel makkelijker met huisartsbezoekjes en vervelende onderzoeken. Ik heb immers zoveel voor mijn kiezen gekregen tijdens mijn zwangerschap dat ik mijn hand niet meer omdraai voor een paar nare prikken of wat gebeitel in mijn mond. Nee fijn, is het nog steeds niet maar ik kan het wel goed relativeren. Scheelt misschien dat ik nu ook een normale tandarts heb die weet waar hij mee bezig is, maar jullie snappen mijn punt vast wel. Als ik nu in de tandartsstoel stap en me wordt gevraagd of ik verdoofd wil worden, luidt mijn antwoord zonder blikken of blozen: 'Ja natuurlijk, ik wil niets voelen, spuit me maar plat!'

(Voor degenen die zich afvragen wat de bovenstaande foto's te betekenen hebben. In 2010 moesten er drie verstandkiezen worden getrokken bij de kaakchirurg. Ik was retebang na het bloedbad van het trekken van het eerste exemplaar door mijn lieftallige tandarts. Mijn vader besloot me dus maar te brengen en me moed in te spreken aangezien ik anders niet van plan was te gaan. En mijn vader zou mijn vader niet zijn, om dat hele avontuur te vereeuwigen voor de eeuwigheid. Check ook even mijn getergde, verdoofde hoofd en mijn Tokkie-outfit, haha!)

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.