Er was eens een tijd dat ik heel stoer was. En heel sportief! In het tijdperk before kids zeg maar... Ik was iemand die over huizen sprong. Deed aan sportklimmen, kickboksen en surfen. Geen sport was me te gek! Ik verkeerde in uitstekende conditie en werd nooit door mijn fysiek belemmerd. In praktisch alles wat ik deed op sportgebied, was ik succesvol. En dat lieve lezers, zou ik heel graag weer willen!
Een jaar na mijn bevalling ben ik nog steeds niet in staat om te sporten zoals ik zou willen. Niet omdat ik niet wil, niet omdat ik geen tijd heb maar omdat het niet gaat. Mijn lijf doet namelijk niet meer wat ik wil. Het afgelopen jaar stond in het teken van het herstellen van de gevolgen van HELLP. Gelukkig zit mijn herstel in de lift maar helaas ben ik er nog lang niet. Mijn bloeddruk is nog steeds te hoog, mijn spanningsboog is kort, ik heb nog veel hoofdpijn, kan me niet concentreren en alles kost me tien keer zoveel energie als vroeger om maar wat zaken te noemen. Niet omdat ik een kind heb gekregen maar doordat mijn hele zenuwstelsel overhoop heeft gelegen en diverse organen zijn uitgevallen. Mijn hele lichaam heeft een enorme opdonder gekregen en daarvan herstellen kost tijd, heel veel tijd!
Fanatiek sporten zit er op dit moment dus gewoon domweg niet in. Hoe hard ik het ook probeer en hoe graag ik ook wil. Natuurlijk beweeg ik regelmatig maar mijn conditie is nog steeds niet veel soeps omdat het niet lukt om iets op te bouwen. Ik loop continu tegen grenzen aan en als ik een keer iets forceer of probeer te doorbreken, fluit mijn lijf me kei- en keihard terug. Een zware dobber voor de sportfanaat die ik ooit was.
Wat zou ik graag weer voluit ergens voor trainen. Tot het uiterste gaan! Helemaal kapot gaan en mijn grenzen verleggen. Genieten van dat euforische gevoel na het behalen van een overwinning op mezelf. De vrijheid van er lekker tegenaan gaan, mis ik soms heel erg. Ik zou zo graag weer de dingen doen die ik ooit kon.
Ik hoop dat je snel weer van die dingen kunt gaan genieten:)
BeantwoordenVerwijderenAhw, dat lijkt me heel naar. Ik hoop voor je dat je er snel weer bovenop bent!
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je er snel weer bovenop bent meid. Duurt nu wel lang allemaal he?
BeantwoordenVerwijderenTe lang! Word er knetter van :-(
VerwijderenIk vrees dat je nooit meer helemaal naar die tijd terug kan omdat je lieve lijf die opdoffer heeft gekregen én omdat je nu als kersverse mama gewoonweg in een andere fase in je leven zit. Geduld hebben, je verwachtingen bijstellen en genieten van de dingen die je wel kan helpen anders ga je heel ongelukkig worden vrees ik. Succes!
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je comment. Goed om te horen! Ik zal inderdaad mijn verwachtingen moeten bijstellen.
VerwijderenAw, mooi omschreven meis. Ik hoop dat je lichaam snel weer gaat doen wat jij wilt. En blijf genieten van de dingen die je wel kunt doen. Alles wat je in de komende tijd meer kan doen dan eerst, is ook weer een overwinning op jezelf. Succes!
BeantwoordenVerwijderenZeer frustie als je lijf niet doet of kan doen, waar je geest allang weer klaar voor is. Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar als dan ook nog 'geduld' niet je sterkste kant is...WUHUU !
BeantwoordenVerwijderenVolhouden meis ;-)
Groetjes, Patty
Geduld is inderdaad niet mijn sterkste kant. Vandaar dat ik er ook zo gefrustreerd door raak ;-)
VerwijderenErin blijven geloven en binnen de kortste keren kan je weer fanatiek sporten. Langzaam opbouwen, komt helemaal goed, ben ervan overtuigd ^^
BeantwoordenVerwijderenWat naar en frustrerend dat je het niet lukt om de dingen te doen die je deed. Ik hoop dat je snel wat meer stapjes richting volledig herstel kunt zetten en langzaam nog veel meer kunt. Rustig aan, geniet ook van wat je al wel kunt!
BeantwoordenVerwijderenSnap dat het frustrerend is en dat het aan je knaagt. Pfff... Ik hoop dat je met kleine stapjes snel de goede richting op kunt.
BeantwoordenVerwijderen