Het leven vieren

Onlangs stuitte ik op internet op een artikel met de 60 most powerful photos ever taken. Ik werd erdoor gegrepen. De rauwheid en puurheid trof me recht in het hart. Opeens kwam weer de vraag bovendrijven van waar draait het nu eigenlijk om in het leven? Waar maken we ons allemaal druk om in godsnaam? Ik heb dat vaker, moeten jullie weten. Al van kinds af aan. Zolang ik me kan herinneren, worstel ik soms met de vraag waarom we hier met z'n allen op aarde op zijn? Vast niet om ons druk te maken over Chanel tassen of wat de buren van ons denken. 

Ik ben niet gelovig. Ik vind het mooi dat mensen kunnen geloven als een kind. Ik kan het echter niet. Ik ben te pragmatisch en hang teveel aan de wetenschap. Als het voor mij niet verklaarbaar is, bestaat het niet. Punt! Maar daar gaat het nu niet om. Geloof is wat mij betreft een mooi middel om zin te geven aan het leven en om ons bestaansrecht mee te verklaren. Alleen voor mij werkt het niet op die manier. Maar wat doe ik hier dan? Waarom leef ik? 

Toen ik die foto's zag, realiseerde ik me dat het leven niet groots of volmaakt hoeft te zijn. Je kunt eeuwig zoeken naar de schoonheid van het bestaan maar je zult het nooit vinden wanneer je de keerzijde niet kent. Het leven is onafwendbaar eindig. Tot stof zullen we wederkeren. Wat is daar het nut van? Moeten we niet gewoon genieten van het feit dat we bestaan? Ophouden met het zoeken naar verklaringen en naar zingeving? Ons leven leiden zoals het op ons pad komt? Streven naar perfectie en grootsheid is waanzin als je het zo bekijkt, nietwaar? 

Zou het zo simpel zijn dat we slechts op aarde zijn om veel wijze lessen te leren? Niets meer of minder. Dat we zonder het te weten in een cyclus zitten waarin we denken dat het ieder voor zich is maar dat we ondertussen figureren in een Machiavelliaans* kosmisch geheel? Ik weet het niet en het feit dat ik het nooit zal weten, frustreert me bij tijd en wijlen enorm. Wat ik wel weet, is dat volmaaktheid relatief is. Ik bedoel, wat is nu volmaakt? Je kunt perfectie toch enkel

nastreven wanneer je weet hoe het niet moet? Er is evenwicht nodig. Een leven met enkel hoogtepunten is nietiger dan een bestaan met tevens tegenslagen. Opdat men leert om te gaan met de keerzijde van geluk. 

Ik neig ernaar te denken dat het leven dat wij op aarde leiden, maakbaar is. Geen macht God's maar dat er slechts een innerlijk verlangen in de mensheid zit om het goede te doen. Wij zijn zelf degenen die ons bestaan zingeving moeten geven. Inspirator en creator. We moeten falen om in te kunnen zien hoe mooi het leven is. Soms rauw, soms hard maar bovenal wonderschoon. Puurheid, echtheid, dat is waar het om draait. We moeten erop uit trekken met z'n allen. De liefde bedrijven en ons lijven laten teisteren door de elementen. Nachtenlang bij een kampvuur zitten en genieten van de natuur en alles om ons heen. Er van doordrongen raken dat het draait om het hier en nu en dat de toekomst van latere zorg is. 

Laten we het glas heffen en het leven vieren. Want is het niet onverklaarbaar mooi dat we op aarde zijn en kunnen lachen, dansen, huilen en liefhebben?  Misschien zijn we onwetend over onze plek in het grotere geheel, we weten daarentegen heel goed in welke toestand we op dit moment verkeren. Wat heeft een zoektocht naar het grote waarom voor nut als we bij voorbaat weten dat als we het antwoord al zouden vinden het na onze dood zou zijn. Let's celebrate life!

* Aangezien alles op aarde in beweging is en stilstand niet bestaat, zal er altijd vooruitgang of verval zijn, en zullen keuzes die je verstandelijk afwijst je vaak worden opgedrongen. 

Niccolò Machiavelli  (Florentijns staatsfilosoof 1469-1527)

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.