Beetje mamablogmoe

Mijn blogje bestaat inmiddels twee jaar. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik In a flow around the world aanmaakte met blogger. Ik was toen 14 weken zwanger en had net te horen gekregen dat ik niet meer mocht werken. Ik dacht dat ik gek werd. Ik moest iets hebben dat me wat afleiding kon bezorgen tot de uitgerekende datum. Een blog beginnen, bleek een schot in de roos. Met veel liefde (en naïviteit) schreef ik fanatiek over mijn zwangerschap van Sam tot ik opgenomen werd in het ziekenhuis met 27 weken.

Mijn blog was mijn uitlaatklep. De artikeltjes over mijn zwangerschap zijn me heel dierbaar. En dat was precies de reden waarom ik een blog begonnen ben. Ik wilde dingen vastleggen voor later. Voor Sam, al wist ik toen nog niet dat ik een zoon met die naam op de wereld zou zetten. Na de geboorte van mini-me liep niets zoals het moest lopen. Het bloggen raakte op de achtergrond. Uiteindelijk vond ik in januari 2013 de moed om weer te gaan schrijven. De ene maand meer dan de andere maand maar dat maakte niet uit. Pas sinds de zomer blog ik fanatieker. Met alle plezier maar things have changed somehow. 

In blogland worden er massaal mamablogs gestart. De ene na de andere  nieuwe site schiet uit de grond. En opeens sta ik in een lijstje met mamabloggers. En dat vind ik eigenlijk, als ik erover nadenk, niet superleuk. Ik snap dat het logisch is hoor, ik schrijf immers veel over mijn kleine monstertje. Ik ben echter geen mamablogger. Natuurlijk ben ik moeder maar ik ben ook zoveel meer. Ik heb echter nooit de intentie gehad om een heuse mamablogger te worden. Ik wilde mijn zwangerschap vastleggen maar ook schrijven over andere zaken zoals reizen, eten en sport. Uiteindelijk is het allemaal wat anders gelopen. Als kersverse mama bleek dat sporten en reizen niet zo realistisch namelijk, haha! 

Het punt is dat ik niet gezien wil worden als mamablogger. Waarom? Omdat ik een beetje mamablogmoe ben op de één of andere manier. Een aantal mamablogs vind ik heel tof om te volgen maar ik heb het gevoel dat heel veel blogs een beetje hetzelfde zijn. No offence, dat heeft niets te maken met al die moeders maar dat is meer hoe ik het ervaar. Het ligt vooral aan mij, denk ik. Voor mijn gevoel struikel ik de hele tijd over artikelen over Rapley, moestuinen, draagzakken, wasbare luiers en knutselprojecten. En vergeet niet alle algemene blogjes over uitstapjes, kinderziekten en weet ik veel wat allemaal. Ik vind het allemaal niet zo spannend om te lezen. 

Misschien komt het omdat ik vooral moeder vanuit gevoel. Ik lees niet heel veel over opvoeding en laat het gewoon maar gebeuren. Wat ik wil is dat Sam gewoon lekker kind kan zijn en dat hij fatsoenlijk eet en in ieder geval 's nachts slaapt. Natuurlijk moet hij leren delen en ook verwacht ik van hem dat hij mettertijd  wat sociaal wenselijk gedrag kan vertonen. Maar echt, heel veel dingen vind ik zo vanzelfsprekend dat ik echt denk: come on, is dit nu een blogje waard? Het ligt dus echt vooral aan mij, dat realiseer ik me terdege. Er zullen superveel mama's zijn die dolgraag moestuinavonturen lezen maar helaas haten planten en andere groene dingen mij. En hoe goed wasbare luiers ook voor het milieu zijn, ik vind het allemaal ingewikkeld en heb geen zin om kak te schrapen. Ieder zijn ding toch? Daarnaast doet mijn vriend altijd de was omdat ik er zo verschrikkelijk slecht in ben. Jullie begrijpen dat het fenomeen wasbare luiers een ver-van-mijn-bed-show is.
Rapley is wat mij betreft ook een beetje overrated. Ik bedoel, iedere boerenkinkel kan toch bedenken dat je je kind niet enkel gepureerd voedsel moet geven omdat ze anders niet normaal gaan vreten. Daar heb je toch geen Rapley voor nodig? Sam heeft wel geprakt voer gekregen maar we hebben dat afgewisseld met grote stukken van van alles en nog wat om mee te spelen en lekker van te proeven. Tja, ging prima hoor. Met 11 maanden wilde hij per sé alles zelf eten en at hij met de pot mee. Inmiddels eet hij alles en nog met bestek ook. En over al dat creatieve geknutsel, ga ik het niet eens hebben. Ik krijg al ruzie met naald en draad als ik een knoop moet aanzetten. Laat staan wat er gebeurt als ik een dekentje ga breien, haha!

Wat ik hiermee wil zeggen, weet ik eigenlijk niet. Het moest me even van het hart. Zo gaat dat. In ieder geval ga ik mijn best doen om mijn artikeltjes over koters en mamashizzle wat meer te spreiden. Dit wil niet zeggen dat ik het helemaal anders aan ga pakken want ik ben en blijf moeder van een dreumesje waar ik gruwelijk veel van houd. Alleen vind ik het wel belangrijk om mezelf te blijven vernieuwen en onderscheiden. De verhoudingen zijn een beetje zoek op het moment. Ergens is het ook zo makkelijk om enkel over je kind te schrijven. Hoe ik het precies ga aanpakken weet ik nog niet. Het zou zelfs zomaar kunnen dat er niet eens heel veel veranderd. Ik ga het in ieder geval eens goed overdenken.
Wanneer jullie nog tips voor me hebben, hoor ik het graag. En mocht je me een schop onder mijn hol willen verkopen naar aanleiding van dit artikel dan mag dat uiteraard ook. Verder hoeft niemand zich aangevallen te voelen. Zo is dit blogje niet bedoeld. It's not you, it's me! Ciao!

(En om af te sluiten natuurlijk een lekkere mamablog-kiek van toen Sam een paar weekjes oud was...)

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.