DZP - Op stap met 'the little fella'

Halverwege het mooie jaar 2013 besloot ik, vermoedelijk in een vlaag van verstandsverbijstering, te beginnen met Day Zero Project. Bij deze monsteronderneming is het de bedoeling dat je in 1001 dagen, 101 doelen bereikt. Klinkt tof hè? En ook een tikkeltje ambitieus. In al mijn enthousiasme overzag ik alleen niet helemaal dat dat achterlijk veel werk is. Oepsie! Niet in de minste plaats omdat je niet alle doelen moet bereiken maar ook omdat je er updates over moet schrijven. 

Gelukkig heb ik inmiddels wel wat dingen kunnen afstrepen. Ook ben ik bezig met een aantal zaken die ik binnenkort hoop af te strepen. Het gaat de goede kant dus wel op. Hoop ik... De verslaglegging van dit alles laat helaas een beetje te wensen over. In driekwart jaar heb ik precies één blogje geschreven over mijn vorderingen. Tijd om daar eens verandering in te brengen want dat is om te janken natuurlijk.

Vandaag ga ik het eens hebben over doel nummer 49, te weten boodschappen doen met Sam zonder buggy of draagzak. Al in februari volbracht ik deze opdracht. Het was een haalbaar streven aangezien mini alweer een aardig poosje stevig loopt en ik praktisch tegenover het centrum woon. Ik heb er echter best even over gedaan voordat ik het aandurfde hem los mee te nemen naar het winkelcentrum. Dat monstertje van mij is een wegloper eerste klas en luistert voor geen meter. Ik kan er niets mooiers van maken.

Maar het is gelukt hoor! Zoonlief heeft namelijk een schattig rugzakje waar je een lijntje aan kunt klikken. Als hij los loopt in drukkere situaties doe ik hem dat om zodat hij er niet vandoor kan gaan. Hij vertikt het ook om een handje te geven dus tja, je moet wat hè. Ik voel ook vrij weinig voor de spontane ragdoll-act waarin hij vervalt als ik alleen maar zijn armpje pak. Hij gaat dan helemaal slap op de grond liggen piepen en dan is er geen land meer mee te bezeilen. Twee maanden geleden voelde ik opeens dat het moment daar was en nam ik hem mee met zijn rugzakje om. 

Die dag moest ik mijn nieuwe paspoort ophalen bij het gemeentehuis en even naar de Hema voor een kleine boodschap. Zo gezegd, zo gedaan. Het ging verdorie hartstikke goed. Sindsdien gaat meneertje vaker op deze manier mee naar de winkels, de bibliotheek of de schaapjes achter het centrum. Wanneer ik veel boodschappen moet doen of bij humeurig gedrag, prak ik hem trouwens wel in de kinderwagen. 

Anyways, ik ben trots op mijn kleine man. Het zou helemaal fantastisch zijn als hij leert om niet meer weg te rennen, zich voor auto's te werpen, eenden te achtervolgen tot de sloot en van bruggetjes te willen duiken. Maar daar wordt aan gewerkt. Net als aan het feit dat het evengoed fijn zou zijn als hij op korte termijn gaat bevatten dat mama het heel tof zou vinden als hij op de stoep loopt in plaats van door het gras vol hondenpoep te ploegen. Ik voel een nieuwe challenge aankomen...

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.