Een heus kind

Plots is het duidelijk, glashelder zelfs. Mijn kleine baby is geen baby meer. De geboorte van Sam voelt als de dag van gisteren maar niets is minder waar. Alweer bijna 14 maanden geleden sloot ik de liefste liefde van mijn leven in de armen. Uit mijn buik op mijn hart. Onder mijn hart gegroeid en voor eeuwig de mijne.

Onvoorstelbaar dat dat kleine mannetje zo snel groot wordt. De babytijd is echt voorbij.
Vol verwachting heb ik er naar uitgekeken dat hij zelf at, kroop en stond. Vol bewondering aanschouwde ik de eerste vorderingen en boven verwachting vond ik de eerste vorm van zelfstandigheid. Hoewel ik had verwacht met weemoed terug te denken aan de tijd dat Sam op mijn borst in slaap viel, voel ik enkel liefde als mijn gedachten die kant uit gaan. Want wat was het fijn om heel geleidelijk van samen één naar de verbondenheid van moeder en zoon te gaan. En wat is het ook fijn om je kind de wijde wereld te laten ervaren.
Samen groter groeien. Aan een blik genoeg hebben, een klein handje op mijn borst. Je overgeven aan urenlange knuffelpartijen met dat perfecte lijfje. De geur van je eigen kindje. Sam is zo verschrikkelijk van ons, voor altijd. Langzaamaan wordt hij steeds meer hij en ik opnieuw mezelf. Anders dan voorheen maar nu compleet. Geen onrust meer, slechts het verlangen om voor eeuwig in het nu te verkeren.

Het moederschap is leren loslaten. Mooie herinneringen maken voor later. Vooruit denken en genieten van het heden met het verleden op je netvlies. Mama zijn van het wonderlijkste wonder ter wereld is dynamisch. De puurheid en barmhartigheid waarmee ik mijn zoon liefheb is uniek in zijn soort. Niets zuiverder dan het hart van een moeder. Niets volmaakter dan deze liefde. Hoe bijzonder is het om iedere dag opnieuw te beseffen dat je meer van dat kleine wezentje houdt dan gisteren.