Bezoekje aan het CB

Gisteren stond het 14-maanden bezoek aan het consultatiebureau op de planning. Eerlijk is eerlijk, ik zag er een beetje tegenop. Niet alleen vanwege het eeuwige gemiep over van alles en nog wat en de indiscrete vragen maar vooral wegens de beruchte BMR-inentingen. Brrr...

Dinsdagmorgen was het zo ver. Vlak voordat we de deur uit moesten was dit warhoofd haar sleutels weer eens kwijt. Huis op z'n kop gezet maar niet te vinden natuurlijk. Uiteindelijk via de poort de buggy over het pad langs de garage gesjouwd. Tja, iets met een goed begin en half werk ofzo... Afijn, we stapten gelukkig nog net op tijd over de drempel van het centrum voor Jeugd & Gezin. Phiewwww!

Achteraf bezien had ik me niet zo hoeven haasten want de afspraken liepen aardig uit. Ik moest Sam wel gelijk uitkleden om te meten en te wegen. De schade bedroeg 9200 gram en 80 centimeter. Vervolgens was het aan mij de taak om zoonlief een half uur in toom te houden tot we eindelijk aan de beurt waren. Ik probeerde hem nog te verleiden met een geinig boekje over een rupsje maar Sam had alleen maar oog voor de nieuwe omgeving. Van de assistente mocht hij helaas niet kruipen (WTF???) dus zat er niets anders op dan mijn kind in de houdgreep te houden en liedjes te zingen en hem volproppen met rijstwafels. De opties die Sam namelijk naast kruipen in gedachte had, waren: alle luiertassen die te vinden waren leeghalen, boven op baby's van een paar weken oud gaan liggen en op al het meubilair klimmen. Jullie begrijpen vast wel de opluchting die ik voelde toen ik eindelijk door de arts geroepen werd.

Thank God bleven vragen over een vermeende postnatale depressie en over het stoppen met borstvoeding uit. Een meevaller! Wel weer het standaard geneuzel dat mijn vent een lang slank poppetje is. Tijdens het laatste bezoek was dit geen enkel probleem omdat ik toen mijn vriend had opgedragen mee te gaan zodat men kon zien dat Sam de bouw van zijn vader had. Maar goed, deze keer moest dat beeldmateriaal gewoon werken. Na een uitleg van mijn kant snapte de arts gelukkig wel dat we Sam geen honger laten lijden. Het zou wat zijn zeg, dat kind eet als een bootwerker de laatste maanden. 

Verder werden zijn oogjes gecheckt. Er waren geen bijzonderheden te zien maar hij krijgt wel de ogentest al met drie jaar in plaats van met vier jaar. Dit omdat ik op basisschoolleftijd al een bril kreeg aangemeten en dit erfelijk kan zijn. Vooralsnog waren er geen afwijkingen in ieder geval. Fingers crossed dat hij naast de atletische bouw van zijn vader ook diens goede ogen heeft geërft.

En aiaiai, toen was het tijd voor de prikken. Het blijft zielig van die grote naalden in die kleine armpjes. Maar het is voor een goed doel hè. De eerste prik ging nog wel, bij de tweede wist meneer wat er ging komen. Daar zat ik dus met een woest krijsend, rood aangelopen mannetje op mijn schoot. Snot all over the place! Probeer dat daarna meer eens in de kleren te wurmen. Uiteindelijk heb ik hem zijn romper, joggingboek en sokken aangedaan met zijn jas zo goed en kwaad als het ging eromheen. De schoenen en de rest van zijn kleren heb ik maar laten zitten. Nog steeds hikkend en huilend heb ik Sam in de buggy gekwakt en ben snel naar huis gelopen. Zo zielig! Bah!

Eenmaal thuis lekker gekroeld en een bammetje gegeten. Vervolgens afgevoerd richting zijn bed met een zetpil. Hoewel hij eerst best vrolijk was, kickte de inentingen er toch behoorlijk in. Was ik al bang voor want op de één of andere manier reageert mijn mini-me best heftig op al die gemuteerde virusjes enzo. Vannacht was dan ook één groot DRA-MA! Sam ging bij het naar bed brengen lief slapen met wederom een zetpil in zijn kleine kontje. Rond half 12 werd hij echter wakker en toen was het feest. Huilen, huilen, huilen! Ik schrok me rot want dat monster van mij is niet zo huilerig. Het arme ding voelde zich echt niet lekker. Hij heeft ruim twee uur tussen ons in liggen snikken. Hij wilde alleen maar melk drinken. Rond half 3 's nachts is hij bovenop mijn rug in slaap gevallen. Echt, mijn moederhart lag aan gruzelementen.

Vandaag doen we nog maar even rustig aan. Sam is nog steeds niet helemaal zichzelf. As we speak ligt hij met rode konen naast me op de bank te slapen. En weten jullie waar ik hem nu een beetje voor knijp? Die arts vertelde dat kinderen een week tot 10 dagen na het krijgen van de BMR-prikken opnieuw ziek kunnen worden. Dit omdat bij deze inenting het afweersysteem zelf anti-stoffen moet gaan aanmaken. Ze kunnen flinke koorts krijgen en zelfs vlekjes. Zul je waarschijnlijk net zien dat we volgende week weer de pineut zijn. Gaap...

Volg mij nu ook op Instagram, Facebook en Pinterest.