Haar? Welk haar?

Vorige week schreef ik in het kader van de 30 dagen maanden challenge een blogje over mijn haar. Zodoende kwam ik op het idee om eens een stukje te wijden aan het haar van Sam. Of liever gezegd, aan het gebrek daaraan. Mijn lieve monster is namelijk, na bijna 14 maanden op deze aardbol te hebben rond gespookt, nog altijd kaler dan kaal. Alle lieve opmerkingen van mijn vader, die keer op keer beweert dat het haar van zijn kleinzoon groeit als kool, ten spijt. Nee opa, Sam is gewoon echt hartstikke kaal. Ik ben verdomme niet blind! Ook niet van moederliefde!

Op zich niet heel erg natuurlijk. Een volle bos haar is tenslotte niet van levensbelang. Ook heeft zoonlief een stel prachtige kijkers die zijn gemis aan haar ruimschoots compenseren in mijn optiek. Toch vind ik het inmiddels wel een beetje tijd worden voor een leuke coupe. Maar ja, er zit nog niet echt schot in de zaak helaas. Ik heb zo'n vermoeden dat we het eerste bezoekje aan de kapper pas ergens in de herfst van 2014 kunnen inplannen.

Sinds de zomervakantie is er wel een kleine vorm van actie zichtbaar op het kale knarretje van onze mini Sugar Lee. Zo langzamerhand begint het blonde pluis waarmee ik hem op de wereld heb geknald zich te vermeerderen. Op zijn achterhoofd beginnen wat langere haartje te komen en tot mijn vreugde lijkt er wat slag zichtbaar te worden. (Yes, 1-0 voor mijn genen!) Andere mensen, op mijn vader na dan, zien echter niet wat ik zie. Als ik dus vol trots de ontluikende krullen van zoonlief show, word ik wat meewarig aangekeken. Een beetje alsof ik dingen zie die er niet zijn en rijp ben voor een inrichting.

Wat nu ook niet bepaald meewerkt, is het feit dat Sam superblond is. De haren die hij op zijn bolletje heeft staan, zijn spierwit; net als zijn wenkbrauwen en wimpers. Wanneer ik de zoveelste opmerking over het haar van mijn lieftallige zoon voor de voeten geworpen krijg, pareer ik die kritiek door te vertellen dat Sam wel haar heeft maar dat je het niet ziet. Het steekt immers niet zo goed af tegen een blank velletje als donker haar. Dûhhh! Ik vind dat best logisch, andere mensen niet. 

Wat ik met dit blogje zeggen wil? Tja, geen idee! Misschien dat Sam gewoon goed is, zoals hij is. Of hij nu haar heeft of niet. Want zeg nu zelf, dat kind van mij is reuzeknap. Ook zonder kek kapsel kun je best de hunk uithangen. Kijk maar naar Jason Statham, die kerel is om op te vreten zo lekker haha! Het zal dus allemaal wel loslopen. Tot die tijd geniet ik nog even van de kusjes die ik op dat kale koppie kan geven.

(Of ik al pokon heb gebruikt? Ja, liters heb ik al van dit goedje versleten. Tot op heden alleen nog geen enkel resultaat daarmee geboekt. Zullen we die opmerking dus maar even fijn in het midden laten? Thanks but no thanks!)

Vergeet niet om mee te doen aan mijn winactie in samenwerking met HippeMamaShop. Je kunt hier lezen hoe je meedingt naar een knuffel van Jellycat naar keuze. Good luck!