Dag 27 - Iets dat je boos maakt

Volgens mij ben ik ooit het onderwijs in gegaan zodat ik het grootste gedeelte van de dag lekker de baas kon spelen. Ik heb namelijk een licht autoriteitsprobleempje. Ik kan er niet zo goed tegen als mensen vinden dat ik dingen MOET. Ook het opvolgen van opdrachten en orders behoort niet tot mijn favoriete bezigheden. Ik krijg er gewoon jeuk van als mensen me lopen te commanderen. Het haalt dan ook slechtste in me naar boven.
Het is niet zo dat ik volstrekt onredelijk ben. Wanneer iets me aardig wordt gevraagd (en ik er het nut van inzie...) dan doe ik het gewenste met liefde. Ik ben gewoon nogal gevoelig voor de toon waarop ik word aangesproken. Mijn nekharen gaan domweg overeind staan als ik als een klein kind word behandeld. Hallo, ik kan echt wel zelf nadenken hoor! Behandel me gewoon als een weldenkend volwassen persoon en ik ben als was in je handen. Echt!
Mochten mensen het toch nodig vinden om me als een nitwit te behandelen dan gooi ik meestal mijn kont tegen de krib. Een principe-kwestie! Ik krijg een stoot adrenaline te verwerken waar je u tegen zegt en vervolgens ga ik los. Ook al vind ik het gevraagde in eerste instantie best redelijk, alsnog ga ik er tegenin. En op die momenten mensen, stijg ik altijd boven mezelf uit. Qua bitchiness dan! Ik ben normaal gesproken al niet op mijn mondje gevallen maar in dit soort gevallen ben ik nog tien maal gevatter en alerter. Er valt geen speld meer tussen te krijgen. Janken zullen ze!
Tja, het is geen al te fraaie eigenschap. Inmiddels heb ik het dan ook aardig onder controle. Ik ben door schade en schande wijs geworden, zeg maar. In het onderwijs was deze eigenschap samen met mijn humor mijn redding. Ik heb nooit ordeproblemen gehad. Leerlingen hadden al snel door dat met mevrouw Jess niet te sollen viel. Grappen en grollen kon ik overigens prima handelen, ik was niet zo'n ouderwetse frik met een lik-op-stuk-beleid. Maar echt geouwehoer heb ik nooit getolereerd in mijn klaslokaal. En ja, ik heb ze weleens aan het huilen gebracht. Arme, arme pubertjes!
Ik vrees dus dat er niets ander opzit dan in de toekomst een eigen bedrijf op te starten. Een nieuwe baas ziet me al aankomen. Die wil vast niet opgescheept zitten met dit kleine kreng. En dan ben ik vandaag de dag ook nog eens moeder. Een onvertogen woord over mijn bloedje valt niet in goede aarde, trust me! Dat moederinstinct zit diep kan ik jullie melden. Volgens mij heb ik in het dossier van het consultatiebureau al een aantekening gekregen om me niet aan mijn kop te zeiken met nutteloze adviezen. De laatste afspraken werd ik namelijk poeslief behandeld.
Moraal van het verhaal: ik ben heus wel aardig en welwillend op z'n tijd maar ik laat me niet op mijn kop zitten. Als mijn bloed eenmaal kookt dan ben je de Sjaak. Of dat nu terecht is of niet. Tegenwoordig voel ik het gelukkig goed aankomen en ik heb als docent ook wel geleerd om af en toe eens op mijn tong te bijten. Maar man, wat is dat moeilijk. Eens een bitch, altijd een bitch hè! Herkenbaar of zijn jullie allemaal schatjes?

(Oh by the way, vergeet deze blog niet met een korreltje zout te lezen hè!)