Bad, bad, bad blogger

Al een paar weken wil ik graag dit blogje schrijven. Steeds lukte het me niet omdat ik er niet toe kwam en ik het te confronterend vond om bepaalde zaken daadwerkelijk neer te typen. Maar goed, eindelijk heb ik de moed gevonden om achter de de computer te kruipen. Ik zag een heleboel bezorgde reacties en ik realiseer me dat ik mijn online vrienden een beetje in de steek heb gelaten. I am so sorry! Het was niet mijn bedoeling om zo lang niets van me te laten horen maar ik kon het gewoon niet.
Een aantal weken geleden vertelde ik dat ik hulp ging zoeken omdat het niet zo lekker ging. In eerste instantie zou ik bij een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis terecht komen maar al snel bleek dat ik daar niet heel veel aan zou hebben. Enkele weken geleden kreeg ik dus een doorverwijzing naar een psycholoog. Al snel werd de diagnose PTSS (= post traumatische stress-stoornis) gesteld. Ik vond het erg vervelend om dit stempel te krijgen en zag het als falen van mijn geestelijke gesteldheid. Na een aantal weken door een heel diep dal te zijn gegaan waarin ik alles driedubbel zo hard voor mijn kiezen kreeg, heb ik besloten om me te laten behandelen. Ik wil namelijk niet dat dit mijn leven gaat beheersen. Ik heb namelijk heel erg last van herbeleving. Iedere nacht weer heb ik angstaanjagende nachtmerries waarin ik weer moet bevallen en als ik bijvoorbeeld het ziekenhuis weer binnenloop waar ik ben bevallen dan begin ik enorm te trillen en te zweten en val ik bijna flauw. Dit zijn maar enkele voorbeelden, maar geloof me, er zijn de afgelopen maanden zoveel voorvallen geweest, dat het echt geen doen meer is.
Deze maand zal ik starten met EMDR-therapie om de PTSSbeheersbaar te maken. Ik zie er erg tegenop maar inmiddels ben ik er voor mezelf wel over uit dat het noodzakelijk is. In het ergste geval kun je namelijk in een psychose terecht komen en dat is iets wat ik ten alle tijden wil voorkomen. (Als je De gelukkige huisvrouw hebt gelezen, begrijp je vast wel waarom.)
Met Sam gaat gelukkig alles goed, geweldig zelfs. Het is een heerlijk mannetje en ik ben zo intens gelukkig dat ik zijn moeder mag zijn. Hij is heel relaxt, huilt zelden, slaapt prima en ontwikkelt zich volgens het boekje. Het moederschap an sich valt me alleen maar mee en geeft me enorm veel voldoening. Ook al was de zwangerschap pittig en de bevalling erg naar, ik zou het zo weer over doen. Mijn kleine man is dat namelijk meer dan waard.
De aankomende weken ga ik dus vooral met mezelf aan de slag. Ik hoop dat de behandeling een goed resultaat oplevert. Ik heb in ieder geval geen postnatale depressie dat scheelt, maar wel een trauma waar ik mee moet leren leven en daar heb ik hulp voor nodig. Ik vind het heel heftig omdat te moeten erkennen want er is in mijn leven nog nooit iets geweest wat ik niet zelf kon oplossen. Heb het gevoel al maanden weg te rennen voor mijn demonen maar in de aankomende weken zal ik het gevecht aangaan.
Wanneer ik weer een blogje plaats, weet ik niet. Het kan morgen zijn, over een week of volgende maand. Ik merk tijdens het typen van deze blog, dat ik het toch wel weer fijn vind om dingen van me af te schrijven als ik eenmaal de kracht heb gevonden om eraan te beginnen. Uit de grond van mijn hart hoop ik dus dat mijn volgende update niet al te lang op zich laat wachten. In ieder geval wens ik iedereen een gelukkig en gezond 2013 toe!