Willingen 2013

We zijn weer terug van ons weekendje weg. De afgelopen twee nachten hebben we doorgebracht in het Duitse Willingen. Dat is een wintersportplaatsje vlakbij Winterberg. (Ik dacht in eerste instantie dat we naar Winterberg zouden gaan maar ik had niet goed geluisterd...) We gingen hier met de gehele schoonfamilie naar toe omdat mijn schoonvader jarig was geweest en omdat mijn schoonouders 35 (???) jaar waren getrouwd. Vooraf had ik me een klein beetje zorgen gemaakt of ik het wel zou trekken allemaal gezien mijn niet al te beste conditie. Gelukkig is het me allemaal meegevallen en heb ik enorm kunnen genieten van dit uitstapje.
Vrijdagmorgen vertrokken we in een tot de nok toe vol geladen auto naar Duitsland. Het was behoorlijk druk op de weg dus we hebben rustig aangedaan. We zijn onderweg twee keer gestapt om Sam te voeden en
te verschonen en om zelf even iets te eten. Aan het einde van de middag kwamen we aan na al een uur met een krijsende baby in de auto te hebben gezeten. Toen het hotel in zicht was, voelde dat dus enigszins als een verlossing.
We bleken ondanks ons bejaardentempo toch als eerste van de familie te zijn aangekomen. Snel de beste kamer gescoord en alle spullen uitgeladen. Sam ging direct knock-out op ons bed en zodoende konden
wij ons in alle rust installeren. Ondertussen was ook de rest van de family gearriveerd. Nadat iedereen had uitgepakt, volgde een gezellige welkomstborrel in de hotelbar met aansluitend een riant diner in buffetvorm. Naar omstandigheden heeft Sam zich best goed gehouden maar hij was moe en dat liet hij horen ook. Tja, logisch na zo'n dag... Thank God waren er genoeg vrijwilligers die met hem wilden wiebelen dus we hebben toch lekker rustig gegeten. Na het eten hebben we Sam direct afgevoerd naar zijn campingbedje.
Het handige aan op reis gaan met een wat groter gezelschap is dat er altijd wel iemand op een baby wil passen. Oma vond het bijvoorbeeld vrijdagavond prima om even op Sam te passen zodat mijn vriend en ik ons bij de rest van het gezelschap in het zwembad konden voegen. Heerlijk om na een drukke dag nog even het water in te plonsen. Doodmoe ging ik na afloop nog even douchen om vervolgens snel in een enorm hotelbed te duiken met donzen dekens. (In dat opzicht ben ik absoluut een fan van Duitse degelijkheid!)
De volgende morgen hebben we lekker rustig aan gedaan. 's Middags hebben we ons bij de rest van de familie op de piste gevoegd. Toen ik al die prachtig geprepareerde hellingen zag, begon het toch wel te kriebelen hoor mensen. Heel voorzichtig heb ik twee afdalingen gemaakt en verrek, ik kon het nog. Ik heb er bewust voor gekozen om daarna te stoppen omdat ik anders de rest van het weekend niets meer waard zou zijn. Dit was eigenlijk al te druk maar damn, het was het zo waard! Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Ik ben en blijf idolaat van de wintersport. Het was een enorme overwinning voor me om weer te skiën. Het deed me wel weer beseffen uit wat voor diep dal ik kom zowel lichamelijk als geestelijk maar daardoor was de euforie des te groter.
Halverwege de middag zijn mijn vriend en ik weer terug naar het hotel gesjeesd om Sam bij opa en oma op te halen zodat we gezellig konden gaan lunchen. De lunch vloeide weer over in het diner en direct daarna verkleedden we ons weer om wederom te gaan zwemmen. Deze keer trokken we Sam z'n babyzwembroekje aan en namen we hem mee het water in. Het was de tweede keer in zijn leventje dat hij hing zwemmen en net als de eerste keer vond hij het prima. Wat een toppertje hè, die zoon van ons ;-)
Na het zwemmen viel ik als een blok in slaap. De volgende morgen werd ik vrij vroeg door zoonlief gewekt omdat hij kleine versnapering wenste. Pfff, thuis slaapt hij altijd uit maar op vakantie niet blijkbaar! Met Sam in mijn armen sliep ik nog tot een uurtje of negen. Toen ik eenmaal aan de ontbijttafel zat concludeerde ik dat ik of door een vrachtwagen was overreden of was geradbraakt of dat er sprake was van een combinatie van deze zaken. Volgens mijn vriend was er meer sprake van niet luisteren naar eigen grenzen, adviezen van artsen in de wind slaan en blabla... Maar goed, who cares als het alweer de laatste dag is van het weekendje weg. Na het ontbijt gingen we de ravage op onze hotelkamer inpakken. (Het is leuk zo'n baby maar travelling light is er niet meer bij hoor!) Binnen het uur zat alle bagage weer in de auto en zaten wij in een lunchroom voor appfelstrüdel mit zahne. Mjammm! Daarna namen we afscheid van mijn schoonouders en mijn zwagers met aanhang omdat zij al richting Nederland vertrokken. Wij besloten nog even in het dorp te blijven rondhangen om een laatste rondje te lopen en wat souvenirs te scoren. Aan het einde van de middag vertrokken wij ook weer richting huis. De terugreis verliep voorspoedig ondanks de enorme hoosbuien. We konden flink doorrijden en Sam heeft zijn ogen niet open gehad. Wat een verademing in vergelijking met de heenreis! Al met al is het een zeer geslaagd weekend geweest. Het reizen met een kleintje is me meegevallen en we hebben alles gedaan wat we van plan waren. Ik kan niet wachten tot de volgende keer! Tschüss!