Kleine borstenman

Voordat ik zwanger werd, leek borstvoeding me vooral logisch. Waar had je anders die twee pluspunten voor gekregen. Je borsten zijn er immers voor gemaakt om een baby te voeden. (En pas op de tweede plaats 'lekker geil', zoals de mannelijke medemens dat ziet.)
Eenmaal zwanger bleek borstvoeding wat minder vanzelfsprekend want ik kwam erachter dat er een groep moeders bestaat die bewust voor flesvoeding kiest. Ook prima natuurlijk! Aan het begin van mijn zwangerschap besloot ik echter dat ik borstvoeding in ieder geval een kans wilde geven. Mijn ziekenhuisopname met 27 weken gooide helaas roet in het eten. Tot na mijn bevalling moest ik medicijnen voor mijn bloeddruk gaan slikken. Die medicatie ging niet samen met borstvoeding, aldus de gynaecoloog. Tja, ik baalde daarvan. Behoorlijk hard ook! Vooral vanwege het feit dat mijn zwangerschap niet goed ging en dat die borstvoeding me daarnaast ook nog eens werd ontnomen. Ik voelde me niet volwaardig vrouw meer omdat mijn lijf niet deed wat het moest doen terwijl Sam nog in mijn baarmoeder zat. Dat ik mijn zoon dan straks ook niet zelf kon voeden als hij eenmaal was geboren, vond ik heel sneu.
Ondanks dat het me niet lekker zat dat ik geen borstvoeding kon gaan geven, maakte ik er geen groot punt van. Het was nu eenmaal zo als het was. Op dat moment had ik belangrijkere dingen aan mijn hoofd. Het ging namelijk steeds minder goed en ik maakte me meer zorgen over een vroeggeboorte, al dan niet een versie of het ontwikkelen van HELLP. Die borstvoeding is bijzaak als je je op een gegeven moment begint af te vragen of je überhaupt een levend kind ter wereld gaat brengen.
Tijdens mijn laatste ziekenhuisopname stond er opeens een internist aan mijn bed. Er moest allerlei medicatie worden ingesteld voor het onder controle houden van mijn bloeddruk. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en te informeren of borstvoeding echt onmogelijk was. Tot mijn verbazing antwoordde de internist dat onder zijn begeleiding het misschien wel kon. Ik zou immers na de geboorte van Sam nog zeker een week in het ziekenhuis liggen. Op dat moment wist niemand natuurlijk nog hoe mis het zou gaan een dag later maar dat het een keizersnede zou worden, stond sowieso al vast omdat Sam in stuit lag. Een dag eerder waren drie (!!!) versiepogingen mislukt en in mijn conditie mocht ik geen stuitbevalling doen. Anyway, ik kon die internist wel zoenen. Mijn baby aan de borst leek me op dat moment de ultieme vorm van moederliefde.
Tja, toen was Sam er eindelijk en ik lag aan allerlei infusen en machines in een high care kamer. Ik was doodziek en kon helemaal niets behalve overgeven. En dan moet je kind worden aangelegd. Wat een hel! Ik kon alleen maar plat op mijn rug liggen en had helemaal geen melk omdat ik zelf zo ziek was. Je lichaam zorgt namelijk eerst voor zichzelf voordat het voor een ander, in dit geval je pasgeboren kind, gaat zorgen. Tot overmaat van ramp was Sam te vroeg geboren en gaf hij het niet aan als hij honger had. Hij was klein en viel continu in slaap aan de borst. Het aanleggen was niet te doen omdat ik niet overeind kon en overal de hulp van een verpleegkundige bij nodig had. Sam mocht niet teveel af vallen omdat het een lichtgewichtje was met zijn 2765 gram. Dat werd dus kolven en bijvoeden.
Kolven kon ik ook niet zelfstandig dus iedere drie uur kwamen er twee verpleegkundigen langs die mijn borsten gingen nakolven nadat Sam was aangelegd. Ik lag nog steeds plat op mijn rug. Aan ieder kant stond een verpleegkundige die een trechter met flesje eraan tegen één van mijn borsten hield. Ondertussen kneedden ze in mijn borsten om de boel te stimuleren. Jullie kunnen je voorstellen dat ik me een koe voelde. In mijn hoofd speelde ik met de gedachte om Sam lekker aan de flesvoeding te doen. Natuurlijk wilde ik wel borstvoeding geven maar niet als ik dit er allemaal voor over moest hebben. Ik hakte de knoop echter niet door want ik ben geen opgever. Sterker nog, ik ben er zo eentje van niet klagen maar dragen. Hoe harder iemand tegen me zegt dat iets niet hoeft, des te meer ik het wil. Zo ging het dus ook met het geven van borstvoeding. Het was een overwinning geweest dat ik het mocht proberen en dus moest en zou het lukken.
Na twee dagen stond het huilen me nader dan het lachen. Ik was kapot! Wanneer Sam werd aangelegd was mijn belangrijkste zorg dat ik niet over hem heen zou kotsen. Niet wat je noemt, heel relaxt. En toen stond opeens de lactatiekundige van het ziekenhuis aan mijn bed.
Die lactatiekundige bleek mijn reddende engel. Eindelijk was er iemand die de tijd voor mij en Sam nam. Ze zag aan me dat ik er doorheen zat en nam Sam van me over. Ze liet hem zuigen op haar vinger en prees zijn zuigreflex de hemel in. Natuurlijk was hij nu nog een randprematuur en snapte hij dat drinken aan de borst nog niet helemaal, hij had genoeg potentie. Vervolgens bekeek ze mijn borsten en gaf ze aan dat ik alles in huis had om de borstvoeding te doen slagen. Ik had volgens haar goede tepels en goede borsten. Verder waren er geen kloofjes te bekennen na drie dagen veelvuldig aanleggen en kolven dus beter kon niet. Met veel geduld hielp ze me Sam aanleggen en praatte ze op me in. Het was niet meer dan normaal dat ik wilde stoppen met de borstvoeding. Wat ik echter moest beseffen was dat ik dit zei met mijn op dat moment behoorlijk zieke lijf. Over twee weken zou ik me beter voelen en dan zou ik spijt hebben dat ik niet had doorgezet. Daar had ze een punt! Wanneer je eenmaal de keuze hebt gemaakt om te stoppen met borstvoeding is er geen weg meer terug. Ze stelde een schema op voor de verpleegkundigen en ik hoefde niet iedere keer na te kolven. We zouden het om en om gaan doen en 's nachts niet.
De zesde dag had ik dan eindelijk stuwing. Een pretje was het niet maar ik was er zo intens blij mee! Mijn lijf was aan de beterende hand en kon voor mijn kind gaan zorgen. Het aanleggen ging nog niet al te soepel maar Sam dronk mijn melk. Toen ik na een dikke week thuis kwam had ik nog recht op verlengde kraamzorg. Ik was nog erg onzeker over de borstvoeding omdat in de dagen daarvoor in het ziekenhuis steeds was gebleken dat er nog extra bijvoeding nodig was. Gelukkig stond er op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis een geweldige kraamverzorgster voor de deur. Heel kordaat stuurde ze mijn vriend naar de thuiszorgwinkel om een kolf te huren om mijn productie extra te stimuleren zodat er geen bijvoeding meer nodig zou zijn. Ik had er zo mijn twijfels over maar she was right! Het pak kunstvoeding dat we voor nood in huis hadden gehaald, staat nog steeds onaangebroken in het keukenkastje.
Van het ene uiterste viel ik in het andere uiterste. Na drie weken bleek ik namelijk last te hebben van productie. Ik had veel meer melk dan Sam kon drinken. Ik bij wijze van spreken de hele straat voeden. Ik nam contact op met de lactatiekundige uit het ziekenhuis. Ze kwam dezelfde avond bij me langs om mee te kijken bij het voeden. De huurkolf ging de deur uit en maakte plaats voor een handkolfje zodat mijn productie minder gestimuleerd zou worden. Met behulp van haar tips ging het voeden binnen een week super.
Wat ben ik vandaag de dag blij dat ik heb doorgezet. Door het voeden van Sam heb ik het vertrouwen in mijn lichaam langzaam weer een beetje terug gekregen. Het geeft me zoveel voldoening dat ik hem nu wel kan geven wat hij nodig heeft. In mijn buik had hij het niet goed bij me maar nu wel. Ik moet er niet aan denken om te moeten stoppen met voeden dus voorlopig ga ik nog even door en zien we wel waar het schip strandt. Het half jaar denk ik zeker wel te gaan halen want dat is eind februari al. Aangezien ik dan ook langzaamaan ga starten met bijvoeding zal het aantal voedingsmomenten wel gaan afnemen. Stiekem hoop ik nog wel een aantal maanden door te kunnen gaan met het geven van borstvoeding.
Van tevoren had ik nooit kunnen denken dat ik nog eens zo'n blogje zou schrijven. Ik had niet verwacht dat zelf je kind voeden zo fijn zou kunnen zijn. Het is zo intiem en puur! Dat warme lijfje tegen je aan en die tevreden klokgeluidjes. Die kleine handjes die je borst omvatten of je bh vasthouden. Het altijd kunnen troosten van je kind door middel van moedermelk. Het tevreden gekreun als je baby aan de borst in slaap valt. De totale lichamelijke afhankelijkheid vind ik bijna een zegen in plaats van een last. Ik word keer op keer weer verliefd op Sam als blijkt dat hij alleen maar in de armen van zijn mama wil zijn.
Borstvoeding is voor mij veel meer dan het voeden van mijn kind. Het is helend geweest, louterend zelfs. De ellende van mijn bevalling is er enigszins door op de achtergrond geraakt en bovenal heeft het me tot een moeder gemaakt. Het is een ervaring die niemand meer van me af kan pakken. Iedere voeding is een uniek moment van mij en mijn zoon. Het is van ons samen en van ons alleen.