Slaapdraak versus slaapdraak

Ik hoor jullie al denken: Jess, deze titel moet je even uitleggen hoor! Wie is nu die ene slaapdraak en wie is nu die andere? Wel lieve mensen, die ene slaapdraak dat ben ik zelf. Echt waar, ik ben een gruwelijk slechte slaper. Ik ben een zogeheten nachtbraker. Na twaalven leef ik helemaal op. Ik heb dan ineens enorm veel inspiratie en snap de wereld veel beter. Gelukkig heb ik niet veel slaap nodig om te functioneren. Ik heb dit altijd al gehad overigens. (Bedenk me nu dat ik daar eens een blogje aan moet wijden...) De andere slaapdraak uit de titel is Sam. Of liever gezegd, dat was Sam tot een week geleden. Daarover later meer.
Afijn, jullie begrijpen dat dat nachtelijke leven van mij theoretisch gezien niet ideaal is in combinatie met een klein kind. Je hoort immers genoeg verhalen over huilbaby's die nachtenlang krijsen en peuters die het vertikken om te slapen. Sam is echter altijd een goede slaper geweest. Ook al was het een kleine prul, al met 6 weken sliep hij de nachten door. Ideaal! Verder nooit geen gedoe gehad met slapen. Ik voedde hem en nadien kwakte ik hem slapend in zijn bed. Vervolgens sliep meneer het klokje rond. Toppertje hoor, dat kind van mij!
Misschien dat ik daar enorm verwend in ben geweest want toen Sam een aantal weken geleden niet meer wilde gaan slapen 's avonds, was ik in shock? WTF?!? Wat was dit nu weer? Ergens was het natuurlijk logisch dat mijn mini-me niet meer standaard aan de borst in slaap viel. Het is inmiddels al een hele vent en slapen is dan voor mietjes blijkbaar. Klein probleempje, we hadden hem nooit geleerd om zelfstandig in slaap te vallen. Oeps! Het was dus een heel feest om Sam in bed te krijgen. Toen hij ook nog eens ziek was het drama compleet. En ook al ben ik een nachtbraker, zo weinig slaap trek zelfs ik niet! Ik was zo verschrikkelijk moe, niet normaal! Ook vriendlief werd er behoorlijk chagrijnig van want hij moest iedere morgen gewoon om 7 uur zijn mandje uit om aan het werk te gaan. Kortom we liepen op ons tandvlees! Gezellige boel hier in huize In a flow around the world.
Wat het allemaal een beetje bemoeilijkte, was het feit dat ik me heilig voorgenomen had toen ik net moeder was, om Sam nooit te laten huilen. We kennen allemaal die mensen wel die roepen: 'Gewoon laten huilen, dat is goed voor zijn longetjes!' of 'Door hem steeds te pakken, verwen je hem hoor!' Wat een gelul vond ik dat. Zo'n klein babytje wil gewoon bij zijn moeder zijn. Punt! Maar goed, Sam is vandaag de dag geen pasgeboren baby meer. Het is een heuse dreumes met een eigen wil en flink wat pit. Een dreumes ook die het vertikte om te slapen. Tja...
Met pijn in mijn hart besloten mijn vriend en ik vorig weekend dat we Sam toch maar gewoon even zouden laten brullen bij het naar bed brengen. We maakten de afspraak dat ik hem in bed zou leggen, hij een kus zou krijgen en dat ik dan even naast zijn bed zou gaan zitten om me nadien naar de gang te verplaatsen. En zo geschiedde! Oh wat voelde ik me een slechte moeder. Zoals te verwachten viel, zette Sam de sirene aan en raakte hij flink over zijn toeren. Iedere tien minuten troostte ik hem maar daar werd hij alleen nog meer overstuur van. Op de zoldertrap huilde ik net zo hard mee met mijn kleine mannetje. Ieder vezel in mijn lijf verzette zich tegen deze passieve houding.
Na een half uur belde ik mijn vriend op die beneden op de bank zat. Ik kon er niet meer tegen en hij moest het maar van me overnemen. Toen ik naar beneden liep, krijste Sam hardverscheurend 'mamamammaaammaaaa!' Wat voelde ik me ellendig op dat moment. Beneden ijsbeerde ik met lekkende tieten (na bijna 15 maanden borstvoeding, holy...) door de woonkamer heen. En opeens vanuit het niets was er rust in de tent. Nu is hij flauwgevallen van pure ellende, dacht ik nog. Maar nee hoor! Vijf minuten later stond mijn vriend beneden met de babyfoon in zijn hand. Onze zoon was gewoon gaan liggen en gaan slapen terwijl zijn vader vlakbij de was aan het opvouwen was. No shit!
Na deze barbaarse avond is er geen avond meer geweest met slaapellende. Er wordt niet meer gehuild (zowel door Sam niet als door mij niet...) en er worden ook geen dikke party's meer gegeven op de kinderkamer. Ik leg mijn schatje iedere avond wakker in bed nadat hij bij mij gedronken heeft en zonder morren gaat hij liggen en slapen. Ik durf het bijna niet te zeggen maar misschien hadden we hem een paar weekjes eerder moeten laten huilen. Hoewel het gigantisch tegen mijn moedergevoel in ging allemaal ben ik wel heel verheugd met mijn opnieuw verworven avonden. Heb ik 's avond en 's nachts weer eens tijd om blogjes te typen in plaats van een huilend kind te troosten ;-)

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.