And the drama continious...

Nietsvermoedend schreef ik in dit blogje dat het gespook van een zieke Sam op z'n retour was. Gelukkig weet je niet alles van tevoren. De nacht van donderdag op vrijdag werd mijn kleine monster krijsend wakker. Wat is dit nu weer, dachten we nog. Omdat hij toch wel warm was, snorde ik de thermometer op. (Gaat prima hoor in slaapdronken toestand zonder mijn lenzen in...) En ja hoor, weer dik 39 graden koorts. Ik snapte er geen klap van want dit kon bijna niet meer van die verrekte inentingen zijn. Om een lang verhaal kort te maken, ik legde Sam naast me in bed en spendeerde de uren daarop met een huilend kind in mijn armen. Gaap!
De volgende morgen zat hij er maar zielig bij. Ik vond het zo sneu dat hij alvast een sinterklaascadeautje mocht uitpakken als afleiding. De koorts was gelukkig weer weg maar dat arme ding was zo bleek en pips. Heel de dag dus knuffelen met mama en een beetje snoozen. Ik besloot het even aan te kijken.
De dag daarop was zoonlief overduidelijk nog steeds niet helemaal happy maar het leek wel wat beter te gaan. Er ging weer eten in en ondanks dat hij de hele tijd aan onze benen hing, was hij wel vrolijk. Dat ging de goede kant op, dacht ik... Een rustig nachtje volgde dus ik ging er vanuit dat het ergste leed wel geleden was. Zondagmorgen ging mijn vriend mountainbiken met wat vrienden in het bos. Sam werd wakker toen zijn vader ging ontbijten dus hij werd alvast in de box geplant zodat ik nog heel eventjes kon dutten. (Had ik al verteld dat ik compleet uitgewoond was?) Anyways, vaders vertrok en ik zat een beetje te bekomen op de bank met twee katten op schoot. Een lekkere luie zondagmorgen! Sam zat de hele tijd te klooien om met zijn handen onder zijn romper te komen via het hoofdsgat. Beetje apart maar ik vond het wel best.
Op een gegeven moment begon het een beetje te meuren en toen wist ik dat de ochtendkak gearriveerd was. Snel even verschonen. Ik trok die luier open en bam... Die arme drommel zat van top tot teen onder de uitslag. Vooral zijn romp zat helemaal onder de bultjes en de vlekjes. Wat een gekkigheid! Zeker omdat hij dindag ook al wat vlekjes had gekregen. Het leek me niet dat dit nog van die inentingen kwam want daarvoor was er teveel tijd verstreken.
Die dag was Sam wederom heel zielig. Och, wat had ik met hem te doen. Over die nacht ga ik het niet eens hebben, ok? Dat was niet om vrolijk van te worden namelijk. Maandagmorgen bracht geen verbetering dus hing ik om 8:15 aan de telefoon met de assistente van de huisarts. Of ik nog even in de wacht kon? En of ik dan een afspraak wilde voor dinsdag of voor woensdag? Wel lekker ding, wat dacht je van vandaag, grrr.... Na wat dreigementen en manipulaties van mijn kant kon ik drie kwartier later terecht. Na enig haast- en vliegwerk zat ik  met mijn kleine smurf in de overvolle wachtkamer. En met overvol bedoel ik ook echt tjokvol want de griepprik werd uitgedeeld. Uiteraard liep het uit maar goed, uiteindelijk zijn we toch in de spreekkamer van de doc beland.
Sam werd van top teen bekeken en zijn vlekken konden inderdaad niet meer van de BMR-inentingen zijn. Daar schijn je maar een keer uitslag van te kunnen krijgen. Na wat zaken te hebben uitgesloten, kwam de huisarts tot de conclusie dat Sam naar alle waarschijnlijkheid de 6e ziekte te pakken heeft. Superzielig dat hij dat er ook nog even bij krijgt. Na eerst ziek te zijn geweest van de inentingen, vervolgens een dikke verkoudheid daaroverheen te krijgen, daarna onder de vlekken komen te zitten, ondertussen last hebben van een doorkomende kies, kreeg hij tot slot koorts van de 6e ziekte met als grote finale dit vlekkenfestijn. Oh, en die kies is nog steeds niet door en inmiddels zit zijn kont onder het luiereczeem. Daar breekt je moederhart toch van!
Sinds vanmiddag gaat het iets beter. De uitslag lijkt weg te trekken en vanavond heeft mijn mini weer goed gegeten. Hij is net zonder morren in slaap gevallen. Voor het eerst in twee weken tijd. Ik hoop zo hard dat het tij nu gekeerd is en dat Sam snel weer een beetje fit is. Het is zo naar om je kind zo te zien. Het enige positieve aan het hele verhaal is dat er nu heel veel antistofjes worden aangemaakt in dat kleine lijfje tegen allerlei virussen en andere ellende. Die kleine van mij krijgt een afweersysteem waar je u tegen zegt. Mark my freakin' words!

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.