Kidsz & foodsz

Ik blijf het een lastig puntje vinden. Kleine kinderen en eten. Misschien omdat mijn kleine monster er een aardige poos flink wat eigenaardigheden op na heeft gehouden op dat gebied. Toen ik zwanger was, nam ik me heilig voor om eten vooral leuk en gezellig te laten zijn. De strijd uit mijn jeugd om groente en broodkorstjes stond me nog iets te helder voor de geest. Sterker nog, als ik eraan terugdenk, krijg ik spontaan weer kotsneigingen van de sperziebonen die tegen heug en meug naar binnen moesten. Braak! Goed, dat wilde ik dus voorkomen bij mijn eigen schatje. Beetje balen alleen dat dat lieverdje vooral enkel borstvoeding bliefte. Thank God, eet Sam de laatste maanden alles wat los en vast zit. De weg daar naartoe was echter lang. Erg lang! Vandaag daarom een blogje van mijn reis door het land van babyfoodsz.
Jullie moeten weten dat ik zo eigenwijs ben als de pest. Ik ga graag mijn eigen weg. Zo ook met mijn koter aan het vaste voedsel krijgen. Ik bedoel, het is een kind hè, geen rocket science! Daarnaast krijg  ik echt kriebels van boekjes die me precies vertellen wat ik wel en niet aan mijn kind moet geven. Natuurlijk worden er door voedselgoeroes als ene befaamde Rapley prima adviezen gegeven. Ik vind het alleen te beperkend allemaal. Geen moeilijke filosofieën hier maar gewoon logisch nadenken en naar zoonlief kijken. Eten is mijns inziens vooral een kwestie van veel proeven en wennen aan verschillende smaken en texturen. 
Toen Sam 5 maanden was, was ik het gejengel beu als wij alleen maar naar een boterham keken. Er ging dus gegeten worden, besloot ik. De start met vaste voeding verliep best aardig. Zoonlief vond dood gepureerde groente best te pruimen. Top, dacht ik nog. Een paar weekjes later besloot ik eens een poging te doen om er wat fruit in te lepelen. Oh wat vond mini dat goor. De eerste dagen vond ik die vieze gezichten best aandoenlijk maar al snel ging het over naar kokhalsen en spugen. Serieus, bizar hoe ver een straal peer kan komen vanuit zo'n klein mannetje. Fruit ging het dus voorlopig niet worden, besloot ik.
Op het consultatiebureau begon er ondertussen behoorlijk wat gemekker te ontstaan. Op zich maakte ik me niet zo'n zorgen om het postuur van Sam want ik wist dat er sloten moedermelk ingingen. Maar goed, de wijkverpleegkundige vond mini toch echt te dun en verwees me door naar een diëtiste. Gelukkig trof ik een heel fijn exemplaar die me vertelde dat ik het prima deed. Zoonlief had geen allergie en dat hij lang en slank was, was gewoon een genetisch ding. Net zoals dat de eczeem in Sam's nek niet van fruit kwam maar van de schilferige genen van papa. Ik was heel opgelucht na dit gesprek maar jullie begrijpen dat babyvoedsel inmiddels een issue was geworden in huize In a flow around the world. Eten was niet leuk meer. Heel stom!
Ik ging dus op dezelfde voet verder. Het blijven aanbieden van eten en zo nu en dan iets nieuws introduceren. En man, wat duurde het lang voordat er iets ander naar binnen ging dan enkel supergladde groentemeuk. Moedeloos werd ik ervan. Het enige wat Sam wilde was aan mijn borsten hangen en af en toe een hapje groente zonder een enkel prutje of stukje erin. De staafmixer en keukenmachine hebben overuren gedraaid. Fijn!
Al mijn gekokkerel ten spijt, de omslag kwam met een ping van de magnetron. De champignonrisotto en bloemkoolrisotto met een vleugje kaas van Olvarit bleek meneer heerlijk te vinden. Dat heeft hij dan ook erg veel gegeten, oeps! Ook ontdekte ik een aantal bijzondere fruitcombinaties waar Sam wel wat hapjes van wilde proeven. Zo was meloen met avocado wel te doen volgens mini, en ook bleek mango een dikke hit. Uiteraard tot soep gemalen met de staafmixer.
Brood was ook een groot drama. Het was niet dat meneertje het niet lustte maar hij stikte er de moord in. Ik heb maandenlang broodkorsten uit zijn huig gepulkt. In al zijn gretigheid sopte Sam niet op de broodkorstjes maar scheurde hij enorme stukken af met zijn voortanden. Stukken die hij vervolgens in één keer probeerde door te slikken. Tja, dat ging niet. Soepstengels, babykoekjes en andere grote stukken eten hadden hetzelfde resultaat overigens. Meneer Rapley ten spijt, die heel mooi kan vertellen over de supersterke kokhalsreflex van zuigelingen. Mijn schrokop bleef er bijna in. Best eng en naar, kan ik jullie melden. Pas met een maand of 8 ging Sam fatsoenlijk brood eten. Mijn truuk was een lekkere laag smeerworst, smeerkaas of boter. Dat beleg vond hij zo lekker dat hij als vanzelf ging soppen in plaats van schrokken. Misschien niet helemaal volgens het boekje maar in ieder geval beter dan helemaal niet eten of stikken. 
Hoewel ik dol ben op koken en best lekkere dingen op tafel kan toveren, had Sam het lang niet zo op mijn kookkunsten. Pas toen ik het fameuze kinderkookboek Opperdepop van de Appie aan de kant schoof, begon Sam brood (haha woordgrapje) te zien in mijn voedsel. Zoonlief bleek een voorliefde te hebben voor kruiden en kaas. Pastasaus voorzien van wat Italiaanse kruiden en wat Parmezaanse kaas bleek heel lekker te zijn. Of omeletjes met broccoli, peterselie, zongedroogde tomaten en geitenkaas. Of wat te denken van lekkere gerechtjes met kerrie. Achteraf gezien logisch, papa en mama houden immers ook wel van wat smaak aan hun eten. Wist ik veel dat mijn kleine man gewoon eten met een beetje bite prefereerde. Gek kind!
Net toen het wel aardig begon te lopen met dat eten, kwamen we in een nieuwe fase terecht. De fase van ik-ben-groot-genoeg-om-zelf-te-eten-dus-rot-op-met-die-lepel. Door schade en schande wijs geworden, besloot ik ditmaal goed naar mijn baby te kijken en dus eten te bereiden wat hij gemakkelijk zelf kon eten. Nou ja, gemakkelijk. Zelfstandig eten is nog best ingewikkeld. Kijk maar! Anyways, iedere maaltijd eindigde in een gigantische bende maar Sam was er wel vrolijk onder. (Zou hij dat eigengereide karaktertje nu van zijn vader of moeder hebben?) De helft van het eten belandde op de grond of op de kinderstoel maar dat mocht de pret niet drukken. Vriendlief kan niet zo goed tegen troep dus die had en heeft er wel wat moeite mee. Ik was daarentegen al lang blij dat er eindelijk wat gezelligheid was aan de eettafel. Yeah!
Voordat we afgelopen zomer na Frankrijk vertrokken, dachten we alles wel in kannen en kruiken te hebben. Daar woonden immers ook kleine kinders dus Sam zou vast niet omkomen van de honger. Ik vertikte het om mijn staafmixer mee te nemen naar de camping dus ik pakte enkel wat van Sam zijn bordjes, lepeltjes en slabbers in. Oh, en wat potjes voor noodgevallen. Ik had me voorgenomen lekker vakantie te vieren en af te wachten waar het schip zou stranden. Dat schip strandde uiteindelijk ook maar niet waar ik had verwacht.
Eenmaal op vakantie ging Sam-de-grote-fruit-hater opeens fruit eten. Een positieve ontwikkeling! Vooraf had ik bedacht dat we in een Franse supermarkt wat boterhammen moesten zien te scoren die we Sam konden voeren in plaats van stokbrood. Dat bleek helemaal niet nodig want mini was helemaal van wild van stokbrood met Paturain en croissantjes. Wederom een positieve ontwikkeling! Hij stonk een uur in de wind naar knoflook maar lekker dat hij het vond. De volgende ontwikkeling had ook plaats in la France. Positief en tevens een tikkeltje lastig bleek het feit dat Sam zo happy werd van de Franse keuken dat hij spontaan met de pot mee ging eten. Lastig omdat ik opeens creatiever moest koken op een campinggasstelletje in een snikhete tent dan ik voorzien had. 
Wat ik hier nu allemaal mee wil zeggen? Wel, dat het allemaal wel losloopt. Baby's weten zelf heel goed wat ze nodig hebben en kunnen dat prima aangeven. Daar heb je geen strikte handleidingen voor nodig. Sam is daar het levende bewijs van. Met 11 maanden at meneer mee met de pot. De baby die een half jaar eerder enkel tot poep gepureerde groente wilde eten, at toen gnocchi met gehakt, courgette, rode ui, heel veel kruiden en gorgonzola. Het enige wat daarvoor nodig is, is een ouder met wat vertrouwen. Uiteindelijk gaan alle kinderen eten. Vroeg of laat nemen ze allemaal een lepel ter hand en eten ze met smaak wat je ze voorschoteld. Niet elke dag, want niemand lust alles, maar er gaat genoeg in om de dag op door te komen. 
En tot slot, kinderen gaan niet dood van een keer een potje Olvarit of een kleine snack. Ik ben voor een gevarieerde voeding met genoeg groente en fruit maar Sam mag met zijn 15 maanden best eens een hapje taart proeven of een koekje eten. Ik kook praktisch altijd vers zonder pakjes en zakjes dus zo nu en dan iets lekkers moet kunnen. Ik ben er dan ook trots op dat mijn mini praktisch alles lust. Balans lijkt me de sleutel tot succes. 

(Misschien overbodig maar ik voel de bui al hangen vandaar dat ik het toch even vermeld. Dit relaas is gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring. Als jij je kind vol wil proppen met enkel potjes babyvoeding of biologische producten, be my guest! Ze zullen er hoe dan ook groot op worden. Zo heb ik ook niets tegen Rapley maar ben ik wel van mening dat het voor ons niet werkt. Omdat Sam een schrokop is en vriendlief niet tegen zooi kan. Dat gezegd hebbende, bedankt voor het lezen van dit ellenlange geratel van mijn hand. Ciao!)

Volgende week beantwoord ik de vragen die me zijn gesteld naar aanleiding van mijn Ask me anything-blogje. Mocht je me nog vragen willen stellen, laat ze dan hier achter.

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.