DRA-MA!

Pfff, het was me het weekje wel. Het begon vorige week na een bezoekje aan het consultatiebureau. Sam kreeg daar de beruchte BMR-prikken in zijn kleine dreumesdonder en er volgde die nacht een heel feest. Altijd fijn zo'n ontroostbaar kind. En heel zielig vooral! Dat was echter nog maar het begin. Ook de dag erna voelde hij zich lamlendig en was er niets mee aan te vangen. Hangerig tot en met en niet weten wat hij met zichzelf aan moest.

Vrijdagmorgen stond vriendlief op met een lekkere snotkop en flinke keelpijn. Hij ging toch werken aangezien het de laatste dag voor het weekend was. (Wat een bikkel hè!) Sam leek net een beetje bekomen van de inentingen. Toen hij aan het einde van de morgen bovenop me in slaap viel na een voeding, had ik de bui al moeten zien hangen. Afijn, 's middags voelde ik eens aan zijn voorhoofd en bingo, koorts! Vanuit het niets 39 graden koorts. Ik was er op bedacht dat mini opnieuw ziek kon worden na de inentingen want daar hadden ze me voor gewaarschuwd op het consultatiebureau. Dit was alleen wel erg vlotjes. Waarschijnlijk dus toch één of ander virusje dat we cadeau hadden gekregen.
Het weekend was niet om over naar huis te schrijven. Zowel mijn grote als kleine man waren beroerd. Sam werd zaterdagmorgen zelfs wakker met 39.6 graden koorts. Hij wilde niet eten, niet spelen, gewoon helemaal niets. Enkel bovenop mij liggen en melk drinken. Heel aandoenlijk en schattig maar toch ook een tikkie vermoeiend. Om over de nachten maar niet te spreken. Een kokendhete dreumes die midden in de nacht besluit om niet in zijn ledikant te willen slapen, is niet bepaald bevordelijk voor de nachtrust. En dat moederhart hè! Dat instinct dat er alleen maar voor wil zorgen dat je nageslacht het behagelijk heeft. Dus maar bovenop mama slapen want tja, anders is het zo zielig. Zucht...
Heel naïef dacht ik nog de dans te ontspringen. Ik ging aan de slag met liters verse jus d'orange en propte mezelf op voorhand vol met paracetamol. Dinsdagavond werd ik echter uit de droom geholpen. Alle extra vitamine C ten spijt. Oh wat had ik het koud. Ik heb rillend in mijn bedje gelegen met een gebreid vest aan, in een mummyslaapzak onder het winterdekbed. Het koude zweet liep langs mijn rug, mijn kop vol snot en een keel van schuurpapier. Bah, bah, bah! Zo ziek als een hond was ik.
Om het compleet te maken, ontdekte ik de volgende morgen dat Sam van top tot teen onder de vlekjes zat. Oh ja, dat was waar ook. Daar had de arts die die prikken uitdeelde iets over gezegd. Na een week kunnen die koters in de vlekken schieten en andere ellende krijgen. Heel sneu dat hij dit ook nog te verwerken kreeg. Ondanks mijn koorts en gerochel, heb ik de hele dag mijn ukkie vertroeteld. Moeders kunnen ook nooit ziek worden. Maar ja, shit happens! Dus lekker lang samen onder de warme douche en lekker kroelen in het grote bed.
Gelukkig voel ik me niet meer zo lamlendig als pakweg twee dagen geleden. Sam is echter nog steeds niet te genieten. De oorzaak van deze toestand ontdekte ik woensdagavond. Meneer heeft geen koorts meer, geen vlekken meer en zijn verkoudheid is ook zo goed als weg. Maar er staat een kies op het punt van doorkomen! Er zit linksonder een enorme bobbel onder zijn tandvlees en de boosdoener zie je al zitten. Wat een bofferd is mijn kleintje toch ook. En vooruit, wat zijn wij als ouders ook gezegend. Kleine pechvogel!
Vrees dat ik nog wel een paar nachten opgescheept zit met een dreumes tussenin. Het is de eerste kies die doorkomt en zo te zien is het een joekel. Het krijgen van tandjes was op z'n zachtst gezegd al geen pretje dus ik ben benieuwd hoe het ons vergaat met die gemene kiesjes. Weten jullie wat ik alleen wel heel hard hoop? Dat die buikgriep die nu heerst ons overslaat. Ik zit er echt niet op te wachten dat we ook alledrie nog eens aan het kotsen slaan. Fingers crossed!

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.