vrijdag 29 november 2013

Kidsz & foodsz



Ik blijf het een lastig puntje vinden. Kleine kinderen en eten. Misschien omdat mijn kleine monster er een aardige poos flink wat eigenaardigheden op na heeft gehouden op dat gebied. Toen ik zwanger was, nam ik me heilig voor om eten vooral leuk en gezellig te laten zijn. De strijd uit mijn jeugd om groente en broodkorstjes stond me nog iets te helder voor de geest. Sterker nog, als ik eraan terugdenk, krijg ik spontaan weer kotsneigingen van de sperziebonen die tegen heug en meug naar binnen moesten. Braak! Goed, dat wilde ik dus voorkomen bij mijn eigen schatje. Beetje balen alleen dat dat lieverdje vooral enkel borstvoeding bliefte. Thank God, eet Sam de laatste maanden alles wat los en vast zit. De weg daar naartoe was echter lang. Erg lang! Vandaag daarom een blogje van mijn reis door het land van babyfoodsz.
Jullie moeten weten dat ik zo eigenwijs ben als de pest. Ik ga graag mijn eigen weg. Zo ook met mijn koter aan het vaste voedsel krijgen. Ik bedoel, het is een kind hè, geen rocket science! Daarnaast krijg  ik echt kriebels van boekjes die me precies vertellen wat ik wel en niet aan mijn kind moet geven. Natuurlijk worden er door voedselgoeroes als ene befaamde Rapley prima adviezen gegeven. Ik vind het alleen te beperkend allemaal. Geen moeilijke filosofieën hier maar gewoon logisch nadenken en naar zoonlief kijken. Eten is mijns inziens vooral een kwestie van veel proeven en wennen aan verschillende smaken en texturen. 
Toen Sam 5 maanden was, was ik het gejengel beu als wij alleen maar naar een boterham keken. Er ging dus gegeten worden, besloot ik. De start met vaste voeding verliep best aardig. Zoonlief vond dood gepureerde groente best te pruimen. Top, dacht ik nog. Een paar weekjes later besloot ik eens een poging te doen om er wat fruit in te lepelen. Oh wat vond mini dat goor. De eerste dagen vond ik die vieze gezichten best aandoenlijk maar al snel ging het over naar kokhalsen en spugen. Serieus, bizar hoe ver een straal peer kan komen vanuit zo'n klein mannetje. Fruit ging het dus voorlopig niet worden, besloot ik.
Op het consultatiebureau begon er ondertussen behoorlijk wat gemekker te ontstaan. Op zich maakte ik me niet zo'n zorgen om het postuur van Sam want ik wist dat er sloten moedermelk ingingen. Maar goed, de wijkverpleegkundige vond mini toch echt te dun en verwees me door naar een diëtiste. Gelukkig trof ik een heel fijn exemplaar die me vertelde dat ik het prima deed. Zoonlief had geen allergie en dat hij lang en slank was, was gewoon een genetisch ding. Net zoals dat de eczeem in Sam's nek niet van fruit kwam maar van de schilferige genen van papa. Ik was heel opgelucht na dit gesprek maar jullie begrijpen dat babyvoedsel inmiddels een issue was geworden in huize In a flow around the world. Eten was niet leuk meer. Heel stom!
Ik ging dus op dezelfde voet verder. Het blijven aanbieden van eten en zo nu en dan iets nieuws introduceren. En man, wat duurde het lang voordat er iets ander naar binnen ging dan enkel supergladde groentemeuk. Moedeloos werd ik ervan. Het enige wat Sam wilde was aan mijn borsten hangen en af en toe een hapje groente zonder een enkel prutje of stukje erin. De staafmixer en keukenmachine hebben overuren gedraaid. Fijn!
Al mijn gekokkerel ten spijt, de omslag kwam met een ping van de magnetron. De champignonrisotto en bloemkoolrisotto met een vleugje kaas van Olvarit bleek meneer heerlijk te vinden. Dat heeft hij dan ook erg veel gegeten, oeps! Ook ontdekte ik een aantal bijzondere fruitcombinaties waar Sam wel wat hapjes van wilde proeven. Zo was meloen met avocado wel te doen volgens mini, en ook bleek mango een dikke hit. Uiteraard tot soep gemalen met de staafmixer.
Brood was ook een groot drama. Het was niet dat meneertje het niet lustte maar hij stikte er de moord in. Ik heb maandenlang broodkorsten uit zijn huig gepulkt. In al zijn gretigheid sopte Sam niet op de broodkorstjes maar scheurde hij enorme stukken af met zijn voortanden. Stukken die hij vervolgens in één keer probeerde door te slikken. Tja, dat ging niet. Soepstengels, babykoekjes en andere grote stukken eten hadden hetzelfde resultaat overigens. Meneer Rapley ten spijt, die heel mooi kan vertellen over de supersterke kokhalsreflex van zuigelingen. Mijn schrokop bleef er bijna in. Best eng en naar, kan ik jullie melden. Pas met een maand of 8 ging Sam fatsoenlijk brood eten. Mijn truuk was een lekkere laag smeerworst, smeerkaas of boter. Dat beleg vond hij zo lekker dat hij als vanzelf ging soppen in plaats van schrokken. Misschien niet helemaal volgens het boekje maar in ieder geval beter dan helemaal niet eten of stikken. 
Hoewel ik dol ben op koken en best lekkere dingen op tafel kan toveren, had Sam het lang niet zo op mijn kookkunsten. Pas toen ik het fameuze kinderkookboek Opperdepop van de Appie aan de kant schoof, begon Sam brood (haha woordgrapje) te zien in mijn voedsel. Zoonlief bleek een voorliefde te hebben voor kruiden en kaas. Pastasaus voorzien van wat Italiaanse kruiden en wat Parmezaanse kaas bleek heel lekker te zijn. Of omeletjes met broccoli, peterselie, zongedroogde tomaten en geitenkaas. Of wat te denken van lekkere gerechtjes met kerrie. Achteraf gezien logisch, papa en mama houden immers ook wel van wat smaak aan hun eten. Wist ik veel dat mijn kleine man gewoon eten met een beetje bite prefereerde. Gek kind!
Net toen het wel aardig begon te lopen met dat eten, kwamen we in een nieuwe fase terecht. De fase van ik-ben-groot-genoeg-om-zelf-te-eten-dus-rot-op-met-die-lepel. Door schade en schande wijs geworden, besloot ik ditmaal goed naar mijn baby te kijken en dus eten te bereiden wat hij gemakkelijk zelf kon eten. Nou ja, gemakkelijk. Zelfstandig eten is nog best ingewikkeld. Kijk maar! Anyways, iedere maaltijd eindigde in een gigantische bende maar Sam was er wel vrolijk onder. (Zou hij dat eigengereide karaktertje nu van zijn vader of moeder hebben?) De helft van het eten belandde op de grond of op de kinderstoel maar dat mocht de pret niet drukken. Vriendlief kan niet zo goed tegen troep dus die had en heeft er wel wat moeite mee. Ik was daarentegen al lang blij dat er eindelijk wat gezelligheid was aan de eettafel. Yeah!
Voordat we afgelopen zomer na Frankrijk vertrokken, dachten we alles wel in kannen en kruiken te hebben. Daar woonden immers ook kleine kinders dus Sam zou vast niet omkomen van de honger. Ik vertikte het om mijn staafmixer mee te nemen naar de camping dus ik pakte enkel wat van Sam zijn bordjes, lepeltjes en slabbers in. Oh, en wat potjes voor noodgevallen. Ik had me voorgenomen lekker vakantie te vieren en af te wachten waar het schip zou stranden. Dat schip strandde uiteindelijk ook maar niet waar ik had verwacht.
Eenmaal op vakantie ging Sam-de-grote-fruit-hater opeens fruit eten. Een positieve ontwikkeling! Vooraf had ik bedacht dat we in een Franse supermarkt wat boterhammen moesten zien te scoren die we Sam konden voeren in plaats van stokbrood. Dat bleek helemaal niet nodig want mini was helemaal van wild van stokbrood met Paturain en croissantjes. Wederom een positieve ontwikkeling! Hij stonk een uur in de wind naar knoflook maar lekker dat hij het vond. De volgende ontwikkeling had ook plaats in la France. Positief en tevens een tikkeltje lastig bleek het feit dat Sam zo happy werd van de Franse keuken dat hij spontaan met de pot mee ging eten. Lastig omdat ik opeens creatiever moest koken op een campinggasstelletje in een snikhete tent dan ik voorzien had. 
Wat ik hier nu allemaal mee wil zeggen? Wel, dat het allemaal wel losloopt. Baby's weten zelf heel goed wat ze nodig hebben en kunnen dat prima aangeven. Daar heb je geen strikte handleidingen voor nodig. Sam is daar het levende bewijs van. Met 11 maanden at meneer mee met de pot. De baby die een half jaar eerder enkel tot poep gepureerde groente wilde eten, at toen gnocchi met gehakt, courgette, rode ui, heel veel kruiden en gorgonzola. Het enige wat daarvoor nodig is, is een ouder met wat vertrouwen. Uiteindelijk gaan alle kinderen eten. Vroeg of laat nemen ze allemaal een lepel ter hand en eten ze met smaak wat je ze voorschoteld. Niet elke dag, want niemand lust alles, maar er gaat genoeg in om de dag op door te komen. 
En tot slot, kinderen gaan niet dood van een keer een potje Olvarit of een kleine snack. Ik ben voor een gevarieerde voeding met genoeg groente en fruit maar Sam mag met zijn 15 maanden best eens een hapje taart proeven of een koekje eten. Ik kook praktisch altijd vers zonder pakjes en zakjes dus zo nu en dan iets lekkers moet kunnen. Ik ben er dan ook trots op dat mijn mini praktisch alles lust. Balans lijkt me de sleutel tot succes. 

(Misschien overbodig maar ik voel de bui al hangen vandaar dat ik het toch even vermeld. Dit relaas is gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring. Als jij je kind vol wil proppen met enkel potjes babyvoeding of biologische producten, be my guest! Ze zullen er hoe dan ook groot op worden. Zo heb ik ook niets tegen Rapley maar ben ik wel van mening dat het voor ons niet werkt. Omdat Sam een schrokop is en vriendlief niet tegen zooi kan. Dat gezegd hebbende, bedankt voor het lezen van dit ellenlange geratel van mijn hand. Ciao!)


Volgende week beantwoord ik de vragen die me zijn gesteld naar aanleiding van mijn Ask me anything-blogje. Mocht je me nog vragen willen stellen, laat ze dan hier achter.

Volg mij nu ook op BloglovinInstagramFacebook en Pinterest.

15 opmerkingen:

  1. Jay at ook heel goed en nu even totaal niks amper krijgen we er wat in ja beetje fruit van alles beetjes. Nou dat moet dan maar.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb het ook gewoon los gelaten. Eet hij wel, dan wel maar heeft hij geen trek dan niet. Nu er kiezen doorkomen eet hij ook aanzienlijk minder. Ach ja, komt vast wel weer goed.

      Verwijderen
  2. Goed dat je dit deelt! En inderdaad het is jouw persoonlijke ervaring. Dit is hoe jij het doet en dat moet ook zo. Elk kind is anders, elke ouder is anders.. Dus je kunt niet 1 manier hebben... Je probeert gewoon wat jij denkt dat het beste is en soms val je met de neus in de boter en soms werkt het wel... Denk dat ouder zijn met veel vallen en opstaan gaat maar je moet altijd je eigen gevoel volgen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel. Precies, als een manier niet werkt dan ga je op zoek naar andere manieren. Ik vond het best lastig door al het commentaar dat ik kreeg doordat Sam best slank is. Dan wil je gewoon extra graag dat je kind goed eet. Je gevoel volgen is heel belangrijk. Dat moederinstinct zorgt ervoor dat je je weg wel vindt.

      Verwijderen
  3. Ik was allergisch voor melk (welke dan ook) en kan het nog steeds niet zo goed verdragen. Opgegroeid met thee en sinasappelen (ipv melk dus) als baby en jonge peuter.
    Chapeau dat je je niet gek laat maken door de 'experts' !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat lijkt me echt lastig. Sam heeft heel lang enkel borstvoeding willen drinken. Pas sinds kort drinkt hij soms een beetje amandelmelk. Misschien dat je trouwens wel yoghurt kunt verdragen. Door de zuurgraad schijnt dat minder allergische reacties op te wekken. Ik weet er ook het fijne niet van hoor maar je zou het eens kunen googelen.

      Verwijderen
  4. Meid, niets prettiger dan een kind dat lekker mee eet!! Leuk verhaal weer ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wij zijn toevallig net een weekje bezig met vast voedsel. Baby N. heeft nu worteltjes op (vond ze vies) en bloemkool (vond ze heerlijk). Ik maak het wel zelf want ik vind die potjes zelf echt ranzig smaken. Maargoed, wat je zegt: elk kind (en elke mama!) is anders, kijk naar je kind, en je doet het goed!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb het meeste ook zelfgemaakt hoor. Wel zo nu en dan een potje voor het gemak. Ik vind het zelf ook heel goor. Het ruikt ook echt apart, zeker die groentepotjes. Hier ook een bloemkoolfan. Vind het zo stinken haha!

      Verwijderen
  6. Een kind dat grote mensen eten eet, wow... Hier geen vieze groenten als paprika of tomaat, geen saus, geen prutjes, geen kruiden, geen.. Eh,, nouja. Niks eigenlijk. Oudste eet inmiddels weer, maar hier (bij jullie natuurlijk niet!) stoppen kinderen met eten tussen hun tweede en tiende jaar. Alleen brood, patat en snoep. Dat gaat er wel in. Heel gek...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik hoop ook niet dat het stopt, ben net zo blij dat hij eindelijk fatsoenlijk eet haha. Koekjes en lekkere dingen hoef je ze inderdaad niet te leren eten. Dat gaat hier ook als vanzelf :-)

      Verwijderen
  7. Hier bij vlagen een goede eten en dan weer een goede-met-eten-speler ;) Begonnen met zelfgemaakte groenten en fruithapjes en die twee gecombineerd (bruine bonen, appel en aardappel was favoriet), toen met 6mnd overgestapt op Rapley en sindsdien eet ze van alles, maar soms niet even veel. Maar ach, ze groeit en de drinkt nog zo'n 2 of 3x per dag melk bij mij. Dus ik maak me geen zorgen. Fijn dat jullie ook een goede manier gevonden hebben, neits erger dan je druk maken om het eetpatroon van je kindje, door het cb (!) dat je angst aanjaagt. Olivia eet trouwens geen kip, tenzij ik hem pittig kruid haha. Die kindjes zijn alles gewend door onze melk volgens mij.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die borstvoeding zou wel eens de oorzaak kunnen zijn van die voorliefde voor specerijen. Ik heb ook echt niets laten staan vanwege de borstvoeding. Volop pittig gegeten, met uien, sinaasappelsap en weet ik veel wat nog meer ;-)

      Verwijderen
  8. Heel herkenbaar, ik ga ook graag mijn eigen weg. :) Blijkt toch altijd weer het beste te werken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb achteraf ook echt spijt dat ik me heb laten beïnvloeden door het CB. Ik deed het gewoon prima maar werd toch onzeker. Ach ja, een goed leer voor de toekomst.

      Verwijderen

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...