Klauterkabouter

Toen ik Sam zojuist afdroogde na het douchen spotte ik een blauwe plek op zijn kin, een blauwe plek en bult aan de zijkant van zijn hoofd, een tand door zijn lip en een stel blauwe knietjes. Tja, niet zo verrassend als je bedenkt dat hij niets anders doet dan klimmen en klauteren. Heb de laatste weken het idee dat ik een aap gebaard heb in plaats van een kind. (Hmmm gebaard is misschien ook niet de juiste beschrijving voor dat knutselwerkje van de gynaecoloog op de OK...) Een heel lieve aap overigens, dat wel! 

Een echte jongen ook blijkbaar als ik de verhalen in mijn omgeving moet geloven. Een bouwvakker eerste klas! Sam kan namelijk niet rustig spelen maar is altijd op ontdekkingstocht. Niets is veilig voor hem. Hij doet niets anders dan de hele dag door de kamer racen en ik niets anders dan de hele dag achter hem aan racen. Uiteraard doe ik laatstgenoemde met liefde maar een beetje vermoeiend is het wel. 

Klimmen en klauteren dus! En vallen, heel veel vallen! Een kwestie van oorzaak en gevolg vermoed ik zo. Ik kom ogen, handen en oren tekort. Sam zit namelijk vol met geweldige plannen. Zoals de trap opklimmen, de boekenkast opklimmen, spullen in z'n box opstapelen om eruit te kunnen klauteren, keukentrapjes opklimmen om stopcontacten te bestuderen enzovoorts. Dit allemaal los van briljante ingevingen als kattenvoer eten, de kattenbak leeghalen, de prullenbak omgooien, de koelkast openmaken, te pletter vallen tegen het tv-kastje, de wandelwagen als loopwagen gebruiken, head first van de bank afklimmen, vingers tussen de deksels van de salontafels stoppen en dergelijke. Kortom, ik heb hier een kleine thrillseeker.

Vriendlief vind dit allemaal geweldige ontwikkelingen en kan niet wachten tot hij een klein klimgordeltje voor Sam kan kopen. Kunnen ze lekker samen naar de klimhal. Ondanks dat ik het hartstikke tof vind om zo'n stoer kind te hebben, ben ik toch iets minder enthousiast over al deze escapades. Papa gaat namelijk lekker naar zijn werk doordeweeks en mama heeft dan het genoegen om Sam te behoeden voor allerlei ongelukken. Ik pluk mijn zoon dus de hele dag van trapjes, krukjes en tafels af en probeer er voor te zorgen dat hij zo intact mogelijk blijft. (Of in ieder geval geen blijvend letsel oploopt...) 

En snel dat die kleintjes zijn. Sam kan verdorie nog niet eens lopen maar ik moet regelmatig een stapje bijzetten om te voorkomen dat hij weer ergens vanaf dondert. Onvermoeibaar ook! Geen idee waar hij de energie vandaan haalt maar ik denk dat Duracell er een riant bedrag voor neer wil tellen. Wanneer ik 's middags uitgeteld op de bank zit, gaat meneer vrolijk verder met het achterna zitten van de katten met de hamer van hamertje tik. 

Het is vermoeiend zo'n dreumes. De babytijd vond ik echt een eitje vergeleken met deze fase. Zeker met een kind dat in de categorie zeer ondernemend valt. Toch vind ik het ook geweldig om zo'n kleine aap te hebben rondscharrelen. Om te zien hoe mijn kind zich ontwikkelt. Hij wordt meer en meer zichzelf. Iedere dag opnieuw lig ik in een deuk om zijn acties. Dat ik geen tijd heb voor mezelf neem ik maar voor lief. Voor even dan, want ik hoop wel dat er een periode volgt waarin hij iets beter zichzelf kan vermaken. Of in ieder geval een tijd waarin hij iets minder snel zichzelf bezeert of de hele tent afbreekt. Mijn moederhart breekt namelijk keer op keer in heel veel stukjes bij het zien van al die builen en schrammen.  

Je kunt nog tot volgende week meedoen aan de winactie van Sans-online. Bekijk hier wat je precies moet doen om mee te dingen naar 40,- shoptegoed bij deze webshop. Good luck!