Kleine jongens worden groot

In mijn vorige post schreef ik al dat Sam zijn wieg heeft verruild voor zijn ledikant. Inmiddels heeft hij ook de reiswieg ingeruild voor het zitje van de kinderwagen. Deze mama was er namelijk een beetje klaar mee, om met een gefrustreerde, krijsende baby rond te rijden. Op zich paste het allemaal nog wel net maar zoonlief wilde niet meer plat op zijn rug worden rond gereden door bijvoorbeeld de supermarkt. Knap lastig! En tja, dan ben je klaar hè, als moeder zijnde. Dan kunnen ze bij het consultatiebureau nog zo leuk adviseren dat je moet wachten met overzetten tot 6 maanden, in de praktijk bleek er werkelijk geen houden aan. Als je baby compleet over de rooie gaat, zijn knuffeltje om de paar meter uit woede de straat opgooit en je uiteindelijk met een huilend, paars aangelopen mannetje op je heup je wagen voortduwt dan is het finito. Althans, wat mij betreft. Die drie rottige weekjes tot Sam daadwerkelijke 6 maanden zou zijn, konden mij gestolen worden.
Gisteren was de maat dus vol. Al een paar weken klikte ik bij korte wandelingetjes de Maxi-Cosi op het onderstel zodat meneer om zich heen kon kijken. Alleen hangen zijn voeten in dat ding buitenboord en door zijn gespartel eindigen zijn sloffen en sokken dan op straat. Gisteren heb ik vriendlief dus opdracht gegeven even snel een voetenzak te halen bij de Prénatal. Nee, die hadden we niet! Niet voor de Maxi-Cosi en niet voor de wandelwagen. Don't ask me why! ( Wij zij niet zo van het plannen en dergelijke, we kopen dingen meestal pas als we ze nodig hebben. Soms is dat handig, soms niet...) Eigenlijk wilden we een zwarte maar, jammerdebammer, uitverkocht. Zou nog twee weken duren voordat die kleur weer op voorraad zou zijn. Toen bleek turquoise ook opeens een erg mooie kleur ;-)
Anyway, vriendlief scoorde een goedkope voetenzak zodat ik weer relaxt kon wandelen met de kleine man. Wat een verademing mensen! Niets geen gehuil en gekrijs meer. Gewoon een goedgehumeurde baby die lekker de omgeving in zich aan het opnemen was. Het enige wat hij niet wilde waren zijn handjes in die zak erbij. Goed, als dat het ergste is dan trekken we hem wel wantjes aan als het beestenweer is. Zoals je op de foto's kunt zien, viel hij tijdens het wandelen heerlijk in slaap.
We zijn trouwens nog even langs het consultatiebureau gegaan voor de weeginloop. De schade bedroeg 6910 gram, schoon aan de haak. Niet heel zwaar maar goed, dat is nooit het geval geweest. Na een klein dipje is hij dus weer keurig aangekomen. Kind tevreden, mama tevreden!