Het allereerste tandje

Al een paar dagen was Sam een beetje jengelig, 's morgens vroeg wakker en vooral niet helemaal zichzelf. In eerste instantie dacht ik dat hij nog wat last van zijn verkoudheid maar vanmiddag ontdekte ik de oorzaak van zijn slechte humeur. Een doorkomend tandje! De alleralleerste!
Als een verrassing kwam het niet helemaal want al een week of twee was hij overal op aan het bijten. Op zijn speelgoed, op zijn handjes op de staart van de kat, whatever! Ook op mijn tepels tijdens het voeden, au! Dat het dus niet helemaal lekker zat in dat kleine bekkie was wel duidelijk. Mijn schoonmoeder (voormalig tandartsassistente) voelde vorige week al dat zijn kaakranden enorm dik waren en vertelde me dat dat eerste tandje waarschijnlijk niet al te lang op zich zou laten wachten.  En verrek, dat bleek nog waar ook.
Al een paar dagen speurde ik in zijn mondje naar een tandje. Ik wist eergisteren al bijna zeker dat het er moest zijn want steeds als hij op iets hards beet, hoorde ik getik. Ik zag en voelde echter niets. Hoe dat in godsnaam mogelijk was, geen idee, want vanmiddag was die tand al duidelijk voelbaar.
Vanmiddag zat hij op een broodkorstje te sabbelen terwijl wij aan het lunchen waren. Op een gegeven moment brak er een klein stukje van die korst af en om te voorkomen dat hij de moord erin zou stikken, viste ik het uit zijn mond. And there it was! Een vlijmscherp randje in zijn onderkaak. Mijn vriend en ik gingen natuurlijk direct kijken en nogmaals voelen. Het was er echt.
Natuurlijk ben ik hartstikke blij en trots maar diep van binnen vind ik het ook een beetje jammer. Het staat al gelijk zo groot, een tand in zo'n klein hoofdje. Veel minder babyachtig opeens. Maar goed, het hoort erbij natuurlijk en het lijkt me ook fijn als hij binnenkort een beetje fatsoenlijk kan kauwen.