Missing my bump!

Mijn zwangerschap was hel! Mijn bevalling was hel! Mijn kraamtijd was hel! En toch, mis ik het zwanger zijn... Gek hè, hoe vrouwen in elkaar zitten. Ondanks dat ik me enorm beroerd heb gevoeld toen ik zwanger was, wil ik het dolgraag nog een keer meemaken. Of liever gezegd, overdoen. En dan op een manier zoals het hoort.
Met weemoed denk ik terug aan mijn dikke buik. Achteraf besef ik pas hoe bijzonder en speciaal het was. Wat een voorrecht het is dat er een kindje groeit in je buik. Nu pas begrijp ik hoe letterlijk men bedoeld dat een kind een deel is van jezelf. Dat is het namelijk ook echt.
Mijn zwangerschap was zwaar en vooral heel spannend. Er dreigde veel mis te gaan en er is veel mis gegaan. Ik ben zo verschrikkelijk bang geweest om mijn kind te verliezen dat ik vergeten heb te genieten. Ik heb heel bewust alle dagen af geteld. Iedere morgen telde ik weer een dag op bij mijn zwangerschapsduur. Het kon me niet snel genoeg gaan. Ik wilde niets liever dan niet meer zwanger zijn. Al die maanden heb ik tussen hoop en vrees geleefd. Ik kon me nooit helemaal overgeven aan de gedachte dat ik een kind zou krijgen. Verder dan de geboorte kon ik niet kijken. Dat was een enorme berg waar ik tegenop keek. Dacht continu: laat dit in godsnaam goed eindigen!
Hoe begrijpelijk en terecht mijn angst ook was, achteraf vind ik het erg jammer dat het mijn zwangerschap zo heeft beheerst. Zwanger ben je relatief gezien maar erg kort ook al lijkt er op het moment zelf geen einde aan te komen. Ik wilde dat ik wat vaker de tijd had genomen om te genieten van het gespartel in mijn buik. Natuurlijk heb ik dat ook wel gedaan maar dan meer in de zin van; de baby doet het nog. Gewoon wat vaker had ervaren hoe machtig mooi is om een baby in je buik te hebben. Ik vind dat echt zo zonde achteraf bezien en kan echt wel janken als ik eraan denk.
Doordat ik ben bevallen door middel van een spoedkeizersnede, eindigde mijn zwangerschap nogal abrupt voor mijn gevoel. Opeens was mijn mooie bump weg. In plaats daarvan had ik een blauwe buik van de mislukte versiepogingen, een enorm litteken met pijnlijke hechtingen, inwendige hechtingen die nog meer pijn deden en heel veel vocht en bloed in mijn buikholte. Bovenal was mijn buik leeg! Om nog maar niet te spreken van hoe ik er verder aan toe was. Ik had een prachtig kleine baby maar wat miste ik het zwanger zijn. Opeens was het allemaal voorbij. Als ik de tijd toch eens terug zou kunnen draaien!
Ooit hoop ik nog een keer zwanger te mogen worden. Hopelijk verloopt het dan allemaal wat beter maar door deze eerdere ervaring, vrees ik dat angst de boventoon zal voeren. Hoe pijnlijk dat ook is om te beseffen.