Moederliefde

Toen ik zwanger was, was het krijgen van een kind een abstract begrip. Ik wist heus wel dat er in september een baby uit mijn buik zou komen en keek daar ook naar uit natuurlijk. Ik was ervan overtuigd dat ik heel veel van mijn zoon zou gaan houden en ik verlangde ernaar om hem in mijn armen te houden. Iedere dag koesterde ik de bewegingen in mijn buik al wetende dat mijn baby het daarbinnen naar zijn zin had. Met liefde probeerde ik zijn armpjes en voetjes te vangen als die weer eens in mijn buikwand porde. Ieder teken van leven in mijn buik vond ik geweldig, hoe beroerd ik me ook voelde tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap. Omdat het niet goed ging, kreeg ik heel veel echo's en telkens wanneer ik mijn spartelende kind op het scherm zag, viel er een last van me af. Het ging nog goed met mijn zoon en hij mocht nog even in mijn buik blijven.
Hoe overweldigend moederliefde is, daar was ik totaal niet op voorbereid. Ik had er het nodigde over gehoord en gelezen maar ik kon me er geen voorstelling van maken. Zou ik net zoveel van mijn kind houden als van mijn vriend, of als van mijn eigen moeder. Ik wist het niet, had geen idee.
En toen werd Sam geboren. Liefde op het eerste gezicht! Direct wist ik dat dit mijn kind was en dat ik alles voor hem zou doen. Hij hoorde bij mij, wij twee waren één. En dat zijn we nog steeds. Onlosmakelijk met elkaar verbonden, voor altijd. Alles heb ik voor hem over. Zonder enige twijfel zou ik zelfs mijn eigen leven geven, mocht ik daar het zijne mee redden.
Niemand heeft me voor kunnen bereiden op de liefde die me zou overspoelen toen Sam voor het eerst in mijn armen lag. Vanaf het eerste moment was ik verliefd op dat ventje. Ik was zo blij dat hij er was en dat het goed met hem ging. Ondanks dat het met mij op dat moment helemaal niet goed ging, was ik alleen maar bezig met Sam. Hij moest eten, hij huilde en hij had z'n moeder nodig. Alles moest daarvoor wijken. Het kon me geen klap schelen dat ik zelf nog steeds in kritieke toestand verkeerde.
Met de geboorte van mijn zoon is er een zenuw blootgelegd. Ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn als daarvoor. Door Sam ben ik milder, zachter en liefdevoller geworden. Hij wakkert gevoelens bij me aan die ik niet eerder heb ervaren. Met iedere vezel in mijn lijf houd ik van mijn kind. Het is zoiets magisch. Het cliché van de leeuwin die over haar jong waakt is voor de volle 100 procent op mij van toepassing. Kom niet aan mijn kind want je zult het berouwen.
Op het moment dat ik dit blogje type, ligt Sam naast mij te slapen in zijn ledikantje. Als ik naar hem kijk, spat ik bijna uit elkaar van de liefde die ik voor hem voel. Een liefde die zoveel dieper gaat, dan die tussen man en vrouw. De liefde tussen moeder en kind is onbeschrijfelijk. Onbeschrijfelijk mooi! Wat een voorrecht is het om mama te mogen zijn.