How's life?

Wow, wat een bijzondere tijd is dit zeg. Onze kleine man is inmiddels 19 dagen oud en doet het supergoed. Ik ben zo blij dat de zwangerschap, de bevalling en de ziekenhuisopname achter de rug zijn. Heb me zo lang, zo slecht gevoeld maar nu kan ik eindelijk genieten. Ondanks dat ik nog lang niet de oude ben, voel ik me iedere dag een stukje beter. Ik begin langzaam uit het dal te klimmen en dat voelt heel erg fijn.
Ik vind het heerlijk om voor Sam te zorgen. Het is een makkelijke baby, hij huilt alleen als hij honger heeft of krampjes. De borstvoeding loopt inmiddels ook goed en hij slaapt ook prima. Verder is hij al heel alert en bewegelijk. Ik betrap mezelf erop dat ik uren naar hem kan kijken. De gebroken nachten vind ik wel erg pittig maar dat lijkt me niet meer dan logisch.
Ik had nooit gedacht dat ik het zo geweldig zou vinden om moeder te zijn. De enorme liefde die Sam bij me losmaakt is echt onvoorstelbaar. Ik weet heus wel dat dit deels een hormonenkwestie is trouwens, maar toch...Wat houd ik verschrikkelijk veel van dat kleine hoopje mens dat naast me ligt te slapen nu. Kan me geen leven meer voorstellen zonder hem.