Bevallingsverhaal

Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog moest schrijven. Toch heb ik besloten om het te doen omdat ik denk dat het me zal helpen om de geboorte van Sam te verwerken en een plekje te geven. Daarnaast vind ik het fijn om alles met behulp van het verslag van het ziekenhuis op een rijtje te zetten omdat ik veel dingen kwijt ben. Mocht je binnenkort nog een bevalling te wachten staan, lees dan niet verder.
Vijf dagen voordat Sam werd geboren kwam ik op controle bij de gynaecoloog. Ik was toen ruim 36 weken zwanger. Al een aantal dagen voelde ik me echt niet lekker en mijn hoofdpijn die ik al weken had, werd iedere dag iets erger. In het ziekenhuis bleek dat mijn bloeddruk, ondanks de medicatie, verder aan het stijgen was. Aangezien ik vrijdag de afspraak voor de versiepoging had staan, mocht ik toch onder strikte voorwaarden naar huis. Ik kreeg wel op het hart gedrukt te bellen zodra mijn klachten verergerden of wanneer er nieuwe klachten bij kwamen. Helemaal vertrouwen deed ik het niet maar ik was wel blij dat ik niet hoefde te blijven. Mijn vorige ziekenhuisopname vond ik namelijk echt verschrikkelijk. De dagen daarop ging ik me streeds vervelender voelen maar niet zo dusdanig anders dat ik aan de bel trok.
Op vrijdagmorgen moesten we naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe laat er op de verloskamers plek was voor de versie. Om half 11 konden we terecht. Aan het einde van de morgen meldden we ons dus op de 6e etage van het ziekenhuis. Ik was behoorlijk zenuwachtig want een versie staat bekend als pijnlijk en vervelend. Dat bleek te kloppen! Toch had ik het erger en pijnlijker verwacht. Het vervelendste vond ik de weeënremmer die ik kreeg ingespoten. Je krijgt hier een hele snelle hartslag van, raakt buiten adem en wordt een beetje misselijk. Wat een naar gevoel is dat zeg. In totaal heeft de gynaecoloog drie pogingen gedaan. Bij de derde keer werd het flink pijnlijk omdat mijn buik helemaal beurs was van al dat geduw en getrek. Jammer genoeg was het allemaal voor niets want Sam bleef lekker met zijn hoofd omhoog liggen. Ik wist toen dus dat het sowieso een keizersnede zou waren.
Na de versiepoging moest ik weer ter controle aan de CTG. De gynaecoloog kwam langs terwijl ik op een bed lag bij te komen. Ze vertelde dat ze me direct wilde opnemen omdat mijn bloeddruk niet in orde was. Ik had het op zich wel zien aankomen maar toch voelde ik me heel naar en verdrietig toen ik dit nieuws kreeg. Mijn vriend heeft thuis mijn spullen opgehaald terwijl ik op de 5e etage werd geïnstalleerd.
Die avond begon mijn bloeddruk steeds verder te stijgen. De hoofdpijn die ik al weken had, werd ook steeds erger. Tegen middernacht kon ik amper meer uit mijn ogen kijken. Men vond mijn bloeddruk te hoog om me zo de nacht in te sturen vandaar dat er werd besloten om me om de twee uur wakker te maken voor een controle. Die nacht heb ik behoorlijk slecht geslapen. De volgende morgen voelde ik me enorm beroerd. De zaalarts besloot daarop om mijn medicatie te verdubbelen en om de paar uur mijn bloedwaardes te checken. Met het uur voelde ik me slechter. Aan het einde van de morgen verdroeg ik geen licht en geluid meer. Ik wilde alleen nog maar met een koud washandje op mijn voorhoofd en voor mijn ogen opgekruld in bed liggen. Ik zat al op de maximale dosering van de medicatie die ik kreeg maar omdat mijn bloeddruk bleef stijgen, kreeg ik nog een andere pil erbij.
's Middags werd ik enorm misselijk van de hoofdpijn en de geluiden om me heen. De verpleging besloot me daarom op een kamer apart te leggen met de gordijnen dicht. Ik begon ook steeds meer vocht vast te houden. Mijn vingers kon ik niet eens meer buigen omdat ze zo opgezwollen waren. Alles ging langs me heen en ik besefte niet hoe hard ik achteruit ging.
Aan het einde van de middag werden de zaalarts en de gynaecoloog er weer bij geroepen omdat de verpleegkundigen mijn toestand niet meer vertrouwden. Ondanks de medicatie steeg mijn bloeddruk nog steeds en mijn toestand verslechterde erg snel. Ik zag inmiddels ook sterretjes en lichtflitsen en ik kon niet meer uit mijn ogen kijken zonder misselijk te worden. Bij het checken van mijn reflexen gingen alle alarmbellen af omdat deze veel te levendig waren. Dit is een teken van vocht in de hersenen en is een symptoom van een vergevorderde zwangerschapsvergiftiging.
Ik werd met spoed van de 5e naar de 6e verdieping gebracht naar een high care kamer. Mijn vriend werd gebeld en verzocht zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Binnen 5 minuten stond de hele kamer vol met mensen. Ik werd aangesloten aan de CTG, kreeg een automatische bloeddrukmeter om mijn arm, er werd een katheter (au!) ingebracht en er werd, na drie keer mis prikken, een infuus aangesloten. Via het infuus kreeg ik magnesium, een middel dat insulten door een hoge bloeddruk tegengaat. Wat een rotspul zeg! Wanneer de magnesium begint te lopen, heb je het gevoel dat je in de fik staat. Ik heb echt liggen schreeuwen van ellende. Twee verpleegkundigen hebben mijn lijf gekoeld met natte handdoeken terwijl de opstartdosis van het infuus doorliep. Wat een hel zeg! Ondertussen heeft een andere verpleegkundige me letterlijk een nieuwe dosis medicatie door mijn strot geduwd.
De gynaecoloog en zaalarts vertelden me ondertussen dat de kans groot was dat ze 's avonds of 's nachts een keizersnede zouden gaan uitvoeren. Op dat moment drong het niet echt tot me door dat ik Sam wel eens heel snel in mijn armen zou kunnen hebben.
De daaropvolgende uren ben ik grotendeels kwijt. Ondanks alle medicijnen en infusen bleef mijn bloeddruk stijgen. Mijn bloeddruk werd zelfs zo hoog dat het uitvoeren van een keizersnede levensgevaarlijk zou zijn. De hele avond en nacht zijn ze bezig geweest om me te stabiliseren. Wat ze precies allemaal gedaan hebben en me hebben toegediend, weet ik niet. Het enige dat ik me vaag kan herinneren is dat ik heel bang was. Bang om dood te gaan en bang om Sam te verliezen. De volgende morgen was mijn bloeddruk eindelijk genoeg gedaald en stabiel genoeg om een operatie te ondergaan.
Ik kreeg een operatiejasje aan en werd naar beneden naar de operatiekamer gebracht. Na uren in het donker te hebben gelegen, laaide mijn hoofdpijn enorm op bij het zien van het felle licht in de OK. Aangezien  ik een spoedkeizersnede kreeg, moest alles snel gebeuren. Ik werd van mijn bed overgetild op de operatietafel en vlug werd er naar mijn hart en longen geluisterd. Ik was zo ver heen dat ik was vergeten dat ze me moesten verdoven.Volledig apatisch heb ik alle voorbereidingen op de operatie ondergaan. Had het gevoel alsof dit mij allemaal niet overkwam. Ik wist diep van binnen wel dat ik ging bevallen van mijn zoon alleen drong dit niet echt door tot mijn bewustzijn.
Goddank ging de arts snel te werk want na een minuut of 10, zei ze dat ze het vruchtwater af ging zuigen en dat daarna mijn kind zou worden geboren. Sam lag in stuit en daardoor is het wat lastiger om hem uit mijn buik te krijgen. Toen ze hem er eindelijk uit hadden, was er gehuil te horen. Daar was ik zo blij om achteraf! Ik was bang dat Sam het niet goed zou doen maar hij huilde, was roze en plaste gelijk. Wow! Zie hielden hem even boven het scherm uit en wat was hij klein! Ik had verwacht dat hij veel groter zou zijn. Hij werd gelijk meegenomen door de kinderarts om nagekeken te worden en mijn vriend ging met hem mee.
Vervolgens werd mijn placenta geboren en kreeg ik morfine via mijn infuus. Na al die tijd was mijn hoofdpijn een stuk minder. De anesthesist had me dit beloofd toen ik de operatie inging en wat was ik blij daarmee. Dat deed pijn kan ik je vertellen! Wederom kreeg een shot morfine via het infuus en bleef de pijn in ieder geval dragelijk.
Na het hechten werd ik na de uitslaapkamer gebracht. Na een kwartier kwam mijn vriend dan eindelijk met Sam en mocht Sam even bij me liggen. Ik had zo uitgekeken naar dit moment. Ondanks dat ik me slecht voelde, was ik zo intens gelukkig dat ik mijn zoon in mijn armen had. Hij was er eindelijk na al die maanden van ellende! Wat heel zuur is, is dat ik me er amper meer iets van kan herinneren. Ik bleef maar wegvallen namelijk.
De dagen daarop waren ook geen pretje. Ik moest nog drie dagen op de high care kamer blijven omdat hij mijn bloeddruk nog steeds torenhoog was. De tweede dag na de geboorte van Sam mocht ik van het infuus af en werd de katheder verwijderd. Na het verwijderen van het infuus, kreeg ik echter weer een terugval. Mijn bloeddruk steeg ineens weer enorm en ook was ik weer kotsmisselijk. Wederom werd er een heel leger aan artsen en verpleegkundigen opgetrommeld. Het hele gedoe begon weer overnieuw.
De week na de geboorte was heel dubbel. Ik was zo blij met Sam maar ondertussen kon ik helemaal niets. Ik lag daar maar alleen op een kamertje, plat op mijn rug. Om de paar uur werd er bloed geprikt en nog steeds kreeg ik ladingen pillen. Tijdens de operatie ben ik veel bloed verloren, waardoor mijn HB erg laag was. Ik lag me daar maar ellendig te voelen en mocht geen bezoek ontvangen. Ik kon mijn zoon de eerste dagen niet eens zelf vasthouden! Dat is toch wel het ergste wat je kan overkomen als nieuwbakken moeder. Gelukkig mocht ik na een week naar huis en kreeg ik nog wat extra dagen kraamzorg.