Ik had vorige twee controles bij zowel de gynaecoloog als de verloskundige. Ik moet zeggen dat ik die twee afspraken als erg confronterend heb ervaren. Vooraf had ik niet gedacht dat dat het geval zou zijn en ik ging redelijk open deze gesprekken in maar het heeft heel wat bij me losgemaakt. Ik heb veel dingen gehoord die ik liever niet wilde horen over zaken rondom de geboorte van Sam en ook een aantal onderzoeksuitslagen gekregen die niet om over naar huis te schrijven zijn. Ik vind het best wel lastig om daarmee om te gaan omdat ik nu voor het eerst in mijn leven te maken heb met een lichaam dat echt niet wil meewerken. Altijd ben ik in goede conditie geweest en emotioneel stabiel maar hoe anders is dat sinds Sam is geboren. Hoewel ik heel dankbaar ben dat ik uiteindelijk een gezonde zoon heb gekregen, gaat het met mij nog niet zo lekker.
Vorige week heb ik officieel de diagnose HELLP en eclampsie gehad. Het is een ingewikkeld verhaal om uit te leggen maar het komt erop neer dat dit een hele ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging is. Ik ben bijna dood geweest en Sam ook. De herstelperiode duurt minimaal 9 maanden tot een jaar, dat is langer dan een zwangerschap! Ik vind het heel moeilijk om die tijd te overzien omdat het gewoon zo lang is. Toen ik zwanger was heb ik al heel veel bedrust moeten houden en nu kan ik ik eigenlijk nog steeds niet heel veel. Mijn bloeddruk is ook nog steeds vrij hoog en daardoor kan ik de medicatie niet volledig afbouwen. Ik had gehoopt dat dit wel zou kunnen nu maar de artsen vinden het onverantwoord om te doen. Verder heb ik nog heel erg last van mijn geheugen en dergelijke. Ik voel me heel traag in mijn hoofd. Ik kan gesprekken niet goed volgen, moet zoeken naar woorden en door drukte krijg ik heel erg hoofdpijn. Dit is restschade van die torenhoge bloeddruk die ik tijdens mijn bevalling had, hierdoor is mijn zenuwstelsel overbelast geraakt. Hopelijk herstelt zich dit weer volledig. Ik hoop het want ander wordt het een beetje moeilijk om mijn beroep uit te oefenen in de toekomst. Al mijn organen hebben verder een optater gehad en hebben tijd en rust nodig om er weer bovenop te komen. Tel daarbij op een keizersnede, heel veel bloedverlies en de normale ongemakken van het krijgen van een kind. Ik voel me niet fijn en vooral totaal niet mezelf.
Het geestelijke aspect vin ik zwaarder dan het lichamelijke aspect. Dat lichaam heeft gewoon tijd en rust nodig en dan komt het met wat geluk wel weer redelijk in orde. Mentaal zit ik in de knoop. Ik wilde altijd drie kinderen maar door deze ervaring en alle restricties bij het krijgen van een eventuele tweede, twijfel ik hierover. Natuurlijk is het nog vroeg maar ik vraag me echt af of ik niet gewoon heel gelukkig moet zijn met alleen Sam. Ik ben doodsbang om nog een keer zwanger te worden, ooit... Wat is wijsheid? Wil ik dit nog wel een keer gaan doen? Het zal een zware zwangerschap worden waarschijnlijk. Dit hoeft geen tweede keer te gebeuren maar omdat er in mijn geval een erfelijke factor meespeelt, is de kans wel aanzienlijk. Ik zal direct onder controle in het ziekenhuis komen te staan, sowieso een keizersnede krijgen bij een (waarschijnlijk) te korte zwangerschapsduur en bedrust moeten houden. En wat als het dan toch mis gaat? Wat heeft Sam aan een broertje of zusje terwijl hij geen moeder meer zal hebben?
Soms vraag ik me af waarom een tweede zwangerschap me zo bezighoudt. Ik heb toch net pas Sam gekregen? Voorlopig mag ik niet eens zwanger worden vanwege de vele risico's. Trouwens ik mag pas zwanger worden als de gynaecoloog daar toestemming voor geeft. Toch wil ik diep in mijn hart nog wel een tweede. Het is niet dat ik jaloers ben op zwangere vrouwen, totaal niet, maar ik zou het graag nog een keer mee willen maken. Dan wel op een fijne manier alleen dat zal toch niet gaan gebeuren. Het is moeilijk om te beseffen dat ik nooit een kind zelf op de wereld zal zetten. Ik heb Sam, I know... maar ik weet niet wat weeën zijn. Ik weet niet hoe het is om je kind naar buiten te persen en op je buik te krijgen. Hoe het om het helemaal af te maken. Ik wil nog een keer met een hoogzwangere buik door de Prénatal hobbelen en ik weet nu al dat dat nooit gaat gebeuren. Dat doet best pijn.
Jeetje meid, wat een verhaal weer. Snap dat je even helemaal in de knoop zit nu. Ik kan verder weinig advies geven. Ik begrijp heel goed dat je nu al nadenkt over een broertje of zusje voor Sam. Dit is toch iets dat je altijd voor je had gezien, dit plaatje en nu moet je dat ineens loslaten. Dat is heel moeilijk. Ik zou voor nu het even naast je neerleggen, hoe moeilijk het ook is. Kruip lekker 9 maanden lang met Sam in bad, hij vindt dat niet erg voor nu en het doet jou goed. Verwacht niet teveel van jezelf en wees niet te streng voor jezelf. Kijk maar hoe het leven loopt. Ik geef je in iedereen een dikke knuffel.
BeantwoordenVerwijderenBad moet bed zijn :)
BeantwoordenVerwijderenAch meisje toch, wat moeten dat enorm confronterende gesprekken zijn geweest. Ik kan me voorstellen dat je hier een flinke klap van hebt gekregen.
BeantwoordenVerwijderenHet is niet gek dat je al met een tweede bezig bent terwijl Sam nog maar zo klein is. Ik hoor van meer vrouwen dat ze gevoelsmatig nog wel een kindje zouden willen terwijl hun gezin toch echt compleet is. Dat zit gewoon in ons, al heeft de een hier meer 'last' van dan de ander.
Ik hoop dat je hier goed over kunt praten, desnoods met een professional want dit is iets dat je niet in je eentje op kunt lossen en dat hoeft ook niet. Ik wens je heel veel sterkte! *knuffel*
Ps: ik vind je heel dapper!
Het is ook allemaal niet van een leien dakje gegaan .. Hormonen kunnen je ook flink over dingen laten twijfelen denken dromen drammen. Heel vervelend maar wel heel normaal.
BeantwoordenVerwijderenNeem je tijd om te herstellen en dan zie je dan wel weer. Een tipje van mij die nog altijd niet hersteld is na 13 maanden.
Jeetje joh! Wat een schok om dat allemaal te horen te krijgen en wat voor vragen er gedachtes er daarna allemaal bij je naar boven komen. Ik kan alleen maar zeggen neem de tijd, doe rustig aan en geniet van Sam. Ik wens je iig heel veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWat een moeilijke gesprekken moeten dat geweest zijn. Confronterend om zo met je neus op de feiten gedrukt te worden en je droom in duigen te zien vallen.
BeantwoordenVerwijderenBen het eens met Maris; wees niet te streng voor jezelf, wees lief voor jezelf, daar hebben jij en Sam nu het meeste aan.
Knuffel en sterkte!
Wow, wat heftig! Knap dat je dit zo durft te delen. We wisten natuurlijk allemaal dat het zwaar is geweest en erg pittig, maar ik heb zelf nooit stil gestaan bij alle gevolgen. Jij misschien in eerste instantie ook niet. Ik kan me voorstellen dat wanneer je altijd een bepaald beeld voor ogen hebt gehad het moeilijk is om dat opeens te vallen, maar wie weet hoeft het allemaal niet zo definitief te zijn ... Probeer het los te laten en te genieten van het "nu" .. hoe moeilijk dat nu ook is. Over een jaar ziet alles er misschien weer wat anders uit. Geef je zelf wat rust. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Everything will be fine in the end! <3
BeantwoordenVerwijderenJeetje meis zit met open mond je verhaal te lezen. wat moet dat heftig zijn geweest. god zij dank hebben jullie het allebei overleefd. en dat herstellen is natuurlijk moeilijk, maar het is zo fijn dat jullie allebei nog leven. ik begrijp je gevoel voor een 2e maar al te goed. maar misschien ben je nu bang omdat het allemaal nog zo kort is geleden. focus je lekker op jezelf nu en Sam en zie wat de tijd zal doen. heel veel sterkte de komende tijd. veel liefs
BeantwoordenVerwijderenJemig meis...HELLP. Dat is niet zomaar iets, dat is enorm heftig. En ja, daar moet je zowel geestelijk als lichamelijk de tijd voor nemen. Een vriendin van mij heeft ook HELLP gehad, na de bevalling van haar tweeling, en heeft ook enorm zitten worstelen met de gevoelens. Zij heeft uiteindelijk hulp gezocht, omdat het zo traumatisch was. bedenk dan vooral ook dat je er misschien wel alleen in staat omdat het jou is overkomen, maar dat hulp zoeken om alles een plek te geven ook niet erg is.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je ontzettend kunt genieten van mooie Sam, en dat wie weet, als je lichaam weer helemaal sterk is en de gyneacoloog het vertrouwen geeft, je het wel weer kan. Geef het de tijd lieverd, hoe cliche het ook mag klinken!
Jeetje wat heftig meid! Dacht je het rotste achter de rug te hebben krijg je dit! Vind het heel knap dat je het met ons deelt en hoop dat het voor jouw een fijne uitlaatklep is. Heel erg veel sterkte, laat je maar goed verwennen en doe heeeel rustig aan!<3
BeantwoordenVerwijderenJee meis. Wat vreselijk! Ik heb het allemaal een beetje onderschat denk ik, want dacht dat het nu juist allemaal voorbij was en dat je lekker kon gaan genieten. Wat duurt die herstelperiode inderdaad lang hee. Wat onwijs naar dat je ook mentaal zo in de knoop zit dan, maar dat lijkt me alles behalve raar als je zoveel hebt moeten verwerken als jij. Ik hoop dat je er toch beetje bij beetje weer bovenop komt en dat je dan weer lekker kunt genieten van alles en je weer helemaal jezelf kunt voelen. Doe vooral rustig aan en geef jezelf alle tijd om er bovenop te komen. Heel veel sterkte voor jou! PS Wat een onwijs lieve foto's!
BeantwoordenVerwijderenWat erg allemaal:(! ik wens je heel veel sterkte! hoop dat je snel weer helemaal beter zal zijn.
BeantwoordenVerwijderenDat is ook niet niks allemaal wat je hebt meegemaakt. Het zal best een tijdje duren voordat je weer 'in de rust' komt. Reken daar gerust een jaartje voor.
BeantwoordenVerwijderenHey meid. Ik had al eerder willen reageren, maar kreeg het niet voor elkaar op mijn telefoon. Annoying. Maar anyways, gewoon lekker genieten van je kindje. Ik hoor wel vaker dat mensen na een eerste nog een willen en ik snap het wel als je het in je hoofd hebt en het dan moeilijk blijkt te zijn. Wel heftig wat je hebt meegemaakt. We wisten wel dat het niet goed ging, maar dat je al die dingen hebt meegemaakt. Respect. Hopelijk heb je het zo er ook een beetje van je af kunnen schrijven... xo
BeantwoordenVerwijderenJeetje meid, wat zwaar en heftig moet dit voor je zijn! Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk kom je snel tot rust.
BeantwoordenVerwijderenwat een heftige periode voor je....heel veel succes!
BeantwoordenVerwijderenprobeer te genieten van je kleine man, groeien doen ze zo snel!
Tjee, wat balen zeg! Echt heel heftig dat alles gebeurd... erg goed van je dat je hulp zoekt bij een maatschappelijk werkster, want ik kan me voorstellen dat je wel wat hulp kunt gebruiken bij het verwerken van dit alles.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me trouwens helemaal voorstellen dat je toch al denkt aan een volgende zwangerschap. Nu je een gezinnetje bent is het logisch dat je nadenkt over wat jullie plannen zijn w.b. uitbreiding. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je het niet nog eens aandurft, hoe graag je ook wilt.
Nou, succes meid!
Oja, schattige foto's !!!