Wie had ooit gedacht...

...dat ik vandaag 36 weken zwanger zou zijn. Toen ik twee maanden geleden in het ziekenhuis belandde, had ik nooit verwacht om op dit moment nog zwanger rond te lopen. Stiekem ben ik heel trots op mijn lijf dat het ondanks alle tegenslagen toch nog steeds de baby draagt.
Vanaf vandaag duurt mijn zwangerschap, als het goed is, nog maximaal drie weken. Vorige week kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat ze toch willen gaan proberen om de baby te draaien. Dit gaat misschien dinsdag op de poli al gebeuren en anders vrijdag op de verloskamers. Het schijnt niet heel prettig te zijn maar toch kijk ik ernaar uit. Een versie is namelijk mijn laatste hoop op een natuurlijke bevalling. Persoonlijk vind ik wel dat ze dit pas erg laat gaan proberen maar goed, dat is niet anders. Wanneer het lukt om de baby te draaien, gaan ze de week daarop kijken of ik inleidbaar ben. I hope so!
Mocht de versie niet lukken dan wordt het een geplande keizersnede bij 39 weken zwangerschap. (Heel misschien iets eerder!) Mochten voor die tijd mijn weeën op gang komen of mijn vliezen breken dan krijg ik een spoedkeizersnede. Niet een erg geweldig vooruitzicht wat mij betreft. Helaas geldt ook voor dit scenario dat ik vrij weinig keus heb.
Vind het nu erg spannend worden allemaal. Het moment dat ik eindelijk na al die maanden mijn zoon in mijn armen kan houden, komt steeds dichterbij. Wat ik wel vervelend vind, is dat ik nog steeds in onzekerheid zit door die late versiepoging. Ik weet niet zo goed op wat voor bevalling ik me moet voorbereiden. Daarnaast vind ik het heel spannend of het een spoedkeizersnede wordt of niet. Stel dat ik straks weeën krijg dan moet mijn vriend me pijlsnel naar het ziekenhuis brengen en dan moet ik gelijk onder het mes. Best eng eigenlijk, als je erover nadenkt.
Die tropische temperaturen hier in Nederland doen me weinig goed helaas. Normaal gesproken zou ik nu met mijn kont in de zee of in een meer liggen maar met mijn zwangere kont kom ik op dit moment niet veel verder dan dan op de bank voor de ventilator. Mijn handen en voeten zijn behoorlijk opgezwollen door het vocht dat ik vasthoud.
Hopelijk blijft de baby het nog even goed doen en blijven alle waardes nog een weekje stabiel. Dat ik me beroerd voel, maakt me nog niet eens zoveel uit. Je raakt eraan gewend, zullen we maar zeggen. Wij zijn in ieder geval klaar voor de komst van onze zoon. Op de bovenstaande foto's zie je het wiegje naast ons bed dat we van mijn vriend zijn ouders hebben gekregen. Mijn vriend en zijn broers hebben als baby ook onder het blauwe dekentje geslapen, leuk hè? Het knuffeltje heb ik onlangs van één van mijn beste vriendinnen gekregen.